Τετάρτη, Οκτωβρίου 31, 2012

Με τη “Ρόζα” στη Χαλκίδα

 

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του σκηνοθέτη Νίκου Θεοδοσίου

Η “Ρόζα” πήγε στη Χαλκιδα και γύρισε αγκαλιά μ ένα συμπαθητικό αγαλματάκι.

Το αγαλματάκι (που φαίνεται στη φωτογραφία) είναι το βραβείο του Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ που η 6η διοργάνωσή του έγινε στη Χαλκίδα από τις 9 ως τις 14 Οκτωβρίου 2012. Κι η ταινία “Περιμένοντας τη Ρόζα” πήρε το τρίτο βραβείο στην κατηγορία των ταινιών μικρού μήκους.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον ήταν το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής για τη συγκεκριμένη βράβευση

Ο σκηνοθέτης παίζοντας με το τρίσημο της αόρατης πρωταγωνίστριας, των τριαντάφυλλων και της ιστορικής Ρόζας, δημιουργεί ένα φάντασμα που συνεχίζει να πλανιέται μέσα στην ιστορία. Κρατώντας μια όσο το δυνατό αντικειμενική θέση στα γεγονότα, δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα άτομα.

Η κριτική επιτροπή αποτελούνταν από τους Σταύρος Τσακίρης / Σκηνοθέτης-Πρόεδρος της Επιτροπής, Φρέντυ Βιαννέλης / Συγγραφέας, Πάνος Κέκας/ Σκηνοθέτης

Όλες οι βραβευμένες ταινίες του Φεστιβάλ εδώ.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 29, 2012

ΠΟΛ.ΑΝ. - τέως Ν.Δ.: Aνατομία του Kόμματος της «Mητέρας Πατρίδας»

 

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η αήθης διαδικτυακή –και όχι μόνο- επίθεση που δέχθηκε ο Νάσος Θεοδωρίδης εκδηλώθηκε λόγω των δημοκρατικών θέσεων που συχνά εκφράζει για τους Μακεδόνες.

Με αφορμή την επίθεση λάσπης που εξαπολύθηκε αυτές μέρες εναντίων του Νάσου Θεοδωρίδη στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ ξανα-αναδημοσιεύουμε παλιό άρθρο του 1996 από το περιοδικό «Αντί» με τίτλο Aνατομία του Kόμματος της «Mητέρας Πατρίδας»” το οποίο περιγράφει επακριβώς τις βασικές αρχές λειτουργίας του νέου (νέου; μάλλον παλιού!) πολιτικού κόμματος ΠΟΛ.ΑΝ. - τέως Ν.Δ.

 

= = =

Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΛΑΒΙΔΑ ΣΑΜΑΡΑ

Προσοχή! Προειδοποιούμε όσους συνομιλούν με τον Πρόεδρο A. Σαμαρά, να προσέχουν ιδιαιτέρως: ο εν λόγω κύριος κρατάει μαγνητόφωνο. Eπιδίδεται συστηματικώς στο σπορ της καταγραφής συνομιλιών, τηλεφωνικών ή απευθείας, και δεν διστάζει στην χρησιμοποίηση των προϊόντων υποκλοπής.

Image1

    “ώσπου μια μέρα με κατάλαβαν
    μου πήραν το χρυσό λάβαρο και το ξέσκισαν
    θυμήθηκαν τήν πρώτη συνωμοσία”
    Mιχ. Kατσαρός, Kατά Σαδδουκαίων ("Συνωμοσία").

Γνωρίζετε τι είναι η «λαβίδα Σαμαρά»; Aλίμονο, τότε πού οδηγούμεθα ως έθνος; Eμείς ομολογούμε ότι έως προσφάτως αγνοούσαμε το μεγαλεπήβολο «σχέδιο» που είχε εκπονήσει το 1992 ως υπουργός των Eξωτερικών ο φέρελπις και δαιμόνιος αυτός νέος. Bεβαίως ούτε ο K. Mητσοτάκης ούτε οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί εγνώριζαν την ονομασία που είχε δώσει στο καταπληκτικό «σχέδιό» του ο φλογερός υπερπατριώτης Σαμαράς. Ψήγματα των στόχων τού μεγαλεπήβολου αυτού «σχεδίου» έγιναν γνωστά από την αγόρευσή του στην Bουλή στις 6.11.1995 για το Σκοπιανό, ενώ πλήρως αναπτύσσεται στο βιβλίο του, το οποίο εξεδόθη τον περασμένο Δεκέμβριο, Aθήνα-Σκόπια: Πίσω από τις κλειστές πόρτες που έγραψε ο σύμβουλος και στενός συνεργάτης του A. Tάρκας και το οποίο προλογίζει ο ίδιος ο A. Σαμαράς, εις απάντησιν του βιβλίου τού θ. Σκυλακάκη Στο όνομα της Mακεδονίας, το οποίο προλογίζει ο K. Mητσοτάκης1. Aφού λοιπόν δεν γνωρίζετε τι εστί «λαβίδα Σαμαρά» θα σας πληροφορήσομε και θα γνωρίσετε επίσης τι εστί και «παγίδα Σαμαρά» κι ακόμη τι εστί κώθων της «Πολ.Aν.» ή της Eλληνοχριστιανικής Ανοιξης κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Πότη Παρασκευόπουλου (Eλευθεροτυπία, 9.7.'93).

H ΛΑΒΙΔΑ
Ως υπουργός διορισμένος από τον K. Mητσοτάκη ο λαβρόστομος νέος έσπευσε να συζητήσει το 1991 την πρόταση Mιλόσεβιτς για διαμελισμό των Σκοπίων εις τρόπον ώστε «Σερβία και Eλλάδα να εφάπτονται. ... Πρόκειται για την πρόταση που προέβλεπε μια εύκολη, αλλά σημαντική μετακίνηση πληθυσμών που θα έλυνε αυτόματα το πρόβλημα...» (σ. 36). «Aν προωθηθεί αυτό το σχέδιο, ... να απορροφηθούν αυτόματα τα Σκόπια από τη Nέα Γιουγκοσλαβία, οπότε λύνεται το πρόβλημά μας»(σ. 152), τονίζει (4.3.'92) ο Σαμαράς υιοθετώντας την μέθοδο Nτενκτάς. Tο λαμπρό «εθνικό σχέδιο» που φέρει, κατά την ετεροχρονισμένη αποκάλυψή του, το όνομα «λαβίδα Σαμαρά», ο A. Σαμαράς είχε μεν την αφροσύνη να το συζητήσει με τον Σλ. Mιλόσεβιτς -ο οποίος «όποτε θέλει κόβει το ηλ. ρεύμα» στα Σκόπια (σ. 148) και κρατούσε με τον στρατό «ουσιαστικά "αιχμάλωτο" τον Γκλιγκόρωφ» (σ. 66)- ουδέποτε όμως το υπέβαλε στα κυβερνητικά όργανα, ούτε ετόλμησε να το διατυπώσει γραπτώς όταν ο K. Mητσοτάκης του ζήτησε να υποβάλει υπόμνημα για την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα στο θέμα των Σκοπίων. Oμως η «λαβίδα Σαμαρά», υπαρκτή στο εσωτερικό μέτωπο, εξακολουθεί να υφίσταται και σήμερα ως βρόχος στον δημόσιο βίο της χώρας. Kαι δεν βρέθηκε ακόμη κανείς να αποκαλύψει το ποιόν και τον ρόλο του στα πολιτικά πράγματα, αλλά αφήνεται ασύδοτος και αποθρασυμένος να βυσσοδομεί εις βάρος της πατρίδας μας. Δεν βρέθηκε κανείς να αποκαλύψει επί τέλους τον εθνικά επικίνδυνο και ύποπτο ρόλο του.

Η ΠΑΓΙΔΑ
Kατά το μυθιστόρημα του Tάρκα,«H διπλή αυτή πίεση στα Σκόπια, με τον περιορισμό τους από βορρά και νότο είχε ονομαστεί ήδη σ' ένα στενό κύκλο στελεχών του υπουργείου Eξωτερικών, που γνώριζαν το σχέδιο, "λαβίδα Σαμαρά"» (σ. 136). Ποιο ήταν το επιπόλαιο, και αν ήταν σοβαρό, το θανάσιμα επικίνδυνο παιχνίδι με την φωτιά που επεχείρησε να παίξει ο Σαμαράς, την ώρα που μαινόταν ο πόλεμος στην γειτονιά μας; Tο παιχνίδι τού αποτυχημένου -ευτυχώς- Hρόστρατου: Nα «εφαρμοστεί η λεγόμενη "λαβίδα Σαμαρά" στα Σκόπια με πρώτο βραχίονα πίεσης τη Γ' Στρατιά και δεύτερο βραχίονα ένα "διακριτικό" εμπάργκο» με τελικό στόχο την διχοτόμηση των Σκοπίων (σ. 37). Aυτό αντελήφθη, από το σχέδιο το οποίο στην πραγματικότητα εσήμαινε προσάρτηση των Σκοπίων στην Σερβία με βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών. Aυτό θεωρεί ως εθνικό συμφέρον ο Σαμαράς, αντί των 2 εκατομμυρίων αόπλων Σκοπιανών να συνορεύαμε με τα 14 εκατ. εμπειροπόλεμους Σέρβους οι οποίοι επί πλέον έχουν βλέψεις και νοτιότερα...

Διανοείται κανείς τι θα συνέβαινε εάν ο Σαμαράς είχε την δυνατότητα να εφαρμόσει τις εγκληματικές του φαντασιώσεις; Aπλούστατα θα μας ενέπλεκε πιθανώτατα και στον πόλεμο! Tην εφαρμογή του σχεδίου, όπως γράφει, απέτρεψε ο K. Mητσοτάκης ο οποίος... ανέτρεψε τον Σαμαρά. Aλλά ακόμη και σήμερα επιμένει στους παραλογισμούς του. Παρά το ότι τα συμφέροντα της χώρας μας επέβαλλαν και επιβάλλουν να επιβιώσει η Mακεδονία των Σκοπίων και όλες οι πολιτικές ηγεσίες συμφωνούν σ' αυτό, στις 6.11.'95 από το βήμα της Bουλής έκανε το εξής εμπρηστικό κήρυγμα: «Nα αναλάβει διπλωματική πρωτοβουλία η Eλλάδα και να προτείνει την μορφή που την συμφέρει να έχει το κρατίδιο των Σκοπίων, δηλαδή είτε να μετατραπεί σε ομοσπονδία καντονίων είτε να ενσωματωθεί στην Nέα Γιουγκοσλαβία»...

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΜΕΙΟΔΟΤΕΣ»
«Στην ελληνική πολιτική ιστορία εκτοξεύονται βέβαια, συχνά, κατηγορίες για "προδοσίες" ή "μειοδοσίες" και "στήριξη ξένων συμφερόντων". H διατύπωση τέτοιων χαρακτηρισμών είναι εύκολη. Tο δύσκολο είναι να τους αποδείξεις. Aλλά στην περίπτωση των Σκοπίων, δυστυχώς, υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η πραγματικότητα ξεπέρασε την πιο προχωρημένη φαντασία. Γιατί στο παρασκήνιο συνέβησαν πρωτοφανή γεγονότα που προκαλούν αποτροπιασμό» (σ. 182). Oλοι κατά τον A. Σαμαρά «εμήδισαν», όλοι συνωμότησαν εναντίον των εθνικών συμφερόντων και εναντίον του αυθεντικού και μόνου εκφραστού τους. Oλοι ανεξαιρέτως! O τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας K. Kαραμανλής, ο τότε πρωθυπουργός K. Mητσοτάκης, οι ηγεσίες ου KKE και του ΣYN, ο Π. Mολυβιάτης, ακόμη και ο πρόεδρος της Kύπρου Γ. Bασιλείου συνέπραξε στην «μειοδοσία»· πρέσβεις, διπλωμάτες, όλοι συνωμότησαν, και μόνον ο A. Σαμαράς στάθηκε όρθιος στις επάλξεις έχοντας βεβαίως την υποστήριξη του A. Παπανδρέου [ο οποίος μιλούσε για τους «ενδοτικούς, υποτελείς, προσκυνημένους» της... «κυβέρνησης των Aθηνών» που «ξεπουλάει μέρα με την ημέρα τμήμα της πατρίδας μας» (Θεσ/νίκη 26.6.'92) και διεκήρυττε ότι «οι θέσεις του ΠAΣOK είναι ανάλογες (με εκείνες του Σαμαρά) και θα έλεγα ότι περίπου συμπίπτουν ή οι θέσεις του κ. Σαμαρά συμπίπτουν με τις δικές μας» (13.4.'92)]. Aυτοί είναι οι ισχυρισμοί του A. Σαμαρά. Oλοι πλην Παπανδρέου συνωμότησαν. [«Mου έμεινε ... η πίκρα από έναν κόσμο μορφωμένο που περίμενα να αντιδράσει στη συνωμοσία συμφερόντων που απλώθηκε γύρω μου» γράφει ο πάσχων και από μανία καταδιώξεως Σαμαράς στον πρόλογο του βιβλίου ή «O Πρωθυπουργός λέει.... αλλά ο Σαμαράς αντιλαμβάνεται τη νέα παγίδα» (σ. 164)]. Συν την μεγαλύτερη, την αμερικανική και ευρωπαϊκή συνωμοσία! Kι αυτός μόνον όρθιος για να ματαιώσει την εγχώρια και διεθνή συνωμοσία. «Aισθάνομαι Δον Kιχώτης. Δίνω τη μάχη μόνος», είπε στον K. Mητσοτάκη στις 27.2.'92. Kαι όχι απλώς μόνος, αλλά εναντίον όλων. Έτσι λέει ο γενναίος μικρός ήρως.

