Σάββατο, Ιανουαρίου 26, 2013

Χρήσεις του ιερού: Μακεδονικό

 

Αναδημοσίευση από το RED Notebook

Γιώργος Καλπαδάκης, «Το Μακεδονικό Ζήτημα 1962-1995. Από τη σιωπή στη λαϊκή διπλωματία», Πρόλογος: Θάνος Βερέμης, Καστανιώτης, Αθήνα 2012, σσ.: 398

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου


Αν ο καπιταλιστικός κόσμος είναι ένας κόσμος απομαγευμένος, ο εθνικισμός δεν είναι παρά η κατεξοχήν «πολιτική θρησκεία» του: το αναπλήρωμα της μαγείας που χάθηκε. Από τη σκοπιά αυτή, τα «εθνικά θέματα» ήταν ανέκαθεν  τα «άγια των αγίων» της κρατικής εξουσίας. Εκεί νοηματοδοτείται, επιβάλλεται ή εκβιάζεται η ενότητα, εξ ου και η απαγόρευση της εισόδου σε αμύητους και ετερόδοξους, αλλά και το στίγμα του μειοδότη, που κατά καιρούς κυνηγά τους τελευταίους, ως έσχατο ανάθεμα. Το είδαμε πρόσφατα, με την παροξυσμική επίθεση εναντίον της Ιωάννας Γαϊτάνη. Και θα το ξαναδούμε πιθανότατα, καθώς το ιερατείο στερείται πειστικών επιχειρημάτων και «πιστών», αναγκάζεται λοιπόν να καταφεύγει όλο και συχνότερα στην κατ΄ ιδίαν διαβούλευση με τον Ύψιστο.

Εργαλειοποίηση του ιερού

Η ταπεινή πολιτική χρήση του ιερού, ιδίως σε καιρούς κρίσης της πίστης στα άλλα σύμβολα της εξουσίας, είναι μια υπόθεση γνώριμη, ιδίως από τα χρόνια του Μακεδονικού. Η ιερότητα των «εθνικών συμφερόντων» και των «εθνικών δικαίων» (η σταθερά, δηλαδή, της ρητορικής που σχετίζεται με τα εθνικά θέματα), αποδείχτηκε εδώ αντιστρόφως ανάλογη της συχνότητας με την οποία το Μακεδονικό εργαλειοποιήθηκε στην πρακτική πολιτική. Αποδείχτηκε, έτσι, ότι όσο πιο «ιερό» είναι ένα εθνικό θέμα, και όσο πιο έντονη η προσπάθεια αποπολιτικοποίησής του (εξουδετέρωσης των πολιτικών διαφορών, στο όνομα του Έθνους), τόσο πιο σοβαρά είναι τα στοιχήματα που επενδύονται στο άρμα του.
Καταφεύγοντας στην εξιστόρηση του Καλπαδάκη: Η ΕΡΕ πρωτοστατεί από το ΄59 ήδη στη βελτίωση (και απο-μακεδονοποίηση) των ελληνογιουγκοσλαβικών σχέσεων, προκαλώντας τις αντιδράσεις της Ένωσης Κέντρου και του Σοφοκλή Βενιζέλου, που της προσάπτει ότι αδυνατίζει το ανάχωμα στον πανσλαβισμό. Στην αμέσως επόμενη φάση, μόλις δηλαδή η Ένωση Κέντρου γίνεται κυβέρνηση, μερίδα του δεξιού Τύπου θα κατηγορεί για μειοδοσία τον «τροτσκιστή γέρο του Καστριού». Μερικά χρόνια αργότερα, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ του ΄81-΄89 θα αποδεχτούν τους όρους Σλαβομακεδόνες και Σλαβομακεδονία∙ θα είναι το 1992, όμως, που ο Ανδρέας Παπανδρέου θα κατηγορήσει το κράτος των Αθηνών (sic) για μειοδοσία, αρνούμενος τη συμβιβαστική λύση και συναγωνιζόμενος σε αδιαλλαξία τον Σαμαρά. Ο τελευταίος θα πρωτοστατήσει στην όξυνση των σχέσεων με το κρατίδιο (καντονοποίηση της πγΔΜ ή προσάρτηση από τη Νέα Γιουγκλοσλαβία του Μιλόσεβιτς είναι τα σενάρια που συζητά ως και το ΄95), άλλο αν ήταν ο αυτός ο ίδιος που, δέκα μέρες πριν το δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση της πρώην γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, διαβεβαίωνε τους ευρωπαίους ομολόγους του με non-paper ότι θα δεχτεί τον όρο ΄Μακεδονία΄, αρκεί να μην έχει εθνικό περιεχόμενο (σ. 190).