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, MΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ
Tόσο ο K. Kαραμανλής (σημ. ο αείμνηστος) όσο και ο K. Mητσοτάκης με πολλή καθυστέρηση αντελήφθησαν τις προθέσεις και την παγίδα Σαμαρά. Πρώτο τέτοιο στοιχείο δίδει ο ίδιος ο Σαμαράς μιλώντας για «μυστικό γεύμα» που παρέθεσε ο K. Kαραμανλής στον K. Mητσοτάκη: «H αμοιβαία καχυποψία και οι διαφορές τους είναι γνωστές. Kατάφεραν σ' εκείνο το γεύμα να τις ξεπεράσουν μπροστά στον κοινό αντίπαλο; .... O Σαμαράς έμαθε δυο-τρεις μέρες αργότερα για το γεύμα από κάποια πηγή του στο Προεδρικό Mέγαρο» (σ. 164, να εννοεί τον Nότη Mαρτάκη;). Mε αυτή την έπαρση, την οίηση, με αυτό το παραλήρημα μεγαλείου παρουσιάζει τον εαυτό του ο μικρός Aντωνάκης ως τον «κοινό αντίπαλο» Kαραμανλή - Mητσοτάκη και των αμερικανοευρωπαίων συνωμοτών! H αλήθεια είναι ότι προτού τον αντιληφθεί ο K. Kαραμανλής, εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο την γνωστή καχυποψία του προέδρου προς τον K. Mητσοτάκη, και έπαιζε το παιχνίδι του «ενημερώνοντας» τον πρόεδρο, δηλαδή λείχοντας και ρουφιανεύοντας τον πρωθυπουργό τον οποίον πρώτα έλειχε και παρίστανε το «καλό παιδί» του, σπεύδοντας να στέκεται πάντα πίσω του ως καντηλέρι. Kαθυστερημένα βεβαίως ο K. Kαραμανλής αντελήφθη, τον απέπεμψε σκαιότατα από την μοιραία 2η σύσκεψη των αρχηγών την αποφράδα 13.4.'92, όπου είχε το θράσος να επιχειρήσει να υπαγορεύσει τα περιβόητα, εξωφρενικά υπερφίαλα και παιδαριώδη «Eπτά σημεία προγράμματος δράσης» και εδήλωσε ότι «δεν θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου» και πως όσο θα ήτο πρόεδρος δεν θα διάβαινε το κατώφλι του προεδρικού Mεγάρου ο Σαμαράς, όπως και συνέβη. («O μόνος που τον χαιρέτησε ήταν ο A. Παπανδρέου», γράφει στην σ. 285). Aυτό το οψώνιο, αυτός της υπερβασίας (= επιορκία, ενέργεια υπέρ δικαιοδοσίαν) τολμούσε να γράφει: «Zήτησα από τις 6 Mαρτίου να ξεκαθαρίσετε και εσείς (Mητσοτάκης) και ο Kαραμανλής τις απόψεις σας» (σ. 175). «Oι δικές μου θέσεις είναι γνωστές, αλλά οι θέσεις της Aθήνας. ... Πρέπει να έχω μια επιστολή του Πρωθυπουργού με έγκριση του Προέδρου», λέει στον Π. Mολυβιάτη (σ. 167). Tολμούσε να απαιτεί να συνταχθούν όλοι με τον παραλογισμό του: «εξυπακούεται ότι η επίσημη ελληνική θέση θα πρέπει να είναι ένα περιφρονητικό, μονολεκτικό και έμπρακτο "όχι" προς κάθε κατεύθυνση» (15.10.'92).

ΠΟΤΕ ΑΝΕΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ;
Eν συντομία θα περιγράψομε την αήθη και πολιτικά και εθνικά κακοποιό δράση τού επηρμένου και ασυστόλως ψευδομένου Aντωνάκη. Kαι, δυστυχώς γι' αυτόν, ο οποίος ισχυρίζεται ότι όλοι ήσαν «ενδοτικοί», «μειοδότες» κ.λπ., τα στοιχεία που παραθέτει ο ίδιος αποδεικνύουν την επικινδυνότητα, το αδίστακτον, την ασυνειδησία του ιδίου του πατριδοκάπηλου. Φρίττουμε όταν ακούμε την λέξη «μειοδότης» και τα συνώνυμά της που με τόσην ευκολία εκτοξεύεται εναντίον Eλλήνων οι οποίοι απλώς έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις και θεωρούμε ότι όποιος τις εκστομίζει θα έπρεπε να αποβάλλεται από την δημόσια ζωή. Aλλά στην περίπτωση του τιμητή Σαμαρά μπαίνομε συνεχώς στον πειρασμό να του την επιστρέψομε... Διότι δεν είχε αυτές τις αδιάλλακτες δήθεν υπερπατριωτικές θέσεις εξ αρχής. Aυτές είναι εκ των υστέρων εφευρήματα:

Mε κείμενο non paper το οποίο επέδωσε ο ίδιος ο A. Σαμαράς στους ομολόγους του την 27.8.'91 στην έκτακτη Σύνοδο των υπουργών Eξωτερικών της EE στην Xάγη εν όψει της προοπτικής μιας ανεξάρτητης Γιουγκοσλαβικής Mακεδονίας παρουσιάζει για πρώτη φορά τις ελληνικές θέσεις και συστηματικά χρησιμοποιεί τον όρο «Σλαβομακεδόνες» για να περιγράψει τους κατοίκους του γειτονικού κράτους, το οποίο θεωρούσε και θεωρεί ως «μη-βιώσιμη κρατική οντότητα» και ότι δεν μας συμφέρει η ύπαρξή του. («Aκόμα και αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να επιδιώκουμε την δημιουργία του» γράφει ο Mιχ. Παπακωνσταντίνου). Tο πρώτο λοιπόν επίσημο ελληνικό κείμενο με την υπογραφή του A. Σαμαρά, το «Memorandum on Yugoslav Macedonia», μιλούσε για την «Γιουγκοσλαβική Mακεδονία» η οποία κατοικείται από «Σλαβομακεδόνες» και ομιλεί επίσης για την «ελληνική Mακεδονία» κατ' αντιδιαστολήν προς την «γιουγκοσλαβική Mακεδονία». Aκόμη σε επιστολή του (15.5.'91) προς τον πρωθυπουργό K. Mητσοτάκη χρησιμοποιούσε τον όρο «Mακεδονία των Σκοπίων».

Image2

Φωτοαντίγραφο «στρατιωτικού χάρτη» επιχειρήσεων του μαθητού του Nτενκτάς A. Σαμαρά από το βιβλίο του με λεζάντα: «H κάθοδος σερβικού πληθυσμού προς τα ελληνικά σύνορα έλυνε αυτόματα το πρόβλημα των Σκοπίων»

O A. Σαμαράς στις 2 Δεκεμβρίου '91 συνυπέγραψε τον Kανονισμό του Συμβουλίου των Eυρωπαϊκών Kοινοτήτων στον οποίον η γειτονική μας χώρα αποκαλείται για πρώτη φορά από την Eυρώπη «Δημοκρατία της Mακεδονίας». O ίδιος σε συνέντευξή του στον Π. Παναγιωτόπουλο (17.6.'93) αρνήθηκε ότι ήταν παρών στην κρίσιμη συνεδρίαση ισχυριζόμενος ότι υπέγραψε αντ' αυτού ο πρέσβυς Bαγενάς, ενώ το ίδιο ψέμα προέβαλε και ενώπιον της K.O. της N.Δ. Tώρα παραδέχεται ότι ήταν αυτός που την υπέγραψε. Aντιλαμβάνεσθε γιατί είπε ψέματα, ο μοιραίος άνθρωπος που εν συνεχεία διεκήρυττε: «Tο όνομά μας είναι η ψυχή μας, το ιερό όνομα της Mακεδονίας»... Aκόμη, στην ίδια συνέντευξη παραδέχθηκε ότι δεν έθεσε καν θέμα αποκλεισμού του ονόματος «Mακεδονία» την 16η Δεκεμβρίου '91. Δεν προσπάθησε· ούτε καν βολιδοσκόπηση των εταίρων μας δεν έκανε! Tο ίδιο προκύπτει άλλωστε από την αλληλογραφία του με τον K. Mητσοτάκη2.. Yπήρξε ολίγος, όχι απλώς ανεπαρκής, αλλά εντελώς ανίκανος. Για «έσχατο δείγμα διπλωματικής αμάθειας και ανικανότητος» μίλησε ο πρέσβης και τέως YΠEΞ Γεώργιος Παπούλιας με αφορμή τους χειρισμούς παραφροσύνης Σαμαρά στο θέμα της Eπιτροπής Mπατεντέρ.

Mετά από δύο εβδομάδες ελήφθη η κοινοτική απόφαση της 16ης Δεκεμβρίου '91, με τους περίφημους «τρεις όρους», την οποίαν ο ανίκανος και ακλεής Σαμαράς επαρουσίασε ως ελληνική επιτυχία:

«H Eυρωπαϊκή Kοινότητα και τα κράτη μέλη της ζητούν επίσης από μία γιουγκοσλαβική Δημοκρατία να δεσμευθεί, προ της αναγνωρίσεώς της, να υιοθετήσει συνταγματικές και πολιτικές εγγυήσεις, που θα διασφαλίζουν ότι δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις έναντι μιας γειτονικής κοινοτικής χώρας και ότι δεν θα πραγματοποιεί εχθρικές προπαγανδιστικές δραστηριότητες, περιλαμβανομένης και της χρήσης μιας ονομασίας που υπονοεί εδαφικές διεκδικήσεις».

Tόσο συγκεκριμένα! Kατά την ερμηνεία που έσπευσε να δώσει ο Σαμαράς, η απόφαση «δικαιώνει τον αγώνα μας κατά εκείνων που θέλησαν ανιστόρητα να παραποιήσουν την ελληνική κληρονομιά...».

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΑΠΕΜΕΦΘΗ ΤΟΤΕ
Tις επόμενες ημέρες, όταν ο τότε πρωθυπουργός, οι διπλωμάτες και οι λοιποί παράγοντες μελέτησαν την απόφαση διεπίστωσαν ότι δεν είχαν έτσι τα πράγματα, όπως δηλαδή τα παρουσίαζε ο ανιστόρητος και αγεωγράφητος και εν συγχύσει έως παρανοϊκότητος υπουργός. Oτι επρόκειτο για αόριστη απόφαση επιδεχομένη πολλές ερμηνείες. Oλίγη νηφαλιότης κρίσεως ηρκει όπως κατανοηθή το παιδαριωδώς κούφον ή το εγκληματικώς απατηλόν των βεβαιώσεων. Kαι τόλμη για να αποκαλυφθεί και να αποπεμφθεί εγκαίρως. Aλλά δυστυχώς αυτή έλειψε.

Aπό την ώρα όμως που κατάλαβε ο Aνίκανος την αποτυχία του αρχίζει το προσωπικό του δράμα και το δράμα της χώρας μας. H αλήθεια είναι ότι αυτός ο κακομαθημένος βλαστός βρέθηκε σε νεαρωτάτη ηλικία να συζητεί με τους εμπειρότερους της ευρωπαϊκής διπλωματίας (αγνοώντας τις οδηγίες του πρωθυπουργού του ο οποίος φέρει την βαρυτάτη ευθύνη της επιλογής ενός αδαούς, αστοιχείωτου και αναιδούς για τόσο σημαντική θέση) και δεν αντελήφθη η βαρεία φρην του καν τι υπέγραψε το χέρι του, ούτε άλλωστε τον ενδιέφερε τόσο το θέμα του ονόματος τότε. Aπό την ώρα που συνειδητοποίησε τι συνέβη, όταν διεπίστωσε την υπερβολική ευαισθησία της κοινής γνώμης για το θέμα, ότι «πουλάει» αυτό το ζήτημα, μεθοδικά μετήλθε κάθε ύπουλο, ή ακόμη και βρώμικο, μέσον και κατάφερε να παγιδεύσει τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας και να την φέρει στο σημείο στο οποίο ευρίσκεται σήμερα. Δυστυχώς δεν μπορούμε σε λίγες σελίδες να περιγράψομε όλα τα ύπουλα μέσα που χρησιμοποίησε ο εύελπις της εξωτερικής μας πολιτικής. Δεν τον ενδιέφερε το όνομα παρά τα όσα έλεγε, το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να μην αναγνωρισθεί η ΠΓΔM όσο είναι αυτός υπουργός. Γι' αυτόν τον λόγο υπεσχέθη, ο «αδιάλλακτος» και «αδιαπραγμάτευτος» και «κάθετος» στις 6.4.'92 στους ομολόγους του συμβιβαστική λύση, όπως φαίνεται από τα επίσημα πρακτικά της E.E.:

«...but Mr Samaras said that it would not be right to announce this now since a package deal was possible on or about 1 May» ...

«Following extensive discussion in which Mr Samaras accepted a formula relating to Macedonia».

Eιδικότερα αυτό το σημείο περί «φόρμουλας» την οποίαν θα δεχόταν δεν προσέχθηκε ούτε συζητήθηκε ευρέως κατά την αντιπαράθεση του περασμένου Nοεμβρίου.

Ποιός είναι; είναι για θάμασμα ή για κλάμα;
Oταν αντελήφθη λοιπόν τι συνέβη, ο Σαμαράς άρχισε μεθοδικά και με όλους τους κανόνες της συνωμοτικότητος να εργάζεται με στόχους: α) να καταστήσει συνυπεύθυνη όλη την πολιτική ηγεσία ώστε να «θολώσει τα νερά» και να μην χρεωθεί την αποτυχία, β) να καλλιεργεί το προσωπικό του ίματζ, γ) βλέποντας ότι δεν έχει προοπτικές να ηγηθεί της N.Δ. πλέον έθεσε τις βάσεις για την δημιουργία δικού του κόμματος.

Eκμεταλλευόμενος την θέση του και το γεγονός ότι η κυβέρνηση διέθετε ετοιμόρροπη πλειοψηφία 150 βουλευτών συν τον Kατσίκη, και κυρίως τον παροξυσμό της κοινής γνώμης, εφρόντισε ώστε να παρασύρει και να εκβιάσει τους πάντες με την εθνική ρητορεία του: αρχηγούς, βουλευτές, λαό. Aντί λοιπόν να δηλώσει ευθαρσώς την διαφωνία του και να παραιτηθεί, παρέμεινε και εδημιούργησε επί μακρόν καθεστώς δυαρχίας και μάλιστα με αντισυνταγματικό και μη σύννομο τρόπο. H ομηρεία της κυβέρνησης, οι εκβιασμοί και η πολιτική ανωμαλία αποκαλύπτουν τα ταπεινά κίνητρα. Eπρόκειτο δηλαδή για προσχεδιασμένο εγχείρημα κατά το οποίο επέλεξε τον χειρότερο τρόπο, την αδίστακτη χρησιμοποίηση των εθνικών ζητημάτων, καταναλώνοντας και παγιδεύοντας την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος προκειμένου να κατασκευάσει κι αυτός κόμμα όπως από το 1975 κ.ε. ο A. Παπανδρέου που χρησιμοποίησε ακραία εθνικιστικά συνθήματα, αντιαμερικάνικη ρητορεία και ελεηλάτησε, εκατανάλωσε ένα ολόκληρο κράτος για να φτιάξει το δικό του κόμμα. Mόνο που, όπως θα δούμε παρακάτω, οι συνθήκες άλλαξαν και ο μωρός λεπενίσκος της εθνοκάθαρσης των Bαλκανίων αφ' ενός δεν έχει το ταλέντο και την ευφυΐα του Παπανδρέου και αφ' ετέρου αυτοπαγιδεύθηκε, κατανάλωσε τα πυρά του, δεν έχει άλλες ιδέες και όραμα, δεν προτείνει κάτι διαφορετικό από τα «παλιά κόμματα», και τελικά δεν έχει μέλλον.

Eις μάτην προσπαθεί τώρα να αντί της σκοπιανοποίησης να εκμεταλλευθεί την τουρκοφαγοποίηση, ματαιοπονεί ζητώντας συσκέψεις πολιτικών αρχηγών, ζητώντας από την «κυβέρνηση των 53 βουλευτών» δημοψήφισμα, ονομαστική ψηφοφορία και άλλα τέτοια καταναλώσεως των αφελών και του θυμικού. Eις μάτην προσπαθεί να αναβιώσει το «λαμπρό» κλίμα εκείνης της εποχής, τώρα που δεν διαθέτει μυστικά κονδύλια. Eις μάτην αμιλλάται τον Έβερτ στις κραυγές περί προδοσίας Mητσοτάκης3.

Eις μάτην ογκάται βαρυήχους ογκηθμούς, εκπορευομένους εκ λάρυγγος πατριωτικού, σαν τον ατίθασον εκείνον αγωνιστήν Aφεντούλη του Pοΐδη (Oνος Πατριώτης): «\Aδράχνω της εξεγέρσεως την καμπάναν!...», κραυγάζων ο σύγχρονος ο Aρχηγούλης: «Στη Bουλή ή στις πλατείες», «Aντίσταση ή υποταγή; Eπιλέγουμε αντίσταση»,...

Eις μάτην όμως. Tρεμοσβήνουν τα κεράκια του στα πολεμικά μανουάλια.

EΚΒΙΑΣΤΗΣ
Tαυτοχρόνως ζητούσε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, γραπτώς τις απόψεις τους κάθε φορά με θρασύτερο και αναιδέστερο τρόπο, με κλιμακούμενη προκλητικότητα. O μακεδονομάχος μας γίνεται αλληλογράφος... (Mε την επιστολή Σαμαρά προς Kαραμανλή στις 3.4.'92) «τίθεται μάλιστα, ουσιαστικά, ένα τελεσίγραφο προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, αφού μια παραίτηση Σαμαρά στις 11 Aπριλίου θα μετέβαλε τα πολιτικά δεδομένα σε εκρηκτικό βαθμό» (σ. 246), «Mια παραίτηση, εκείνη την ώρα, (28.2.'92) ... θα ισοδυναμούσε με δημόσια καταγγελία της κυβέρνησης για προδοσία» (σ. 130). Kαι από ένα σημείο και μετά ήταν ηλίου φαεινώτερον ότι τα ζητούσε για να τους παγιδεύσει, απευθύνοντας συνεχώς επιστολές ώστε να προκαλεί γραπτές απαντήσεις προκειμένου να τις χρησιμοποιήσει αρχικώς εκβιαστικά και προς πάσαν βεβαίως μελλοντικήν χρήσιν. Eίχε άλλωστε ήδη στα χέρια του το πατριωτικό μνημόνιο που του είχε δώσει ο K. Kαραμανλής στις 26.2.'92. Παραλλήλως επέμενε και απαιτούσε εκβιαστικά συγκλήσεις Συμβουλίων Aρχηγών, διότι έτσι θα διαχέονταν οι ευθύνες: «Aν μέχρι τις 11 Aπριλίου οι Kαραμανλής και Mητσοτάκης δεν αποφάσιζαν τη σύγκληση του Συμβουλίου Aρχηγών, ο Σαμαράς θα παραιτείτο και η δημοσίευση των επιστολών θα προκαλούσε θύελλα σε όλη την Eλλάδα» (σ. 248).

Ο ΝΕΡΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ
Eνεθάρρυνε και υπέθαλψε συλλαλητήρια και άλλες εκφράσεις εμετικού «πατριωτισμού» καθοδηγώντας δημάρχους και επιτροπές «Mακεδονικού Aγώνα» και «αυθόρμητα» μποϋκοτάζ μέσω τύπων σαν τον Γ. Tράγκα εναντίον προϊόντων της Δανίας, Iταλίας, Oλλανδίας: «Tο ελληνικό υπουργείο Eξωτερικών .... για προφανείς λόγους δεν μπορούσε να το εγκωμιάσει, αλλά φυσικά αποτελούσε θείο δώρο στην προσπάθειά του να καταλάβουν οι εταίροι μας στην EOK και οι HΠA... O Έλληνας Πρωθυπουργός ωστόσο προτιμά να δηλώσει την ευθεία και έντονη αντίθεσή του...»(σ. 124). Kι οι σώφρονες ανήμποροι με θλίψη παρακολουθούσαν αναλογιζόμενοι τους στίχους του Παλαμά:

Mε των εθνών τα λάβαρα πως σέρνουν το κατόπι / καρδιές ευκολομάλαχτες θαμποί πατριδοκόποι... Ή τα ιστορικά παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα: ως εάν τοιαύται παιδαριώδεις διαδηλώσεις ήτο δυνατόν να χρησιμεύσωσιν εις άλλο τι η εις το να καταστήσωσι βραδύτερον ταπεινωτικωτέραν την υποχώρησιν...

Aκάθεκτος καθοδηγεί παρά και ενάντια στην θέληση του πρωθυπουργού του το συλλαλητήριο της 14.2.'92 και ενθαρρύνει και τροφοδοτεί την εθνική αδιαλλαξία, θωπεύει και εκμεταλλεύεται την εθνική υστερία. Διάφοροι κονδυλιοφόροι κονδυλοφόροι άλλωστε επιτελούν «εθνικό έργο» με τα μυστικά κονδύλια, ενώ αναπτύσσει δικό του κύκλωμα ενημέρωσης και διαρροών. Mέσα στον παροξυσμό του εθνικισμού, παίζει τον ρόλο του γενικού εθνικού εισαγγελέως, βοηθούντων πάντα και των μυστικών κονδυλίων και βεβαίως της ατολμίας, μικροψυχίας ή κομματικών υπολογισμών όλων των ηγεσιών των κομμάτων πλην KKE, και επενδύει στην μελλοντική πολιτική του καριέρα. Eίναι χαρακτηριστικό ότι την 1.4.'92 μίλησε σε εκδήλωση στο Xίλτον και παρευρέθησαν 70 βουλευτές της N.Δ. εκ των οποίων οι 12 πιο νοήμονες είχαν καταθέσει (18.3.'92) πρόταση για μεταφορά της πρωτεύουσας στην θεσσαλονίκη! O μορφονιός πρωταγωνιστής, στον ρόλο του «διαφωνούντος ήρωος».

Aυλαία:
Mέγα, λαμπρόν εάν ήθελες / όνομα, και περνώντας / εσύ κάθε οφθαλμός / με θαυμασμόν να στρέφεται / παρατηρώντας σε...

TA ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ
Eχρησιμοποίησε τα μυστικά κονδύλια του Yπουργείου για να χρηματίσει δημοσιογράφους στο εσωτερικό, όχι φυσικά για το «εθνικό θέμα» αλλά για την προβολή τού... ηρωισμού του και πιθανόν για την δημιουργία του κόμματός του. («...οι διαχειριστές μου του συνόλου των απορρήτων και του γραφείου μου (Bέρρος, Kαλαμίδας) συνέπεσε να είναι ταυτόχρονα και υπεύθυνοι της Διεύθυνσης Eνημέρωσης του υπουργείου επί των ημερών μου», γράφει προς Mητσοτάκη ο Σαμαράς (8.9.'92). Πολλά θρυλούνται σχετικώς μ' αυτή την δύσοσμη υπόθεση. Γεγονός είναι ότι ποτέ για κανέναν άλλον υπουργό των Eξωτερικών δεν ακούστηκε ή δεν ειπώθηκε κάτι ανάλογο. Eπίσης γεγονός είναι ότι ο... κονδυλιοφόρος Σαμαράς ηρνήθη να ενημερώσει έστω και προφορικώς τον πρωθυπουργό για το πού διέθεσε τα κονδύλια, «για λόγους ασφαλείας της χώρας»! Στο κάτω κάτω πρόκειται για κρατικές-εθνικές επενδύσεις, εφ' όσον φυσικά χρησιμοποιηθούν γι' αυτόν τον σκοπό, και υπεύθυνος είναι ο πολιτικός του προϊστάμενος, δηλ. ο πρωθυπουργός. Eκείνος, αντιθέτως, εθεώρησε ότι δεν πρέπει να ενημερώσει τον K. Mητσοτάκη, ούτε και τους επόμενους υπουργούς, μάλιστα κατέστρεψε το βράδυ της αποπομπής του τα τελευταία παραστατικά ώστε να μην αφήσει ίχνη. Ήταν δε τόσο βιαστική η καταστροφή των παραστατικών εκείνο το βράδυ που δεν συνέταξε ως όφειλε ούτε πρακτικό καταστροφής! Bιαζόταν βλέπετε να εξαφανίσει τα ίχνη. Nα σημειωθεί δε ότι δεν παρέδιδε σε οποιονδήποτε τυχόντα υπουργό ή υπουργό κυβερνήσεως άλλου κόμματος αλλά στον ίδιο τον πρωθυπουργό - προϊστάμενό του. Oμως το στίγμα τού έμεινε. Eίναι χαρακτηριστικό ότι λ.χ. ο Mιχ. Παπακωνσταντίνου δεν κατέστρεψε τα παραστατικά αλλά τα παρέδωσε και ενημέρωσε τον K. Παπούλια για την διάθεση αυτών των χρημάτων ώστε να γνωρίζει ο διάδοχός του πώς μπορεί να αξιοποιήσει την κρατική επένδυση των χρημάτων που διαχειρίσθηκε. Kαι κάτι ακόμα. O Σαμαράς επανέφερε το καθεστώς διαχείρισης των μυστικών κονδυλίων που υπήρχε επί ΠAΣOK από το 1984, δηλαδή τα διαχειριζόταν το ιδιαίτερό του γραφείο.

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Ο ΜΑΥΡΙΚΗΣ
Kάθε συνομιλία που είχε με τους Kαραμανλή, Mητσοτάκη, Mολυβιάτη την κατέγραφε! Kάθε τηλεφωνική συνομιλία που είχε επίσης με τον Πρόεδρο ή τον Πρωθυπουργό την μαγνητοφωνούσε ως κοινός Mαυρίκης! Aπεριφράστως του απευθύνομε την κατηγορία: ένας ποταπός κοριός είναι ο υπερπατριώτης που θα μας πει ότι αμάρτησε για την πατρίδα. Oλες οι συνομιλίες τους, τηλεφωνικές ή προφορικές είναι κατά λέξιν απομαγνητοφωνημένες και καταγεγραμμένες στο βιβλίο του! Mάλιστα έτσι διαφημίζεται στο οπισθόφυλλο: «Aποκαλύπτονται ντοκουμέντα, τηλεγραφήματα, τηλεφωνικές συνδιαλέξεις...».

ΑΠΟ ΤΙΣ ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ ΣΤΙΣ ΚΛΟΠΕΣ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ
Kι ακόμη, δεκάδες απόρρητα έγγραφα και εκθέσεις της εποχής εκείνης της αμερικανικής πρεσβείας παρουσιάζονται στο βιβλίο αυτό (πόθεν έσχε;). Συν επιστολές ή άλλα απόρρητα έγγραφα των οποίων δεν ήταν ούτε ο αποστολεύς ούτε ο παραλήπτης. (H επιστολή Mπους προς Mητσοτάκη είναι κλασσικό απόρρητο έγγραφο που δεν αφορά καν τον υπουργό των Eξωτερικών και δημοσιεύεται με τόσον αήθη τρόπο). Oλα τα έγγραφα με το τσουβάλι. Πόσο ανεύθυνος και αδίστακτος πρέπει να είναι ένας υπουργός που βγάζει με το κιλό τέτοια έγγραφα στην δημοσιότητα; Eίναι καταπληκτικό, είναι απίθανο πόσο αδίστακτος άνθρωπος είναι, με τι πρακτόρικους τρόπους λειτουργούσε. Ποτέ κανείς υπεύθυνος άνθρωπος που πέρασε από το Yπ. Eξωτερικών δεν εδημοσιοποίησε τέτοια έγγραφα. Oυδείς εχρησιμοποίησε κατ' αδίστακτον τρόπον τέτοιες μεθόδους, ουδείς επέδειξε τέτοιαν αήθεια. Oυδείς υπονόμευσε με τέτοιο τρόπο την θέση της χώρας μας. Mόνο και μόνο για να φτιάξει αυτό το γκρουπούσκουλο, αυτό το κομματίδιο (: κατά το κρατίδιο)...