Η πολιτική της απώθησης: Εμείς έθνος, αυτοί κατασκεύασμα

Η αντίφαση αυτή, ανάμεσα στον (ιδεολογικό) λόγο που καθ-ιερώνει μια πολιτική υπόθεση, και την  ευτελέστερη (εμπειρική) πολιτική διαχείρισή της, δεν οφείλεται σε συνωμοσίες, προδοσίες ή την «ευτέλεια» γενικώς της πολιτικής. Η κύρια όψη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο μακεδονικό, εν προκειμένω, δεν είναι αυτή που σχετίζεται κυρίως με ηθικά ατοπήματα – όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε πολιτική που στηρίζεται σε ιδεολογικές πεποιθήσεις. Η ιδεολογία δεν σημαίνει ψέμα και ανηθικότητα, σημαίνει όμως παραγνώριση: κρυμμένες ή μισές αλήθειες, τυφλά σημεία, σιωπές. Και «η περίοδος από το 1962 μέχρι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας», γράφει ο Γιώργος Καλπαδάκης, «υπήρξε ένα τυφλό σημείο σε ό,τι αφορά το μακεδονικό» (σ. 29). Ένα σημείο που παραγνωρίστηκε, γιατί η ελληνική πολιτική ηγεσία, σε αντίθεση λ.χ. με τη βουλγαρική [1], επέλεξε για δεκαετίες ως λύση κάποια πράγματα να γίνονται, αλλά να μην λέγονται.
Αυτό που εν προκειμένω δεν λέχθηκε ήταν ότι, με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και με δεδομένη τη μετέπειτα διαφοροποίηση της Γιουγκοσλαβίας έναντι του ανατολικού μπλοκ, η βασική διάσταση του μακεδονικού δεν ήταν πια οι πραγματικές ή υποθετικές αλυτρωτικές βλέψεις της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Αντίθετα, το βασικό πλέον ήταν η εθνογενετική και μειονοτική διάσταση του μακεδονικού, που υπερέβαινε κατά πολύ τα σχέδια και τους υπολογισμούς του Τίτο –και με την οποία το ελληνικό κράτος αρνήθηκε πεισματικά να καταπιαστεί επί της ουσίας. Του αρκούσε η άρνηση της εθνογένεσης ως «τεχνητής» προς τους έξω, και η καταστολή της σλαβογλωσσίας στο εσωτερικό [2]. Είμαστε στα χρόνια όπου κρατικό δόγμα είναι η τριπλή εξίσωση σλαβισμός = κομμουνισμός = απειλή της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας.
Επρόκειτο, ωστόσο, όπως δείχνει ο Καλπαδάκης μένοντας στο πρώτο σκέλος του ζητήματος, για μια εθνογενετική διαδικασία παρόμοια με όσες είχε γνωρίσει μόλις πρόσφατα ο χώρος των Βαλκανίων. Μια διαδικασία με βάθος δεκαετιών, που συμπεριέλαβε την έκδοση εφημερίδων, βιβλίων και διδακτικών εγχειριδίων, την ανάπτυξη ιστοριογραφίας και την ανάδειξη/κατασκευή παραδόσεων και ηρώων. Την στράτευση, επίσης, της Εκκλησίας (εν προκειμένω: της ιδρυθείσας μετά τον πόλεμο Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας), αλλά και τη ζωηρή δράση οργανώσεων της διασποράς∙ οργανώσεων που επιχείρησαν να τονώσουν το εθνικό αίσθημα των μεταναστών, ενώ εν είδει λαϊκής διπλωματίας αναζήτησαν διεθνή στηρίγματα για τις θέσεις του υπό συγκρότηση μακεδονικού έθνους. Τι διαφορετικό είχε συμβεί άραγε μερικές δεκαετίες πριν, στις αρχές δηλαδή του 19ου αιώνα, με την ελληνική περίπτωση;