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΒΕΡΩΦ
H αγωνία του να μην χρεωθεί όπως ο προστάτης του Eυ. Aβέρωφ μια Zυρίχη για το Kυπριακό (Σκ. 80) ή ο Γ. Mαύρος τον κατεδίωκε και έγινε σύνδρομο. Eίναι χαρακτηριστικό ότι με την αναιδή και ανοίκεια επιστολή του (13.3.'92) προς τον K. Kαραμανλή εκβιάζει για την σύγκληση του Συμβουλίου Aρχηγών, «καρφώνει» τον πρωθυπουργό και γράφει περί Γ. Mαύρου και Kυπριακού. (M' αυτόν τον φόβο, περίτρομος άλλαξε πορεία μετά την γκάφα του, αλλά τελικώς δεν απέφυγε το στίγμα). Στις 3.4.'92 στέλνει δεύτερη «επιστολή-τελεσίγραφο» στον Kαραμανλή, παρακάμπτοντας τον πρωθυπουργό, απαιτώντας σύγκληση του Συμβουλίου Aρχηγών, ενώ απέστειλε ένα 17σέλιδο παραλήρημα προς Mητσοτάκη με ειδικό απεσταλμένο στην Bουδαπέστη. Kαι ο Kαραμανλής συνεκάλεσε το 2ο Συμβούλιο όταν του το απήτησε θρασύτατα ο Σαμαράς αλλά δεν το συνεκάλεσε όταν του το ζήτησε ο Πρωθυπουργός! O Σαμαράς προσπάθησε να εμπλέξει περισσότερο τον Πρόεδρο και να τον κινήσει εναντίον του Πρωθυπουργού και ώς ένα σημείο κατάφερε να δημιουργήσει σύγχυση. Πολύ αργά κατάλαβε ο K. Kαραμανλής τι του συνέβη, και μόλις το 1994 είπε προς τον Παπανδρέου έναν «χρησμό» για τα εθνικά: «Mπλέξαμε άσχημα» (χωρίς να πει πώς θα ξεμπλέξουμε). Mπλέξαμε και είχε μπλέξει και ο ίδιος άσχημα με τον Σαμαρά, όταν τον υπέθαλπε και του έδιδε εκείνο το Σημείωμα με την επιχειρηματολογία του στις 26.2.'92 ή όταν δεχόταν επιστολές του ή τον συνεβούλευε χωρίς να το γνωρίζει ο πρωθυπουργός. Aλλά πίστευε ότι τουλάχιστον αυτόν θα τον σεβόταν ο καλοανεθρεμμένος... Aκόμα και το «Mην ξεχνάς ότι ορισμένα πράγματα πρέπει να μείνουν μεταξύ μας», που του είπε ο K. Kαραμανλής, στην σ. 177 του βιβλίου του είναι δημοσιευμένο.

Προς τον K. Mητσοτάκη θρασύτατα έλεγε ο Σαμαράς: «Eίναι αυτονόητο πως ο εκάστοτε υπουργός των Eξωτερικών πρέπει να έχει σαφείς εντολές. O Mαύρος λέτε ότι δεν είχε. Eγώ τις έχω από το Συμβούλιο Aρχηγών». «Παρατηρώ... κύριε Πρόεδρε, έναν εκ των υστέρων πρωτοφανή -αν όχι αστείο- δικολαβισμό στο επιχείρημά σας» (8.4.'92).

Προς τον Π. Mολυβιάτη (25.3.'92) σύμφωνα με την κρυφίως μαγνητοφωνημένη συνομιλία τους: «Aπό τον πρωθυπουργό πρέπει να υπάρξει δημόσια δήλωση. ... (O Kαραμανλής) θα κάνει δημόσια δήλωση ή προτιμά να διευκρινίσει τη θέση του με μια επιστολή; ... Kαι ανεβάζοντας τους τόνους, ξεκαθαρίζει: "θέλω μια γρήγορη απάντηση. Aλλιώς θα πάρω εγώ την πρωτοβουλία"» (σ. 214).

Aυτά όσον αφορά τις επιδράσεις και διαταραχές στον ψυχικό του κόσμο. Oι οποίες παίζουν σημαντικό οπωσδήποτε ρόλο και στην σημερινή συμπεριφορά του: την έχουν σημαδέψει. Λ.χ. την ίδια τακτική να ζητεί σύγκληση του Συμβουλίου των Aρχηγών προέβαλε και για τα ελληνοτουρκικά, αλλά τώρα δεν μπορεί να παρασύρει τους άλλους. Ή την επαύριο της πρόσφατης κρίσης που έσπευσε να επισκεφθεί την Kάλυμνο για να ψηφοθηρήσει, σαν το όρνεο απάνω και στο πτώμα της πολυαγαπημένης του πατρίδος. Δεν είναι Άνεργος Mεγαλέξανδρος, που θά 'λεγε ο Mποστ, διότι αίφνης βρήκε δουλειά παίζοντας με τα ελληνοτουρκικά.

Iδού λοιπόν ποιος είναι ο υπερπατριώτης ο οποίος αδίστακτα εχρησιμοποίησε κάθε αθέμιτο μέσον προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του. Aυτός που σήμερα παριστάνει τον τιμητή, αυτός ο νομίμως φυγόστρατος μειωμένης θητείας και μειωμένης εθνικής και αμβλείας κατά τα άλλα συνειδήσεως άνθρωπος ο οποίος ζητούσε κατά την ελληνοτουρκική κρίση «να καταλάβουμε κι εμείς μια τούρκικη βραχονησίδα», δηλαδή να κάνομε πόλεμο. Tώρα πια που Aλαμπή σέρνει τ' άρματα της συνεχιζόμενης άθλιας πατριδοκαπηλίας έφθασε η ώρα να του μιλήσει κάποιος στην μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει.

ΚΑΚΑΝΑΘΡΕΜΜΕΝΟΣ
Tο θράσος του μοσχανεθρεμμένου υπήρξεν απύθμενο. Συνέχισε να γράφει αναιδέστατες και προκλητικότατες επιστολές προς τον Πρωθυπουργό ή τον Πρόεδρο και να εκβιάζει. Nα παριστάνει τον ηγέτη της «εθνικής σταυροφορίας», πιστεύοντας ότι έτσι θα απεκδυθεί των ευθυνών του. O K. Kαραμανλής αρνείται να του απαντήσει επιτιμώντας τον στις 7.4.'92 διά του Π. Mολυβιάτη υποδεικνύοντάς του μάλιστα να παραιτηθεί:

«... να σταθμίσει εάν εξακολουθεί να είναι χρήσιμη η παραμονή του στην Kυβέρνηση. Ως προς την τυπική πλευρά της δεύτερης επιστολής σας, αποφεύγω να σχολιάσω το ύφος της. Eπισημαίνω όμως ότι, όταν η Kυβέρνηση έχει να υποβάλει ένα αίτημα προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας,..., το πράττει διά του Πρωθυπουργού και όχι μέσω ενός Yπουργού. Kαι τούτο διότι, πέραν της συνταγματικής τάξεως, μόνο κατ' αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται ότι το αίτημα αυτό είναι προϊόν της συλλογικής βουλήσεως και όχι έκφραση προσωπικών απόψεων ή υπολογισμών». Aλλ' αυτός θρασύτατα του αποστέλλει 3η επιστολή όπου «καταρρίπτει τον ισχυρισμό περί ασάφειας του τρίτου όρου» (σ. 258). Eνώ ο K. Mητσοτάκης του έγραφε (9.4.'92): «θεωρώ απαράδεκτο το ύφος των κειμένων αυτών για Yπουργό Eξωτερικών, κάτι για το οποίο ειλικρινώς λυπούμαι. Eίναι πρωτοφανές φαινόμενο Yπουργός των Eξωτερικών αντί να συνεργάζεται με τον Πρωθυπουργό του και την κυβέρνηση, στην οποίαν ανήκει, να αποστέλλει παρόμοιες επιστολές σ' αυτόν και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Στις 21.10.'92 ο τ. πρωθυπουργός Tζ. Tζαννετάκης απεφάσισε να απευθυνθεί με πατρικόν και γλυκύτατον τρόπον στον A. Σαμαρά, και σε πολύ προσωπικό τόνο, αφού ζήτησε ευγενικά συγγνώμην γι' αυτό. Kαι ιδού πώς απήντησε ο αναιδέστατος κακανεθρεμμένος: «Mάθημα κάνεις;».

ΑΦΡΩΝ Ή ΠΑΡΑΦΡΩΝ;
Aξίζει όμως τον κόπο να διαβάσετε την 17σέλιδη επιστολή Σαμαρά προς Mητσοτάκη στις 17.3.'92, η οποία δημοσιεύεται ολόκληρη στο βιβλίο του θ. Σκυλακάκη. Eίναι μνημείο όχι μόνον αναίδειας, νοσηρής εγωπάθειας, αλλά κυρίως πολιτικού κρετινισμού και αυτισμού, δείγμα γραφής του αστοιχείωτου και ανίκανου κολλεγιόπαιδος, κακέκτυπου του Παπανδρέου (σημ. του αείμνηστου)και του ιδίου πολιτικού ήθους μ' αυτόν, το οποίο ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί την χώρα μας επί πενταετίαν:

«η ουσιαστική νομιμοποίηση της σκοπιανής αναγνώρισης περνά μέσα από την ελληνική υπογραφή. .... χωρίς την ελληνική έγκριση δεν θα υπάρχει ποτέ κοινοτική αναγνώριση παρά μόνο ενδεχόμενες διμερείς αναγνωρίσεις. ... τα Σκόπια δεν θα αποκτήσουν ποτέ την οργανωμένη οικονομική βοήθεια της Eυρωπαϊκής Kοινότητας». Eνώ για το εμπάργκο που πρότεινε ανέπτυσσε τα ψευδέστατα και παιδαριωδώς κούφα: «είναι προφανές ότι τέτοιες εξελίξεις θα εντείνουν τις σημερινές αντιδράσεις των Σκοπιανών προς την κυβέρνησή τους και θα πολλαπλασιάσουν τα φαινόμενα μαζικών διαδηλώσεων που διοργανώνονται κατά της αδιάλλακτης στάσης των Σκοπίων σε ολόκληρο το κρατίδιό τους». Oσο για την σοβαρότητά του, αφού ψευδώς είπε ότι η «ενδοτική» κυβέρνηση πήγε το θέμα στον OHE (το πήγε ο Γλκιγκόρωφ όπως είχε κάθε δικαίωμα), επανειλημμένως εζήτησε να φύγει από εκεί και «να επιστρέψει στην EOK»· ακόμη και τώρα αυτό ζητεί!

H γειτονική χώρα θα πρέπει τελικώς να ευγνωμονεί τον Σαμαρά για την πολύτιμη προσφορά του σ' αυτήν διότι διά της ανικανότητός του αρχικά και διά της αδιαλλαξίας του αργότερα και των προσωπικών υπολογισμών του κατόρθωσε να αναγνωρισθεί παγκοσμίως με το όνομα «Mακεδονία» (σκέτο και άνευ εισαγωγικών). H MAKEΔONIA του Γκλιγκόρωφ χρωστά πολλά επίσης στον A. Παπανδρέου.

Σφαλερόν δρόμον, άθλιε, εδιάλεξας. Kαι αδιέξοδο. Aλλά γι' αυτό θα μιλήσομε στο επόμενο τεύχος.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Πηγές: δύο βιβλία ιστορίας: Θ. Σκυλακάκη, Στο όνομα της Mακεδονίας, εκδ. Eλληνική Eυρωεκδοτική, Aθήνα 1995 και Mιχ. Παπακωνσταντίνου, Tο Hμερολόγιο ενός πολιτικού, εκδ. Eστίας, 1994 και ένα μυθιστόρημα: A. Tάρκα, Aθήνα - Σκόπια: Πίσω από τις κλειστές πόρτες, εκδ. Λαβύρινθος, 1995.

1. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο βιβλίο και αρκετά αντικειμενικό με στοιχεία και ντοκουμέντα, το οποίο παραδίδει στην Iστορία τον A. Σαμαρά και όσους συνήργησαν στην έξαλλη και εθνικά επιζήμια περιπέτεια. Δεν αποτελεί ύμνο στον K. Mητσοτάκη, όπως πιθανόν θα υπέθετε κανείς, αντιθέτως του καταλογίζει τις ευθύνες που του αναλογούν. Bεβαίως, ο Θ. Σκυλακάκης γράφει ιστορία, όπως ιστορία με γλαφυρό τρόπο γράφει και ο M. Παπακωνσταντίνου. Aυτά τα δύο βιβλία πραγματικά αποτελούν έναν κόλαφο για τον A. Σαμαρά. Oμως, ακόμη και αν αυτοί δεν ιστορούσαν το χρονικό του παραλογισμού, αποδεικνύοντας τις ιστορικές ευθύνες του Σαμαρά, θα αρκούσε το βιβλίο-ύμνος του A. Tάρκα (Σαμαρά). Πρόκειται για ένα φθηνό ελληνοχριστιανικό αστυνομικο-κατασκοπικό μυθιστόρημα στο οποίο θα άρμοζε ο τίτλος: Tο έπος στα σαράντα του Σαμαρά. Tα έχει όλα, από «διεθνείς συνωμοσίες» έως ροζ υπαινιγμούς για ξένο υπουργό!

2. Eπιστολή Mητσοτάκη προς Σαμαρά, 9.4.'92: «Δεν περιέχει όμως όρο για την απάλειψη της λέξης "Mακεδονία" (: η κοινοτική απόφαση της 16.12.'91). Aν τον περιείχε, σήμερα δεν θα ανταλλάσσαμε επιστολές. Oταν δε σε ρώτησα, γιατί αφού νόμιζες ότι αυτό (: το θέμα του ονόματος) αποτελεί την πεμπτουσία του προβλήματος, δεν επέβαλες τότε την άποψή σου, μου απάντησες ότι δεν μπορούσες να το επιτύχεις. Σ' αυτό πιθανότατα έχεις δίκιο. ... Aυτό που τότε, στην πιο κατάλληλη στιγμή, δεν κατέστη δυνατόν να επιτευχθεί, είναι δυνατόν σήμερα να το επιτύχουμε;».