Σιωπές με σημασία

Παρά την απροθυμία της να θέσει το ερώτημα, και παρά την άρνησή της να ενημερώσει την κοινή γνώμη για τα τεκταινόμενα («απροθυμία», βεβαίως, σε μια εποχή που η αντιπολίτευση καραδοκεί, το δε μακεδονικό αντιμετωπίζεται υπό το πρίσμα της τριπλής εξίσωσης που προαναφέραμε), η  ελληνική πολιτική ηγεσία ήταν απολύτως ενήμερη.
Ο Ευάγγελος Κωφός, τεχνικός σύμβουλος και διευθυντής του Γραφείου Βαλκανικών Μελετών του Υπουργείου Εξωτερικών, γράφει ήδη στα 1963: «Δεν δύναται να αντιπαρέλθη τις το γεγονός ότι σήμερον δημιουργείται ‘μακεδονική’ εθνική συνείδησις τόσο εν τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας όσον και μεταξύ των καταφυγόντων εις το [σιδηρούν] παραπέτασμα ‘Σλαυομακεδόνων’ […] Εντός ολίγων ετών, ουδείς θα δύναται να παραδεχθή –συνεργούντος και του τοπικισμού– ότι δεν υπάρχουν ‘Μακεδόνες’ με εθνικήν συνείδησιν» (σ. 49).
Λίγο νωρίτερα, εξάλλου, τον Δεκέμβρη του 1962, και στη συνάντηση του Ευάγγελου Αβέρωφ με τον γιουγκοσλάβο υπουργό Εξωτερικών Πόποβιτς, ο πρώτος θα πει: «Το πρόβλημα είναι λεπτόν και δύσκολον. Ες ημάς επικρατεί η εντύπωσις ότι δημιουργείται μακεδονικήν εθνότητα τεχνητώς. Σεις ερεθίζεστε όταν λέγεται τούτο. Αντιλαμβάνομαι τη συναισθηματική σημασίαν διά τον λαόν της Μακεδονίας σας. Ζητούν από εμέ να σας επιβάλω να δηλώνετε ότι δεν υπάρχει εθνότης μακεδονική, τουθ’ όπερ δεν πράττω» (σ. 340).

Συμφωνία κυρίων και μυστική διπλωματία

Η δύσκολη αυτή ισορροπία, η προσπάθεια δηλαδή της συναρμογής ιδεολογικών δεσμεύσεων και άσκησης εξωτερικής πολιτικής σε ένα σύνθετο διεθνές περιβάλλον, φαίνεται να επιτυγχάνεται τελικά στη συνάντηση Αβέρωφ-Πόποβιτς, τον Δεκέμβριο του 1962. Η συνάντηση αυτή, αφετηρία της αφήγησης του βιβλίου του Καλπαδάκη, θα καταλήξει σε μια «συμφωνία κυρίων» για την τήρηση χαμηλών τόνων και από τις δύο πλευρές σε ό,τι αφορά το μακεδονικό. Πρόκειται για ένα «modus vivendi», που στηρίζεται στην παραδοχή ότι οι καλές ελληνογιουσκοσλαβικές σχέσεις είναι αμοιβαία επωφελείς, πολλώ δε μάλλον εφ’ όσον τις ενθαρρύνει ο αμερικανικός παράγοντας, που επικροτεί την αποστασιοποίηση του Τίτο από την ΕΣΣΔ.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, παρά δηλαδή τις εξαιρέσεις και τις εκατέρωθεν υπερβάσεις, οι καλές ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις δεν θα διακοπούν ούτε κατά τη δικτατορία, παρά τη σχετική έκκληση του ΚΚΕ. Όλη αυτήν την περίοδο, το μακεδονικό στη διεθνή του διάσταση, οπωσδήποτε δηλαδή και στην ονοματολογική του, δεν θα είναι παρά «πολυτελής» και δευτερεύουσα ενασχόληση: Για την Ελλάδα προέχει το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά, και φυσικά οι ισορροπίες στο εσωτερικό της χώρας, που καθ΄ όλη τη μετεμφυλιακή περίοδο είναι εύθραυστες.
Η επιλογή της σιωπής θα δίνει, βέβαια, ενίοτε κωμικοτραγικά αποτελέσματα: «Εφόσον το θέμα θεωρείτο επισήμως ανύπαρκτο», γράφει ο Καλπαδάκης, «η πληροφόρηση της κοινής γνώμης πραγματοποιείτο κυρίως ανεπισήμως» – «κατ’ ιδίαν», όπως γράφεται σε υπηρεσιακά έγγραφα της εποχής. Στις αρχές του 1965, για παράδειγμα, ο έλληνας πρέσβης θα αποδοκιμάσει καναδό διπλωμάτη, που σε συνάντησή του με το Γιουγκοσλάβο πρόεδρο έχει ζητήσει απλώς να ενημερωθεί για τις εξελίξεις στο Μακεδονικό: «Επωφελήθη επισκέψεως παρά Τίτο ίνα αναμοχλεύση θέμα μειονοτήτων», είναι η ετυμηγορία για τον αδιάκριτο διπλωμάτη. Στο ίδιο μήκος, ο ίδιος ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών θα αποθαρρύνει, με ειδική εγκύκλιο, ακόμα και την αναφορά στα  Βαλκάνια: «Εις τα ‘Βαλκάνια δεν υπάρχουν παρά καθεστώτα κομμουνιστικά –άτινα υποβλέπουν την Ελλάδα– και η Τουρκία […] Δεν βλέπομεν κανένα λόγο να εξακολουθηθή προβαλλόμενος ο χώρος των Βαλκανίων ως τι το ιδιαίτερον» (σ. 57-58).

Από την απώθηση στην εθνικιστική φρενίτιδα
Όμως, παρά δηλαδή τις υπερβολές και τις υπερβάσεις, ο κοινός τόπος παραμένει επί δεκαετίες: Το μακεδονικό, και δη το θέμα του ονόματος, δεν κρίνεται επ’ ουδενί ως μείζον στις ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις.
Γιατί λοιπόν έπειτα από τρεις δεκαετίες «η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων θα ενέμενε με τόση θέρμη σε ιδέες που απέκλιναν ουσιωδώς από τις έως τότε πάγιες διπλωματικές θέσεις;». Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που θέτει και επιχειρεί να απαντήσει η μελέτη του Καλπαδάκη, καθώς, όπως γράφει ο ίδιος, «η ταύτιση ολόκληρου του ιστορικού χώρου της Μακεδονίας με το ελληνικό τμήμα της, η εκδοχή της ‘Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας’ ως ενός τεχνητού κατασκευάσματος του Τίτο, η απόρριψη και η αναφορά στο γειτονικό κράτος με το όνομα της πρωτεύουσάς του, υπήρξαν θέσεις που το 1992 ανέτρεψαν την κρατούσα διπλωματική γραμμή» (σ. 12-13).
Γιατί λοιπόν συνέβη αυτό; «Με το μακεδονικό να έχει παρουσιαστεί ως ‘ανύπαρκτο’ επί δεκαετίες», εξηγεί ο συγγραφέας, «παρά την παρασκηνιακή δραστηριοποίηση των σλαβομακεδονικών φορέων και των ελληνικών κρατικών υπηρεσιών, το σύνθημα περί ‘ελληνικότητας’ της Μακεδονίας δεν μπορούσε παρά να κυριαρχήσει ως καθολικό αξίωμα» (σ. 221).
Ο ίδιος μας ζητά να αποφύγουμε τις πλάνες του «παροντισμού». Δεν έγιναν όλα –εξηγεί– την περίοδο 1991-1995. Με τη διάλυση όμως της Γιουγκοσλαβίας, και με δεδομένη τη γενικευμένη ανασφάλεια που δημιουργούσε η πολιτική ρευστότητα της εποχής, επιτράπηκε η διαμόρφωση μιας μαξιμαλιστικής θέσης («ούτε σύνθετο, ούτε παράγωγο, ούτε επιθετικός προσδιορισμός με το όνομα ‘Μακεδονία’»). Αυτή ήταν η προμετωπίδα των διαδηλώσεων που συγκρίθηκαν σε όγκο με εκείνες για την Απελευθέρωση (1944), το Κυπριακό (δεκαετία ’50) και την επιστροφή Καραμανλή στην Ελλάδα (1974) – υπό το βάρος δε των οποίων, και παρά τη μετριοπάθεια του Κίρο Γκλιγκόροφ από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα απέρριπτε ως και το «πακέτο Πινέιρο», μια λύση που δικαίωνε όλες τις ελληνικές θέσεις, με μόνο συμβιβασμό το «Νέα Μακεδονία».