3. H πολιτική αγραμματοσύνη και αναλφαβητισμός έχουν σύνθετο όνομα: Eβερτοσαμαράδες. O M. Έβερτ στις 27.3.'93 (την ίδια μέρα που συζητήθηκε στην Bουλή η πρόταση μομφής που είχε υποβάλει ο έτερος πατριδοκάπηλος A. Παπανδρέου) εδήλωσε... ηρωικώς: «Δεν μπορούμε εν ονόματι της χειρότερης εξέλιξης να δεχόμαστε συμβιβασμούς... Mας καλούν πλέον να αυτοκτονήσουμε. Προτιμούμε να δολοφονηθούμε». O πρώην πρωθυπουργός Γ. Pάλλης παρητήθη εκείνην ακριβώς την ημέρα.

(Aργότερα οι M. Έβερτ, Θ. Kανελλόπουλος και Στ. Δήμας εζήτησαν να διακόψει η κυβέρνηση τις συνομιλίες στον OHE και απείλησαν να την ανατρέψουν αν προχωρούσε στον εντιμώτατο και εθνικά ωφέλιμο συμβιβασμό).

υπό Εμμανουήλ Αδιαπραγμάτευτου (αδιαλλάκτως)

Tην ώρα που γράφαμε τις τελευταίες γραμμές αυτού του κειμένου ο Mιλόσεβιτς αναγνώρισε τα Σκόπια ως Mακεδονία. Mόνον η Eλλάδα και η Kύπρος δεν τα έχουν αναγνωρίσει. Kαι ο μοιραίος Σαμαράς έκανε την ακόλουθη μεγαλοφυή δήλωση: «H οριστική αναγνώριση των Σκοπίων περνάει μόνο μέσα από την Eλλάδα και όχι από οποιονδήποτε τρίτο. Eπομένως, σημασία δεν έχει τι κάνουν οι άλλοι, αλλά τι κάνουμε εμείς»(8.4.'96). Kι εμείς ανοίγομε το βιβλίο με τα έπη του

στην σ. 28, όπου διαβάζομε: «το υπουργείο Eξωτερικών δικαιώθηκε στις προβλέψεις του (: επί Σαμαρά) και ο Σέρβος ηγέτης αποτελεί μέχρι σήμερα στήριγμα της ελληνικής βαλκανικής πολιτικής». Mεγαλοφυΐα ο Aντωνάκης...

=================

Το παραπάνω κέιμενο που διαβάσατε είναι αναδημοσίευση από το δεκαπενθήμερο περιοδικό “Αντί”, Τεύχος 603, 12 Απρίλιου  1996: http://web.archive.org/web/20050214193050/www.anti.gr/iss603/curissue.html

image Το περιοδικό “Αντί” δεν κυκλοφορεί σήμερα.

- Η εικόνα του «στρατιωτικού χάρτη» επιχειρήσεων είναι από το ιστολόγιο: http://jungle-report.blogspot.com/2010/07/o-1.html

Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2012

28η Οκτωβρίου: Ο πόλεμος που τελικά δεν ήταν "τρικούβερτο γλέντι"

 

«Απογοήτευση και πένθος έπεσε στο Σύνταγμα. Στην πορεία μάθαμε πως και σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη ‘συγκυρία’ μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν τη σλαβική γλώσσα και όλοι τους σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι ‘βουλγαροκομμουνιστές’».

 

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΑΥΓΗ  27/10/2009
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=500456

 

Του Νάσου Θεοδωρίδη*

69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων χιλιάδων φαντάρων, έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση που να απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική κοινωνία από μια εξ αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς Μεταξά

Παρασκευή, Οκτωβρίου 26, 2012

Ποιός απελευθερώθηκε το 1912;

 

του Άκη Γαβριηλίδη

Τη χρονιά που έρχεται, η Θεσσαλονίκη ετοιμάζεται να γιορτάσει τα «εκατό χρόνια από την απελευθέρωσή της».

Για την ακρίβεια, αυτοί που προς το παρόν ετοιμάζονται να τα γιορτάσουν είναι οι επίσημοι και οι αρχές της πόλης, καθώς και οι επαγγελματίες του είδους (υπεύθυνοι πρακτορείων, διοργανωτές εκθέσεων/ συνεδρίων κ.ο.κ.). Ως προς το θέμα μάλιστα αυτό, προέκυψε ήδη μία διαφωνία: ποιες αρχές είναι οι αρμόδιες για τον εορτασμό; Ο δήμος της Θεσσαλονίκης, ή μήπως το σύνολο των τοπικών αρχών του ευρύτερου οικιστικού συγκροτήματος[1];

Πριν όμως τη διαφωνία αυτή, νομίζω ότι υπάρχει ένα βασικότερο ερώτημα που καλό θα ήταν να τεθεί και να συζητηθεί στο δημόσιο χώρο: με ποια ακριβώς έννοια χρησιμοποιείται εδώ ο όρος «απελευθέρωση»;

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗ ΣΑΛΟΝΙΚΗ

 

Αναδημοσίευση από το μακεδονικό περιοδικό «Λόζα», Ιούλιος 2012, τεύχος 19 σελ. 2 –8

«Είναι άραγε κιόλας ελληνική στις μέρες μας η Σαλονίκη; Στους νέους χάρτες, σίγουρα. στα χρώματα των σπιτιών και στις πινακίδες των οδών, ναι. Σε όλα τ’ άλλα, όμως; Στην καρδιά της, η πόλη δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ ελληνική…Είναι μια κατ’ εξοχήν διεθνής πόλη. Ή μάλλον, μια αποεθνοποιημένη πόλη. Ακόμα και μετά την προσάρτησή της από την Ελλάδα, οι Έλληνες της Σαλονίκης είναι ένα μονάχα κλάσμα, και ούτε καν το μεγαλύτερο, των κατοίκων της».

Α. ΦΡΑΚΑΡΟΛΙ (1916)

(Mazower, «Θεσσαλονίκη η πόλη των φαντασμάτων», εκδόσεις Αλεξάνδρεια σ. 364)

500 χρόνια η Θεσ/νίκη και η Μακεδονία ήταν υπό την Οθωμανική επικυριαρχία και φυσικά όχι ελληνική.

«Η ανέλπιστη ευτυχία δεν μου προξένησε τη χαρά που περίμενα», θυμόταν ο Αλέξανδρος Mαζαράκης-Αινιάν, ένας από τους πρώτους που μπήκαν στην πόλη. «Μας έζωνε η αβεβαιότητα και αναρωτιόμασταν τι μας επιφύλασσε η κατοχή της πόλης και ποια θα ήταν η μοίρα των μακεδονικών επαρχιών». Ο τόπος έκανε ορισμένους Αθηναίους να νιώθουν σαφώς άβολα.

Γράφοντας στη γυναίκα του, ένας αξιωματικός του επιτελείου…ομολογούσε πως «η Θεσσαλονίκη δεν με ενθουσιάζει». Γρήγορα ο τόνος του έγινε πικρόχολος.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2012

“Έλληνες” και “Βούλγαροι”.

 

Για μια ακόμη φορά Αθηναίοι Χρυσαυγίτες οπαδοί της ποδοσφαιρικής ομάδας “Προοδευτική” αποκαλούν “Βούλγαρους” τους οπαδούς ομάδας από τη Β. Ελλάδα.


Προφανώς για τους Χρυσαυγίτες “φίλαθλους” της Προοδευτικής οι Ηρακληδείς δεν είναι Έλληνες, ούτε Μακεδόνες!!!

Οι “φίλαθλοι” της κατά τα άλλα ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ Α.Ο. φώναζαν “Βούλγαροι” προς τους φιλάθλους του ΗΡΑΚΛΗ οι οποίοι με τη σειρά τους απαντούσαν ειρωνικά: “Ελληνες!”.

Τα συνθήματα ακούστηκαν στον ποδοσφαιρικό αγώνα ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ - ΗΡΑΚΛΗΣ για την πρώτη φάση του Κυπέλλου Ελλάδος σε αγώνα νοκ άουτ, που έγινε στην Αθήνα την Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012.

Οι “φίλαθλοι” της ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ Α.Ο. είχαν στην κερκίδα αναρτημένες ελληνικές σημαίες.

Οι “φίλαθλοι” κατά τα άλλα της Προοδευτικής φώναζαν “Βούλγαροι” με τους φιλάθλους του Ηρακλή να τους απαντούν ειρωνικά: “Ελληνες!”

Ορισμένοι απο τους “φιλάθλους” της ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ προσπάθησαν να πλησιάσουν τους φιλάθλους του ΗΡΑΚΛΗ ώστε να τους επιτεθούν. Μάλιστα οι φίλαθλοι της ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ φώναζαν συνθήματα όπως “δόξα και τιμή χρυσή αυγή”. Ωστόσο τα επεισόδια περιορίστηκαν μόνο σε λεκτικό επίπεδο λόγω της απόστασης που χώριζε τις δύο πλευρές.

Στη παρακάτω φωτογραφία διακρίνονται ναζιστικά σύμβολα όπως ο Σταυρός σε κόκκινο φόντο στο κέντρο δεξιά και σε μάυρο φόντο κάτω δεξιά στην κερκίδα των “φιλαθλών” της ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ.

Στη φωτογραφία διακρίνονται ναζιστικά σύμβολα όπως ο Σταυρός σε κόκκινο φόντο στο κέντρο δεξιά και σε μάυρο φόντο κάτω δεξιά.

Πηγές:

Αντεθνικά συνθήματα στον Κορυδαλλό http://iraklis1908.gr

- Αντεθνικά συνθήματα και Χρυσαυγίτες στον Κορυδαλλό | zalizomai.gr

- Προοδευτική-Ηρακλής 1-0 Τελικό http://www.greekfootball.gr

Σάββατο, Οκτωβρίου 20, 2012

ТРИЈАЗИЧНИК – ΤΡΙΓΛΩΣΣΟ ΛΕΞΙΚΟ

 

Αναδημοσίευση από τη ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ

Λεξικό μακεδόνικης, αλβανικής και τούρκικης γλώσσας. Λεξικό τριών γλωσσών με ημερομηνία έκδοσης 1875, στο Βελιγράδι.

Η λέξη λεξικό αναφέρεται στα μακεδόνικα ως ρέτσσνικ, στα αλβανικά ως φιάλτορ και στα τούρκικα ως λιούγκατ.

Η μακεδόνικη γλώσσα αναφέρεται στα μακεδόνικα –μακέντονσκι, στα αλβανικά-μακεντονίτσσε και στα τούρκικα-μακεντόνλουτζζεςς.

Και όλα αυτά το 1874. Μακεδόνικη γλώσσα. Ούτε σλαβικά, ούτε ιδίωμα, ούτε τεχνιτή γλώσσα, ούτε ούτε ούτε… Ακόμα θα μιλάμε για κατασκεύσμα του Τίτο; Όλα αυτά μισό αιώνα πριν γεννηθεί…

На здравје – να ζντράβιε

Λεξικό μακεδόνικης, αλβανικής και τούρκικης γλώσσας. Λεξικό τριών γλωσσών με ημερομηνία έκδοσης 1875, στο Βελιγράδι

 


Речник на македонски, албански и турски јазик. Речник на три јазици со дата на издавање 1875, во Белград. Зборот речник се споменува на македонски како Речник, на албански како Фјаљтор и на турски каи Љугат. Македонскито јазик се споменува на македонски како Македонски, на албански како Македонише и на турски како Македонлуџеш. И сето тоа во 1875. Македонски јазик. Ниту славјански, ниту идиом, ниту вестачки јазик, ниту, ниту, ниту… Уште ли ќе зборуваме за конструкција на Тито? Сето ова пола век прет неговото раѓање…

На здравје

Παρασκευή, Οκτωβρίου 19, 2012

ΠΑΣΤΙΤΣΙΟΙ ΚΑΙ ΜΟΥΣΑΚΑΔΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ

 

 Τυγχάνω ΠΑΟΚ-τσής από πολύ νεαρή ηλικία αλλά δεν είμαι κολλημένος ούτε άρρωστος με την ομάδα. Μου αρέσουν και ο ΑΡΗΣ και ο ΗΡΑΚΛΗΣ.

Το έμβλημα του Άρη

Σπάνια πηγαίνω στα γήπεδα και όταν πηγαίνω προτιμώ τα παιχνίδια του ΠΑΟΚ, του ΑΡΗ και του ΗΡΑΚΛΗ χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρων γιατί στα αδιάφορα βαθμολογικά παιγνίδια οι ομάδες παίζουν καλύτερο ποδόσφαιρο χαλαρά μακριά από βαθμολογικές και άλλες σκοπιμότητες και το κυριότερο χωρίς την έντονα ενοχλητική παρουσία φανατισμένων άρρωστων ΠΑΟΚ-τσήδων, ΑΡΗ-ανών και ΗΡΑΚΛΗ-δων.

Το λογότυπο της ομάδας

Στο το παρελθόν έχουμε δει και διαβάσει πολλά αίσχη σχετικά με τις διοικήσεις των ΠΑΕ της Θεσσαλονίκης. Όμως αυτό που συμβαίνει σήμερα με τα διοικητικά του ΠΑΟΚ έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο!

Διαβάστε το παρακάτω χιουμοριστικό – καυστικό – σατυρικό και πάνω απ’ όλα αποκαλυπτικό άρθρο αναδημοσίευση από την Ελέυθερη Έρευνα και θα καταλάβετε πως οι αθλητικές πεποιθήσεις σε συνδιασμό με τις θρησκευτικές  γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης εθνικιστικών κύκλων στο χώρο του ποδοσφαίρου στη Βόρεια Ελλάδα.

= = =

http://www.freeinquiry.gr/images/logo1.jpg

Έγινε κι αυτό. Η προτελευταία κρυφή προφητεία τού μεγάλου και τόσο διάσημου πλέον Γέροντα Παστίτσιου - Elder Pastitsios, αποκαλύφθηκε πριν λίγες μέρες κι έσκασε σα βόμβα μέσα στα γραφεία ποδοσφαιρικής ομάδας, συγκεκριμένα τού ΠΑΟΚ Θεσσαλονίκης. Η προφητεία τού γέροντα έλεγε: «Όταν ο Ιβαν ο Τρομερός κατέβει στην μικρή την Πόλη, και κάνει τούμπα στην ασπρόμαυρη γειτονιά, τότε θα σημανουν οι σάλπιγγες, τότε θα έρθει η ώρα για το ξανθόν γένος».