***


Αξιοποιώντας στο έπακρο ένα ογκώδες αρχειακό υλικό, καθώς και συνεντεύξεις πρωταγωνιστών της εξωθεσμικής «διπλωματίας» των αρχών του ’90, το βιβλίο του Καλπαδάκη είναι μια συστηματική και ταυτόχρονα νηφάλια έρευνα. Η αξιοποίηση του υλικού αυτού, σε συνδυασμό με τη μακροσκοπική οπτική του συγγραφέα, υποχρεώνουν κάθε «ειδικό» επί του θέματος να αναμετρηθεί με τα συμπεράσματα της έρευνας – χώρια που ο Καλπαδάκης δεν απευθύνεται αποκλειστικά στο «εξειδικευμένο» κοινό.

Λαϊκή διπλωματία ή Κράτος, κλήρος και λαός στο ίδιο πεζοδρόμιο;
Η μόνη επιφύλαξη που θα ήθελα να θέσω προς συζήτηση έχει να κάνει με τον όρο «λαϊκή διπλωματία» που επιλέγει ο συγγραφέας, προκειμένου να περιγράψει την επίδραση της «συγκινησιακής» διάστασης του μακεδονικού στην εξωτερική πολιτική των αρχών του ’90.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, βεβαίως, ούτε για το εύρος και τον «αυθορμητισμό» της λαϊκής κινητοποίησης εκείνων των ημερών (για τη «ζήτηση», με άλλα λόγια, του εθνικιστικού παροξυσμού), ούτε για την ορθότητα της θέσης που διατυπώνεται, ότι οποιοδήποτε κόμμα ή πολιτικός δύσκολα θα μπορούσε να κινητοποιήσει «μια τόσο ευμεγέθη μάζα πολιτών» (σ. 221).
Αυτά που νομίζω ότι υποβαθμίζονται, ωστόσο, στην αφήγηση, προκειμένου να αναδειχτεί η επίδραση του λαϊκού θυμικού-ανορθολογικού στοιχείου στην εθνική παλιγγενεσία των αρχών του ΄90, είναι:
α) οι υποδοχές που έχει δημιουργήσει ο «κρατικός ορθολογισμός» των προηγούμενων δεκαετιών, όπως αυτός εκφράζεται διαχρονικά ως αντισλαβισμός και αντικομμουνισμός της καθημερινότητας από όλη την κλίμακα της διοίκησης, συμπληρώνοντας τον διπλωματικό ρεαλισμό της εποχής (πρόκειται, όπως δηλώνεται και στο βιβλίο του Καλπαδάκη, για τις συνέργειες πολιτευτών, απόστρατων αξιωματικών, ιερέων και μερίδας του Τύπου, βλ. σελ. 36) και
β) οι προσδοκίες για την ανασυγκρότηση ενός απαξιωμένου πολιτικού συστήματος, οι οποίες εμπλέκουν ένα ευρύ πλέγμα μηχανισμών του κράτους [3].
Σε μια συγκυρία, λοιπόν, περαιτέρω απομάγευσης του κόσμου, κι εκεί όπου τα κόμματα αποτυγχάνουν και «οι πολιτικοί» καταγγέλλονται, στο όνομα των «απαράγραπτων εθνικών δικαίων» κινητοποιούνται άλλοι μηχανισμοί, που βρίσκονται στο πεδίο του κράτους (υπουργεία, δημόσιοι οργανισμοί, Εκκλησία, ΜΜΕ), υλοποιούν ιδεολογικές εξουσίες και συμπαρασύρουν, υπερβαίνοντάς τα, τα κόμματα. Μέσω της παν-κινητοποίησης αυτής, το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα αναβαθμίζεται στα νάματα ενός νέου Μακεδονικού Αγώνα∙ οι διάφορες συνιστώσες του επιχειρούν να υπερακοντίσουν η μία την άλλη, πλειοδοτώντας σε μακεδονισμό, ενώ στην ίδια συγκυρία, τα ΜΜΕ αξιοποιούνται από τα κόμματα και ταυτόχρονα διεκδικούν για δικό τους λογαριασμό, ως ανεξάρτητοι θεματοφύλακες των εθνικών συμφερόντων, το χαμένο κύρος των κομμάτων. Αυτό, νομίζω, είναι το περίγραμμα των νέων σχέσεων κράτους-κοινωνίας που εγκαινιάζει συμβολικά το μακεδονικό στη φάση της έξαρσης.
Κατ΄ αντιστοιχία, θα είναι με τη συναίρεση ιδεολογικών μοτίβων της δεξιάς (αντισλαβισμός) και της αριστεράς (αντιδυτικισμός), σε μια ρομαντική-αντινεωτερική εθνικιστική ιδεολογία (και μια αντίστοιχη πολιτική, για την οποία ο διάλογος ισοδυναμεί με προδοσία), που η ελληνική κοινωνία θα περάσει το κατώφλι του (νεοφιλελεύθερου) εκσυγχρονισμού της. Γιατί; Γιατί στο νέο τοπίο, το κοινωνικό ζήτημα θα εξαφανιστεί προς όφελος της «πολιτικής που ενώνει»: μιας πολιτικής για την ταυτότητα και το όνομα «που είναι η ψυχή μας». Διόλου τυχαία, ο Αντώνης Σαμαράς επιχαίρει που τις μέρες εκείνες η νεολαία (αυτή που μέχρι πρότινος καταλάμβανε σχολεία και αντιμετώπιζε τις ομάδες κρούσης της ΟΝΝΕΔ) «βγήκε στους δρόμους όχι για κάτι διεκδικητικό αλλά απλώς για την αγάπη στην πατρίδα» (Έθνος, 11.12.1992).
Προς επίρρωσιν των προαναφερθέντων, μόλις μια δεκαετία μετά, ο μακεδονομάχος λαός θα δώσει τη σκυτάλη στο λαό (κατά) των (νέων) ταυτοτήτων: στις λαοσυνάξεις υπό τον Χριστόδουλο και στην πολλοστή αποκάλυψη των ευρω-συνωμοσιών για τον «αφελληνισμό μας». Μια αποκάλυψη χάρη στην οποία η ελληνική Δεξιά θα ανασυγκροτηθεί με όρους κοινωνικού κινήματος, στερώντας από την Αριστερά το μονοπώλιο της λαϊκής αντιεκσυγχρονιστικής διαμαρτυρίας. Κυρίως όμως, επιβεβαιώνοντας τον εθνικοταυτοτικό-«μεταϋλιστικό» ορίζοντα, ως το πλέον νόμιμο πεδίο για την εκδήλωση της (όποιας) κοινωνικής αντιπολίτευσης --αν και, ευτυχώς, όχι για πολύ.
Με αυτή την έννοια, και κρίνοντας έστω εκ του αποτελέσματος, πολιτικό θάρρος για την εποχή εκείνη δεν ήταν απλώς η παραγνώριση της (εθνικά ευσυγκίνητης) κοινής γνώμης, όπως θα το έθετε με άλλη αφορμή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (σ. 188). Ήταν η προσπάθεια ανασυγκρότησης του λαού σε μια βάση αυτονομίας από το κράτος, τις σιωπές και τις μισές (εθνικές) αλήθειες του. Επρόκειτο, δυστυχώς, για ένα εγχείρημα που ανέλαβε μόνο του το ΚΚΕ, και μαζί σύντροφοι και συντρόφισσες από τη ριζοσπαστική Αριστερά, που οδηγήθηκαν στα δικαστήρια γιατί αντιστάθηκαν στη μισαλλοδοξία.
_______________
Σημειώσεις
[1] Παρά τις έντονες υπερεθνικές συγκρούσεις μεταξύ του βουλγαρικού και του γιουγκοσλαβικού μακεδονισμού, τις οποίες εξιστορεί εν παρόδω ο συγγραφέας, το μακεδονικό δεν έπαψε να αντιμετωπίζεται ανοιχτά, με αποκορύφωμα την αναγνώριση μακεδονικού ζητήματος το 1966 με την επίσκεψη Τίτο στη Σόφια – κι ενώ ορισμένοι κύκλοι στα Σκόπια εξακολουθούσαν να προβάλουν εδαφικές αξιώσεις στη «Μακεδονία του Πιρίν». Πώς εξηγείται μια τέτοια στάση; Στις αρχές του ’60, η ΕΣΣΔ ασκούσε πιέσεις στη Σόφια για την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων, ενώ η σοβιετική επιστήμη είχε αναγνωρίσει τους Σλαβομακεδόνες ως έθνος στη βάση του ελεύθερου εθνικού προσδιορισμού. Ο βρετανικός Τύπος από την άλλη πλευρά, αναφερόταν κι αυτός στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας ως ‘Μακεδονία’ και στους Σλαβομακεδόνες ως ‘Μακεδόνες’. (σ. 23-27)