Ναι, αγαπητοί μου, είναι πλέον αλήθεια! Ο Ιβάν Σαββίδης ανέλαβε τα ηνία τού ΠΑΟΚ και σύντομα αναμένεται και όλης τής Ρωμιοσύνης. Ένας άνθρωπος, δεξί χέρι τού Πούτιν και δημοσιοσχεσίτης ρωσικών μεγαλοεταιρειών, φέρνει ελπίδες για αναβίωση τού Βυζαντίου και ελπίδες για ένωση με την ομόδοξη Ρωσία.

Επιστροφή στα ορλωφικά λοιπόν, όταν η ομόδοξη Ρωσία υποσχόταν στρατό, όπλα και πλοία, αν οι ρωμιοί επαναστατούσαν κατά των τούρκων. Σύμφωνα με την ιστορία, η βοήθεια δεν ήρθε ποτέ και η επανάσταση καταπνίγηκε στο αίμα από τους τούρκους. Παρά τις επαναλαμβανόμενες υποσχέσεις, το «ξανθόν γένος» δεν βοήθησε ποτέ τη Ρωμιοσύνη και πάντα την άφηνε εκτεθειμένη.

Όλα τα χρόνια τής ευρωκρατίας, προφητείες για το «ξανθόν γένος» έδιναν και έπαιρναν. Τι ο Παπουλάκος, τι ο πατροκοσμάς ο Αιτωλός, τι ο Αγαθάγγελος, τι ο Καντιώτης, τι ο Παστίτσιος... Καταιγίδα, παραλήρημα προφητειών... «Όλο πουτινιές είναι ο κοντός...». (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Ο υβριστής των ελλήνων).


Από πρόσφατη συνέντευξη τύπου:
Αυτή η ομάδα για 100ετίες έχει το δικαίωμα τής συνέχειας τής Κωνσταντινούπολης.
Είμαι απόγονος των βυζαντινών ελλήνων, είμαι πόντιος και πιστέψτε με, είμαι έλληνας. (Διαβάστε στην «
Ελεύθερη Έρευνα»:
Περί τής μή ελληνικής καταγωγής των μικρασιατών).
Ο Ιωάννης στο ευαγγέλιο γράφει: Με έστειλαν για να τον οδηγήσω, αλλά εγώ τον ακολούθησα.
Εμείς θέλουμε η ρωσική αυτοκρατορία με τις τεράστιες δυνατότητες να έρθει και να βοηθήσει την Ελλάδα.
Η ελληνική οικονομία θέλει τα ρωσικά χρήματα.


Και προσέξτε, μη τυχόν και σατυρίσετε ποτέ τους σπουδαίους και μορφωμένους αυτούς πατέρες μας, θα πάτε στην ψειρού, όπως ο άλλος ο βλάσφημος ο νεαρός... (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Πώς οι «απόγονοι» τού Αριστοφάνη φυλάκισαν τη σάτιρα).

Τώρα, η ιστορία μέλει να επαναληφθεί ξανά, μέσω υποσχέσεων. Η Ρωμιοσύνη πάντα περίμενε και ακόμα περιμένει βοήθεια από άλλους, επειδή δεν μπορεί ποτέ να βοηθήσει εκείνη τον εαυτό της. Είναι βλέπετε παντελώς ανίκανη. Όταν οι ρωμιοί μυριστούν χρήμα και εξουσία και βρεθούν σε θέσεις τέτοιες, είναι τόσο μα τόσο διεφθερμένοι, που ξεπουλάνε τα πάντα και κλέβουν ό,τι και όσα μπορούνε.

Κατά τα πρώτα χρόνια τής δημιουργίας τής Ρωμιοσύνης ως έθνος παρωδία, προστάτιδά της έγινε η Αγγλία, μετά η Γερμανία, μετά ξανά η Αγγλία, μετά οι ΗΠΑ και στις μέρες μας η Ε.Ε.. Πάντοτε όλους τους κορόιδευε με καλογερίστικες προφητείες και κατάρες, θαλασσοδάνεια, απατεωνιές, υποσχέσεις, κολακείες και άλλες μαλαγανιές.

Στο ίδιο πνεύμα λοιπόν, και ο ομογενής από τη Ρωσία Ιβάν ο Τρομερός... Υποσχέσεις, μεγάλα λόγια, αλησμόνητες πατρίδες, επενδύσεις, επανιδρύσεις κ.ά. τέτοια γλυκανάλατα. Την ίδια στιγμή, που η Χρυσή Αυγή τρίβει τα χέρια της, με τα ποσοστά της να ανεβαίνουν συνεχώς, έχει αναλάβει επίσημα να αναβιώσει το βυζαντινό μεσαίωνα σε συνδυασμό με την εποχή τής χούντας στη σύγχρονη Ρωμιοσύνη. Οι ελπίδες για την κάθοδο τού «χρυσού γένους» μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα.

Άντε με το καλό, για να δικαιωθούν και οι παστίτσιοι με τους μουσακάδες τής Ρωμιοσύνης ρε γαμώτο...

= = =

Τετάρτη, Οκτωβρίου 17, 2012

Η Μακεδονία του Ηλία Πετρόπουλου

 

Παλιό αλλά καλό δημοσίευμα και πάντα επίκαιρο.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι. Συνέντευξη του Ηλία Πετρόπουλου στο μακεδονικό περιοδικό «Επόχα» (14/3/1992). Τα συλλαλητήρια του ’92 και ο νεοελληνικός ρατσισμός 

 * Η μετάφραση έγινε από το γιατρό Παντελή Κλιγκάτση.

 

 

 

 

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις του Ηλία Πετρόπουλου φιλοξενήθηκε το 1992 σε περιοδικό των Σκοπίων. Μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες, ο συγγραφέας μιλάει για τη Θεσσαλονίκη, τη Μακεδονία και τον ελληνικό εθνικισμό.

Συμπληρώνονται, αυτή τη βδομάδα, 17 χρόνια από το μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για το Μακεδονικό (14 Φεβρουαρίου 1992) που σημάδεψε τις κατοπινές εξελίξεις, εφόσον δέσμευσε κυβέρνηση και αντιπολίτευση στο αδιέξοδο και φιλοπόλεμο ιδεολόγημα ότι «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική».

Τα ελληνικά κόμματα, αλλά ακόμα και συντηρητικοί αναλυτές έχουν, μετά από χρόνια, συμφωνήσει ότι η εθνικιστική υστερία εκείνης της εποχής ήταν ο χειρότερος σύμβουλος για την προώθηση των συμφερόντων της ίδιας της Ελλάδας στην περιοχή.

Σήμερα, με εξαίρεση την οργανωμένη ακροδεξιά και κάποιους βετεράνους τρόφιμους των μυστικών κονδυλίων, όλοι συμφωνούν ότι το κλίμα των αρχών του 1992 ήταν εκείνο που στοίχισε στην Ελλάδα την επίτευξη μιας έγκαιρης και αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Αλλά αυτά που τώρα πια θεωρούνται περίπου ως δεδομένα για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών αναλυτών και τις ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων που κινούνται εντός του συνταγματικού τόξου, ήταν τότε ένα μεγάλο ταμπού. Και όσοι -ελάχιστοι- τόλμησαν το 1992 να αντιταχθούν στο μαζικό -και εν πολλοίς διατεταγμένο- κύμα εθνικιστικής υστερίας βρέθηκαν αντιμέτωποι με δικαστικές διώξεις και την άμεση απειλή λιντσαρίσματος από «αγανακτισμένους εθνικόφρονες» της χώρας μας.

Μέσα σ’ αυτό το βαρύ και ανελεύθερο κλίμα, ο γνωστός συγγραφέας Ηλίας Πετρόπουλος (1928-2003) από το Παρίσι έδωσε μια συνέντευξη στο περιοδικό των Σκοπίων «Επόχα» που δημοσιεύτηκε στις 14 Μαρτίου 1992. Με τη γνωστή του προκλητική ευθύτητα, ο λαογράφος απαντά χωρίς περιστροφές στα ερωτήματα της Λιλιάνας Κότεβσκα, μεταφράστριας που ζούσε τότε κι αυτή στο Παρίσι.

Μόλις κυκλοφόρησε το περιοδικό, ο Πετρόπουλος έστειλε σε φωτοτυπία το δημοσίευμα και το δικό του κείμενο στα ελληνικά, «αποκλειστικά για την “Ε”». Φυσικά, ούτε λόγος τότε για να δημοσιευτεί αυτό το κείμενο σε ελληνική εφημερίδα. Του εξηγήσαμε τηλεφωνικά το πρόβλημα και αντιμετωπίσαμε την πικρή του συγκατάβαση.

Η συνέντευξη δόθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1992. Εκείνες τις μέρες διοργανώθηκε στο Παρίσι δημόσια συζήτηση για το ειδικό τεύχος του περιοδικού “Autrement”, αφιερωμένο στη Θεσσαλονίκη, που κυκλοφόρησε σε ανάμνηση των 500 χρόνων από την εγκατάσταση των Εβραίων στην πόλη.

Το πρώτο κείμενο ήταν του Πετρόπουλου. Σ’ αυτό το πλαίσιο έγινε και η εγκάρδια συνάντησή του με την Κότεβσκα. Ο Πετρόπουλος δέχτηκε πρόθυμα να της παραχωρήσει τη συνέντευξη. Η αφιέρωση στο βιβλίο που της προσέφερε έγραφε: «Στους γείτονές μου (ως Μακεδόνες και Παριζιάνους) από καρδιάς».

Στο εισαγωγικό της σημείωμα η Κότεβσκα σημειώνει: «Ο έλληνας συγγραφέας Ηλίας Πετρόπουλος ο οποίος πριν είκοσι χρόνια εγκατέλειψε την Ελλάδα και ζει στο Παρίσι αναλύει τις ρίζες της ελληνικής παράνοιας και του σοβινισμού. Η συνάντηση με τον Ηλία Πετρόπουλο, αυτοεξόριστο έλληνα ποιητή και συγγραφέα, συμπίπτει με την οργάνωση του συλλαλητήριου στη Θεσσαλονίκη που είναι η πιο πρόσφατη έκφραση του σοβινισμού στην Ελλάδα. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι με μια συζήτηση δεν μπορεί να αποφασιστεί το μέλλον κάποιου λαού, πήρα το θάρρος να αναταράξω τη μοναχική ψυχή του δημιουργού, απλά κινούμενη από την επιθυμία να μοιραστώ τη γνωριμία μαζί του με όλους εκείνους τους αναγνώστες, οι οποίοι πιστεύουν και αναγνωρίζουν μια μοναδική δύναμη – τη δύναμη της ψυχής. Για τον εαυτό του λέει ότι δεν ανήκει σε κανέναν και ότι ο μοναδικός του οδηγός είναι η δουλειά».

- Ποιο είναι το μυστικό της αυτοεξορίας σας;

«Η ελευθερία. Η ελευθερία να γράφεις χωρίς φοβίες και η ελευθερία να δημοσιεύεις χωρίς νομικές συνέπειες. Ανέκαθεν ήθελα να φύγω από την Ελλάδα για να μπορέσω να ανασάνω. Τελικώς, ξεκίνησα να φύγω την εποχή της Χούντας, αλλά δεν μου έδοσαν διαβατήριο. Κατάφερα να φύγω το 75. Ποτέ δεν ξαναγύρισα στην χώρα μου».

- Το δοκίμιό σας για τη νοσταλγία και τη Θεσσαλονίκη ξεκινά με την εικόνα ελληνικής κατοχής της πόλης, το 1912. Ποιο είναι το περιεχόμενο των παιδικών σας αναμνήσεων;

«Η οικογένειά μας ανέβηκε “υποχρεωτικά” από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη, αφού ο πατέρας μου (ένας ασήμαντος δημόσιος υπάλληλος) πήρε μετάθεση για την βόρεια Ελλάδα. Αυτό έγινε στις αρχές της δεκαετίας του ’30. Συνεπώς, εγκατασταθήκαμε τότε σε μια Θεσσαλονίκη που ήτανε, ακόμη, η μεγάλη πολυεθνική πόλη, όπου κυριαρχούσε το εβραϊκό στοιχείο.

Οι εβραίοι, οι έλληνες, οι αρβανίτες (τους λέγαμε: αρναούτηδες), οι σέρβοι, οι αρμένηδες, οι σλαβομακεδόνες, οι βούργαροι, οι ρουμανόβλαχοι, οι λαζοί (άλλοι ήσανε ελληνόφωνοι κι άλλοι τουρκόφωνοι), οι καραμαλήδες (ορθόδοξοι τουρκόφωνοι από το εσωτερικό της Μικράς Ασίας), οι ντονμέδες (εξισλαμισθέντες εβραίοι), οι φραγκολεβαντίνοι. Ολες αυτές οι εθνότητες ζούσαν σε αρμονία. Στην Θεσσαλονίκη δεν υπήρχαν γκέτο. Οι εθνότητες ήσανε οργανωμένες με διάφορους τρόπους: γειτονιά, επάγγελμα, ενορία (γύρο σε μιαν εκκλησία, ή χάβρα, ή τζαμί). Υπήρχε μια ιδιάζουσα κάθετη και οριζόντια κοινωνική διάταξη. Οι άνθρωποι γνωριζόντουσαν από τις εθνικές τους ενδυμασίες. Οι καβάσηδες ήσαν αρβανίτες, οι φουρνάρηδες ηπειρώτες, οι σέρβοι είχαν πολλά ζαχαροπλαστεία, οι αρμένηδες είχαν το μονοπώλιο του καφέ, οι πλανόδιοι γαλατάδες ήσαν βλάχοι… Βέβαια, θυμάμαι τα πρώτα μου παιδικά χρόνια στην Αθήνα, που στο σπίτι μας την θεωρούσαμε σαν αληθινή πατρίδα μας. Εκείνη την μακρινή εποχή οι παλιοελλαδίτες αντιμετώπιζαν σαν αποικία την Βόρεια Ελλάδα. Αλλωστε, τους κάτοικους της Βόρειας Ελλάδας τους αποκαλούσαν “βούργαρους”. Η σχετική παράδοση συνεχίζεται, μέχρι σήμερα, στα γήπεδα του φουτ-μπολ: κάθε φορά που μια ομάδα της Θεσσαλονίκης κατεβαίνει στην Αθήνα οι αθηναίοι θεατές ουρλιάζουν “έξω οι βούργαροι” και άλλα χειρότερα».

- Μετά τη διαίρεση της Μακεδονίας αυτή η βαλκανική μητρόπολη μετατρέπεται σε επαρχιακή πόλη;

«Πράγματι, από την στιγμή που η Θεσσαλονίκη έχασε την βαλκανική της ενδοχώρα ξέπεσε οικτρά. Παράδειγμα: πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ήταν γεμάτο από ξένα πλοία. Μετά το 1925-1930 τα ξένα πλοία δεν είχανε κανένα λόγο να “πιάσουν” Θεσσαλονίκη. Υστερα από την απώλεια της βαλκανικής ενδοχώρας επακολούθησε κι ένα άλλο θανάσιμο πλήγμα: περίπου 40.000 εβραίοι εγκατέλειψαν για πάντα την Θεσσαλονίκη».

- Πώς αποφασίσατε να στραφείτε στη λαογραφία;

«Οι λαογράφοι αρχίζουν να γράφουν πολύ αργά – συνήθως μετά τα πενήντα τους. Είχα την τύχη ν’ αρχίσω το γράψιμο σχετικώς νωρίς. Δουλεύω πάντα πάνω σε θέματα που αγνοούν, ή περιφρονούν, οι πανεπιστημιακοί. Ετσι, δουλεύοντας ουσιαστικώς δίχως βιβλιογραφία, ανατρέχω πάντα στην μνήμη μου, που την χρησιμοποιώ σαν τράπεζα πληροφοριών. Είχα αρχίσει να μαζεύω παλιές φωτογραφίες από τα φοιτητικά μου χρόνια, γύρο στο ’50. Ετσι, μου είναι σχετικά εύκολο να δημοσιεύω διάφορα βιβλία για τη Θεσσαλονίκη. Ομως, το πρόβλημα είναι αλλού: δεν μπορείς να γράψεις τις λεζάντες των φωτογραφιών αν δεν κατέχεις απόλυτα την τοπογραφία της Παλιάς Σαλονίκης – μια τοπογραφία που έχει εξαφανιστεί εδώ και τριάντα χρόνια».

- Ποιοι είναι οι συγγραφείς που σας έχουν επηρεάσει περισσότερο;

«Δεν νομίζω ότι έχω δεχθεί συγκεκριμένες επιρροές από συγκεκριμένους συγγραφείς. Ο θεωρητικός οπλισμός μου και η ποιητική μου παιδεία βασίζεται κυρίως στην ελληνική και νεοελληνική γραμματολογία. Η γλώσσα μου είναι τα ελληνικά. Δουλεύω με αυτή τη γλώσσα. Για να μάθω καλά ελληνικά έπρεπε να μελετήσω προσεκτικά πώς μιλάει ο λαός μας και έπρεπε να διαβάσω τους έλληνες ποιητές και πεζογράφους. Από τους παλιούς αγαπώ τον Καβάφη, τον Κάλβο, τον Καρυωτάκη, τον Παπαδιαμάντη, τον Ροΐδη, τον Βιζυηνό. Δεν μου αρέσει καθόλου μήτε ο Καζαντζάκης, μήτε ο Ρίτσος. Προτιμώ άλλους: τον Αναγνωστάκη, τον Καρούζο, τον Εμπειρίκο, τον Γονατά, τον Ελύτη…»

- Και από τους ευρωπαίους;

«Απεχθάνομαι το περιβόητο esprit francais. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι γάλλοι συγγραφείς που αγαπώ. Και πριν απ’ όλους τον Σταντάλ. Θαυμάζω τους ρώσους κλασικούς, την αμερικάνικη λογοτεχνία εν γένει, καθώς και την αγγλική, τους μεγάλους ιταλούς συγγραφείς, ορισμένους σκανδιναβούς (τον Κνουτ Χάμσουν, τον Στρίνμπεργκ), ορισμένους γερμανούς (λέω “ορισμένους” γιατί λόγου-χάρη ο Τουχόλσκι με εντυπωσιάζει περισσότερο από τον Μπρεχτ)».

- Μια από τις πιο τραγικές περιόδους της Ελλάδας είναι η περίοδος του εμφυλίου πολέμου (1946-49). Οι αναμνήσεις σας από εκείνη την περίοδο;

«Ωχ! Το 1990 εδημοσίευσα το βιβλιαράκι “Πτώματα, πτώματα, πτώματα”, όπου μιλάω για την γερμανική Κατοχή (1941-1944) και για τον Εμφύλιο Πόλεμο (1946-1949). Νομίζω ότι, η Γιουγκοσλαβία και η Ελλάδα είχανε τα πιο ισχυρά κομουνιστικά κόμματα της πολεμικής περιόδου. Το ελληνικό κομουνιστικό κίνημα πνίγηκε στο αίμα. Ομως, η χειρότερη περίοδος που περάσαμε, εμείς οι αριστεροί, ήταν η κρυπτοδικτατορία του Καραμαλή (1955-1963) – κι όχι ο Εμφύλιος Πόλεμος, ή η δικτατορία της Χούντας…»

- Γνωρίζετε το γεγονός ότι περίπου 28 χιλιάδες παιδιά μετά τον εμφύλιο πόλεμο είχαν διασκορπιστεί ως πρόσφυγες σ’ όλο τον κόσμο;

«Το ξέρω πολύ καλά. Αλλά αυτά τα αρπαγμένα παιδιά δεν καταγόντουσαν μόνο από την Μακεδονία. Και ήσανε στην πλειοψηφία τους ελληνόπουλα από διάφορες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας. Και το σπουδαιότερο: η ελληνική φασιστική Δεξιά (υπό την προστασία της βασίλισσας Φρειδερίκης) άρπαξε χιλιάδες άλλα παιδιά και τάκλεισε σε σχολεία-φυλακές που υπήρχαν σ’ όλη την Ελλάδα, από την Θεσσαλονίκη ως την Ρόδο».

- Πώς εκτιμάτε την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και του στρατηγού Μάρκου, ο οποίος πρόσφατα αναπαύθηκε;

«Δεν μπορείς να απαντήσεις σε δυο-τρεις αράδες πάνω σε ένα τόσο δύσκολο θέμα. Σήμερα ξέρουμε, πια, ότι ο Στάλιν είχε εγκαταλείψει τους έλληνες αντάρτες, και, ότι, επίσης, ο Τίτο είχε πάψει να ενισχύει τον Δημοκρατικό Στρατό, και, επιπλέον, το καλοκαίρι του ’49 είχε αφήσει τον ελληνικό στρατό να μπει στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας και να χτυπήσει πισώπλατα τους αντάρτες. Ο Μάρκος στην κατοχή και στον Εμφύλιο Πόλεμο έπαιξε έναν καλό ρόλο. Ομως, ούτε αυτός κατάφερε να αποτρέψει τους κομουνιστές από την μέθοδο των πολιτικών δολοφονιών».

- Εσείς αντιδράσατε γράφοντας ενάντια στον επίσημο ελληνικό σοβινισμό. Πώς ερμηνεύετε την εμφάνισή του;

«Πιστεύω ότι ο ρατσισμός είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο και ότι είναι αδύνατον να τον ξεριζώσουμε. Και ακριβώς γιαυτό, απαιτείται ένας συνεχής και έντονος αγώνας εναντίον του ρατσισμού, που, ως γνωστόν, εμφανίζεται με πολλές μορφές. Ο νεοελληνικός ρατσισμός οφείλεται, κατά μεγάλο μέρος, στην παιδεία μας που οδηγεί τα ελληνόπουλα στην παρανοϊκή αντιμετώπιση της βαλκανικής πραγματικότητας. Νομίζω ότι, το καλύτερο αντίδοτο κατά του ρατσισμού είναι η βαθιά γνωριμία μεταξύ των λαών.

Οσο για τους τάφους των βογομίλων της Βεύης, τους είδα με τα μάτια μου και τους εδημοσίευσα και στην Αθήνα και στο Παρίσι. Εννοείται πως η Μελίνα Μερκούρη δεν απάντησε ποτέ ούτε στην επίσημη επιστολή μου, ούτε στα άρθρα μου. Ετσι, η ψευτοσοσιαλίστρια υπουργίνα “απόδειξε” πως οι σλάβοι δεν πατήσανε ποτέ το “ιερόν έδαφος” της Ελλάδας!»

- Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από την περίοδο της στρατιωτικής χούντας στην Ελλάδα;

«Η δικτατορία των συνταγματαρχών ήτο περισσότερο γελοία, παρά σκληρή. Ναι, υπήρξαν πολλές περιπτώσεις βασανισμού. Αλλά, όταν ο Καραμαλής ήταν πρωθυπουργός είχαμε πολύ περισσότερους βασανισμούς. Με την μικρή διαφορά ότι, τότε, εβασάνιζαν τους κομουνιστές, ενώ ο Παπαδόπουλος “απετόλμησε” να βασανίζει πολίτες “πρώτης κατηγορίας” που ανήκαν στο Κέντρο, ή και στην Δεξιά. Αυτοί οι μπουρζουάδες, όταν βρέθηκαν στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, ανακάλυψαν κα-τά-πλη-κτοι ότι η Αστυνομία είχε το “δικαίωμα” να βασανίζει, χρησιμοποιώντας επί τούτω ειδικευμένο προσωπικό, εργαλεία κτλ. Σήμερα στην Ελλάδα επανήλθαμε στα παλιά κλασικά βασανιστήρια. Ποτέ μου δεν επίστεψα στην αφέλεια των μπουρζουάδων».

- Η διένεξη μεταξύ του ορθόδοξου κλήρου και των περισσότερων Ελλήνων καλλιτεχνών είναι παρούσα στον 20ό αιώνα-τα παραδείγματα με τον Καζαντζάκη, η τελευταία ταινία του Αγγελόπουλου… Ποια είναι η προσωπική σας εμπειρία από αυτό το χώρο;

«Είμαι άθεος. Σιχαίνομαι τους παπάδες. Αυτομάτως είμαι στο πλευρό του σκηνοθέτη Αγγελόπουλου (καθώς, βεβαίως, και της Λιάππα), που προσπαθούν να τους τρομοκρατήσουν κάποιοι μητροπολίτες και κάποια τσογλάνια της Νέο-ορθοδοξίας. Η διένεξη του Καζαντζάκη με την Εκκλησία δεν είχε πολύ μεγάλη σημασία. Ο Καζαντζάκης δεν υπήρξε επαναστάτης. Στον τάφο του βλέπεις έναν πανύψηλο σταυρό. Πολύ σημαντικότερες ήσανε οι περιπτώσεις του Ροΐδη και του Λασκαράτου, που τους αφόρισε η Εκκλησία. Ο Ροΐδης είναι, πιθανότατα, ο σπουδαιότερος Ελληνας πεζογράφος. Και ο πιο καλλιεργημένος».

- Σήμερα είμαστε μάρτυρες μιας μαζικής εκδήλωσης σοβινισμού με τη διοργάνωση του συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη, το οποίο στρέφεται ενάντια στη διεθνή αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, μιας πρώην γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας. Πώς βλέπετε αυτό το πρόβλημα;

«Η μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης (η οργανωμένη από ΟΛΑ τα κόμματα!!!) ήταν μια σχιζοφρενική και επικίνδυνη εκδήλωση. Οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης δεν ξέρουν (ή παριστάνουν πως δεν ξέρουν) τι είναι οι σλαβομακεδόνες και ποιούς λέγαμε σλαβομακεδόνες. Η μάφια των πουλημένων καθηγητών των πανεπιστημίων έπραξε το παν για να αποδείξει την “ελληνικότητα” της Μακεδονίας, ενώ συχνά οι καθηγητές δεν είναι σε θέση να αποδείξουν την “ελληνικότητα” του εαυτού τους. Αυτό ισχύει για τον Καραμαλή που μιλάει απαίσια την γλώσσα μας (νομίζω ότι η μάνα του μίλαγε βουργάρικα και ο πατέρας του τούρκικα), για τον αρχαιολόγο Μανόλη Ανδρονίκογλου (ή κάπως έτσι…) και για όλους τους όψιμους “έλληνες”, που, από κόμπλεξ μειονεξίας, παριστάνουν τους σούπερ-πατριώτες».

- Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής από την αρχή αυτού του έτους γράφει επιστολές προς τους ευρωπαίους εταίρους του για να στρέψει την προσοχή τους προς το ζήτημα της Μακεδονίας, όπου και ο ίδιος έχει γεννηθεί. Η Ευρώπη θα τον ακούσει ή όχι;

«Στην Ευρώπη δεν μετράει η υπογραφή του Καραμαλή. Η Ευρώπη περνάει μιαν οδυνηρή μεταβατική περίοδο, όπου, αναγκαστικώς, έχει εμπλακεί και το βαλκανικό πρόβλημα. Η Ελλάδα, μη διαθέτοντας μιαν εθνική στρατηγική, προσπαθεί να αντιδράσει με σπασμωδικά διπλωματικά μέσα. Νομίζω ότι, η Ελλάδα έχει χάσει το παιχνίδι εκ των προτέρων. Αυτό που προέχει στην ευρύτερη περιοχή Βαλκάνια/Μαύρη Θάλασσα/Κασπία είναι η Τουρκία, που, ολοταχώς, αποβαίνει μια μεγάλη δύναμη. Οι έλληνες πολιτικάντηδες αδυνατούν να στοχαστούν πάνω στις νέες προοπτικές και, υπακούοντας σε μια τιποτένια δημαγωγική τακτική, αφήνονται στην γοητεία του εθνικισμού και του ρατσισμού. Η ελληνική κυβέρνηση έχει, ήδη, συναντήσει το νέο κράτος της Μακεδονίας σε αρκετές διεθνείς συμβάσεις, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να αρνηθεί αυτό το κράτος. Η ελληνική κυβέρνηση είναι εξίσου τυφλή και στα εξωτερικά και στα εσωτερικά θέματα. Θέλω να πω ότι, ίσως δεν είμαστε πολύ μακριά από την μέρα που οι κρητικοί θα απαιτήσουν την ανεξαρτησία της Κρήτης».

- Τι σημαίνει για σας η Μακεδονία;

«Οι κούρδοι γυρίζουν, εκεί, ανάμεσα Αρμενία και Μεσοποταμία, πολύ πριν από την εποχή του Ξενοφώντα. Οι κούρδοι δεν κατάφεραν να αποχτήσουν δικό τους σπίτι. Ομως, οι μακεδόνες της πρώην Γιουγκοσλαβίας μπόρεσαν να χτίσουν την δικιά τους ανεξάρτητη Μακεδονία. Οι νεοέλληνες φρονούν πως είναι κληρονόμοι της αρχαίας Ελλάδας και του Βυζαντίου και ότι μπορούν να διεκδικούν μονοπωλιακώς την λέξη “Μακεδονία”. Επίσης, οι νεοέλληνες επιμένουν να ονομάζουν την Ισταμπούλ: ‘Κωνσταντινούπολη’. Οι συμπατριώτες μου θα αναγκαστούν να πιούν πολλά πικρά ποτήρια».

* Η μετάφραση έγινε από το γιατρό Παντελή Κλιγκάτση.

Η ιστορία μιας συνέντευξης

Το κείμενο της συνέντευξής του στο περιοδικό «Επόχα» (14/3/1992) το έστειλε από το Παρίσι ο Ηλίας Πετρόπουλος, με ένα χειρόγραφο συνοδευτικό σημείωμα, όπως συνήθιζε. Το σημείωμα έφερε ημερομηνία «Πρωταπριλιά 1992» και οι οδηγίες του συγγραφέα όπως πάντα σαφείς:

«Εσωκλείω τα αναγκαία. Δεν δακτυλογράφησα τις αυτονόητες ερωτήσεις, διότι, ασφαλώς, θα κάνετε δικιά σας δημοσιογραφική ανασύνθεση. Το περιοδικό των Σκοπίων λέγεται Επόχα (με κυριλλικά: ΕΠΟΧΑ). Να μην ξεχάσετε το όνομα της Λιλιάνας Κότεβσκα -είναι εκεί γνωστή μεταφράστρια. Καλήν αντάμωση, λοιπόν!» Το σημείωμα έκλεινε με την υποσημείωση ότι «η συνέντευξη είναι αποκλειστικότητα για την ”Ε”».

Με τον Ηλία Πετρόπουλο γνωριζόμασταν από την εποχή του περιοδικού «Σχολιαστής». Αφορμή ήταν μια συνέντευξη που του είχε πάρει ο Γιώργος Αλλαμανής, συνεργάτης τότε του περιοδικού, με θέμα τους «Εβραίους της Θεσσαλονίκης», και αφορούσε την επίσημη αποσιώπηση της παρουσίας των Εβραίων στην πόλη κατά τη διάρκεια των εορτών του 1985 για την επέτειο των 2.300 χρόνων της. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο τ. 36 του «Σχολιαστή» (Μάρτιος 1986). Από τότε ο συγγραφέας και λαογράφος έστελνε τακτικές συνεργασίες στο περιοδικό. Η συνεργασία μας -και με ορισμένους από μας στενή φιλία- συνεχίστηκε και όταν έκλεισε το περιοδικό και δημιουργήθηκε η στήλη του «Ιού» στην «Ε».

Η συνέντευξη στο «Επόχα» έχει τίτλο «Παρανοϊκή αντιμετώπιση της βαλκανικής πραγματικότητας» και καταλαμβάνει τρεις σελίδες του περιοδικού.

Ορισμένες αναγκαίες διευκρινίσεις για το περιεχόμενο της συνέντευξης:

- Η απόφαση του Πετρόπουλου να εγκαταλείψει την Ελλάδα πάρθηκε το 1975. Είχαν προηγηθεί τρεις καταδίκες του επί χούντας και πολύμηνη φυλάκισή του. Το 1968 καταδικάστηκε σε πολύμηνη φυλάκιση στο Γεντί Κουλέ για τα «Ρεμπέτικα Τραγούδια» του, ένα έργο που σήμερα θεωρείται κλασικό. Το Μάιο του 1972 κλείστηκε στον Κορυδαλλό με πεντάμηνη φυλάκιση για το βιβλίο «Καλιαρντά», δηλαδή το λεξικό της αργκό των ομοφυλόφιλων του περιθωρίου. Ενα μήνα αργότερα καταδικάστηκε σε επτάμηνη φυλάκιση για τη λέξη «αιδοίον» που περιείχε το ποίημά του «Σώμα» που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Τραμ». Αλλά και μετά την πτώση της δικτατορίας δεν έπαψαν οι διώξεις. Μόλις κυκλοφόρησε το «Εγχειρίδιον του καλού κλέφτη» (1979, εκδ., «Νεφέλη») θεωρήθηκε πορνογράφημα, κατασχέθηκε και ο Πετρόπουλος καταδικάστηκε πάλι σε δεκαοκτώ μήνες φυλάκιση. Είχε όμως ήδη εγκατασταθεί οριστικά στο Παρίσι.

- Ο Πετρόπουλος αναφέρει ότι η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης στις 14 Φεβρουαρίου 1992 ήταν οργανωμένη απ’ όλα τα κόμματα. Στην πραγματικότητα δεν μετείχε το ΚΚΕ, το οποίο διατηρούσε εκείνη την εποχή μια απόσταση από τον κυρίαρχο εθνικιστικό λόγο.

- Η υποστήριξη στον Θεόδωρο Αγγελόπουλο αναφέρεται βέβαια στην περιπέτεια του σκηνοθέτη κατά τα γυρίσματα της ταινίας «Το μετέωρο βήμα του πελαργού» στη Φλώρινα. Οι αναφορές του σεναρίου στα σύνορα που χωρίζουν (και σκοτώνουν ή τρελαίνουν τους ανθρώπους) ερμηνεύτηκαν από τις επαγρυπνούσες υπηρεσίες του υπερεθνικόφρονα μητροπολίτη Καντιώτη ως έμμεση υποστήριξη των Σλαβομακεδόνων. Από τη Μητρόπολη Φλώρινας οργανώθηκαν λαϊκά συλλαλητήρια και δημιουργήθηκε κλίμα τρομοκράτησης των παραγόντων της ταινίας.

- Η σκηνοθέτιδα και συγγραφέας Φρίντα Λιάπα αντιμετώπιζε την ίδια περίοδο την επίθεση συντηρητικών κύκλων (και της Εκκλησίας βέβαια) για την ταινία της «Τα χρόνια της μεγάλης ζέστης» (1991). Τον Ιανουάριο του 1992 ο τότε σύμβουλος Κινηματογραφίας του ΥΠΠΟ, Απόστολος Δοξιάδης, ζητάει την εξαίρεση της ταινίας από τα κρατικά βραβεία, καταγγέλλοντας ότι, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, κακοποιήθηκε ένα ανήλικο παιδί για τις ανάγκες μιας σκηνής. Με τη βοήθεια εφημερίδων και καναλιών προκλήθηκε τρομερό σκάνδαλο και ασκήθηκε αυτεπάγγελτη δίωξη εις βάρος της Λιάπα και της μητέρας του παιδιού. Η Μελίνα Μερκούρη, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Ζυλ Ντασσέν, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Κούνδουρος αντέκρουσαν τη συκοφαντία. Η υπόθεση πήγε με βούλευμα λίγους μήνες αργότερα στο αρχείο, αλλά η Λιάπα ήταν ήδη βαριά άρρωστη με όγκο στον εγκέφαλο και πέθανε τον Οκτώβριο του 1994.

Αναδημοσίευση από iospress
Αναδημοσιεύει ο: Michael Theo

.

Σύντομο URL: http://wp.me/pyR3u-4dj

Κυριακή, Οκτωβρίου 14, 2012

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ: ΕΝΑΣ “ΗΡΩΑΣ”, ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΠΟΤΕ!

 

Ο Παύλος Μελάς έγινε ήρωας τoυ Eλληνικoύ εθνικισμού λόγω της δράσης και του θανάτου του στη Μακεδονία. Παρά την ηρωοποίησή του από την εθνικιστική ιστοριογραφία με τον μύθο που πλάστηκε γύρω του, όπως αποδείχθηκε, ήταν τελείως ακατάλληλος γιά το ρόλο που ανέλαβε, τον οποίο, άν και διήρκεσε ελάχιστες ημέρες, ήταν ανίκανος να παίξει σωστά

Κάντε κλικ στην παρακάτω εικόνα για να διαβάσετε περισσότερα

Φωτογραφία του Παύλου Μελά χωρίς στρατιωτική στολή εξόδου.

Φωτογραφία του Παύλου Μελά χωρίς στρατιωτική στολή εξόδου.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 11, 2012

Ураниа Јурукова - Ουρανία Γιουρούκοβα

 

Κείμενο της Σίσσυ Βωβού μέλους της Αντιμιλιταριστικής-Αντιεθνικιστικής Πρωτοβουλίας γραμμένο στις 28-9-2012 στα Σκόπια - πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας -  με αφορμή το θάνατο της Ураниа Јурукова-Ουρανία Γιουρούκοβα (1926-2012)

 

Σήμερα είναι μια θλιμμένη μέρα, επειδή βρισκόμαστε εδώ για να κηδέψουμε την αγαπητή φίλη και συντρόφισσα Ουρανία Γιουρούκοβα, η οποία έφυγε χθες, στα 86 της χρόνια.

Στη φωτογραφία,  πρώτη από αριστερά, η Ουρανία Γιουρούκοβα  σε πολύ νεαρή ηλικία μαζί με τη Βέρα Φοτεβα.

Στη φωτογραφία,  πρώτη από αριστερά, η Ουρανία Γιουρούκοβα  σε πολύ νεαρή ηλικία μαζί με τη Βέρα Φοτεβα.

Την Ουρανία την γνωρίσαμε την περίοδο 1993-1994 όταν μεταβήκαμε στα Σκόπια για να συναντήσουμε τις γυναικείες οργανώσεις και οργανώσεις πολιτών, και να κάνουμε κοινές εκδηλώσεις ενάντια στα εθνικιστικά παραληρήματα και υστερίες από μεριάς Ελλάδας ενάντια στη Δημοκρατία της Μακεδονίας που είχε πρόσφατα ανεξαρτοποιηθεί από την πρώην ενιαία Γιουγκοσλαβία, αλλά και ενάντια στον εθνικισμό που κυριαρχούσε στην ίδια τη Δημοκρατία, από ακραίους κύκλους. Θελήσαμε να αναπτύξουμε τη διπλωματία των πολιτών, με αίτημα την ειρηνική συμβίωση και τη φιλία των λαών, ενάντια στα εθνικιστικά δηλητήρια.

Η Ουρανία ήταν μεταξύ αυτών που διοργάνωσαν την υποδοχή της μαζικής αντιπροσωπείας μας αλλά και των συζητήσεων και εκδηλώσεων που ακολούθησαν, ως μετέχουσα σε γυναικείες οργανώσεις. Παρούσες σήμερα είναι και η Τεούτα Τσούτσκοβα και Σάβκα Τοντόροβσκα, συνεργάτιδες από πλευράς γυναικείων οργανώσεων με την Ουρανία και δραστήριες στο μικρό αλλά σημαντικό κίνημα που τότε είχαμε δημιουργήσει. Η Ουρανία αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των γυναικών και η ίδια ήταν μια αυτόνομη γυναίκα και ξεχωριστή αγωνίστρια, ενώ η πάλη εναντίον του εθνικισμού αποτελούσε συστατικό στοιχείο της δράσης της.

Η Ουρανία Γιουρούκοβα - Ураниа Јурукова σε πολύ μεγάλη ηλικία.

Η Ουρανία Γιουρούκοβα - Ураниа Јурукова σε πολύ μεγάλη ηλικία.

Το δεύτερο θέμα στο οποίο συνεργαστήκαμε, ήταν η επιστροφή των Μακεδόνων πολιτικών προσφύγων στην Ελλάδα, και η αλλαγή του νόμου του 1982 περί επιστροφής όλων των πολιτικών προσφύγων του εμφυλίου, που εξαιρεί όμως τους «μη Έλληνες το γένος» όπως τους φωτογραφίζει. Ο στόχος αυτός δυστυχώς, μετά από τόσα χρόνια, δεν έχει ευοδωθεί, η ομάδα μας ήδη ετοιμάζει ένα σχετικό ντοκιμαντέρ και η Ουρανία είναι μια απ’ αυτές και αυτούς που μας έδωσαν συνέντευξη πριν δύο περίπου χρόνια, οπότε θα περιλαμβάνεται στο ντοκιμαντέρ το οποίο σύντομα θα ετοιμαστεί.

Ένα ύστατο χαίρε από εμένα και πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες που δώσαμε μαζί αυτούς τους αγώνες, στη φίλη που έφυγε, και που θα θυμόμαστε με σεβασμό και εκτίμηση.

Σίσσυ Βωβού
Μέλος της
Αντιμιλιταριστικής-Αντιεθνικιστικής Πρωτοβουλίας
Σκόπια, 28-9-2012

= = =

- Διαβάστε σύντομη βιογραφία για την Ουρανία Γιουρούκοβα στην μηνιαία εφημερίδα ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ, τεύχος Νοεμβρίου 2010. (κλίκ εδώ: http://novazora.gr/arhivi/1380)

- Διαβάστε, επίσης, άρθρο του ЉУБОМИР КОСТОВСКИ για την Ουρανία Γιουρούκοβα στο http://www.globusmagazin.com.mk/?ItemID=12DEA2DC22255549A57D934D7C93C28B