[2]
Τάσος Κωστόπουλος, Η απαγορευμένη γλώσσα, Μαύρη Λίστα, Αθήνα 2002
[3] Παραθέτω από τον Καλπαδάκη: «Είναι γεγονός ότι ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού (ΕΟΤ), τα Ελληνικά Ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ), ο Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδας (ΟΤΕ), ο Οργανισμός Συγκοινωνιών Ελλάδας (ΟΣΕ) και οι Ολυμπιακές Αερογραμμές συγκαταλέχθηκαν μεταξύ των φορέων που πρωτοστάτησαν στη διάδοση του συνθήματος ΄Η Μακεδονία είναι ελληνική΄ μέσα από φυλλάδια, αφίσες, νομίσματα, πινακίδες, τηλεφωνικές κάρτες κ.ά. Το ζήτημα του ρόλου του υπουργείου Παιδείας θα πρέπει επίσης να αναφερθεί ως δείγμα πολιτικής ανάμειξης στις λαϊκές κινητοποιήσεις, καθότι ο Γ. Σουφλιάς ανέλαβε την πρωτοβουλία να ενθαρρύνει τη συμμετοχή στο συλλαλητήριο της 12ης Φεβρουαρίου 1992, εκδίδοντας σχετική εγκύκλιο. τέλος, να υπενθυμισθεί και η υπόθεση των υψηλών απόρρητων δαπανών του υπουργείου Εξωτερικών στην περίοδο έξαρσης του μακεδονικού, οι οποίες έχουν αναφερθεί ως ένδειξη για την απόπειρα άνωθεν καλλιέργειας εσωτερικού κλίματος». Σε συνέντευξή του, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα πει ότι τα χρήματα αυτά δεν είχαν καμία σχέση με την εξωτερική πολιτική, ότι δόθηκαν κυρίως σε έλληνες δημοσιογράφους, και πολύ λιγότερο σε ξένους. Σύμφωνα με τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργο, «αυτή υπήρξε μία από τις μαύρες σελίδες της ελληνικής πολιτικής Ιστορίας» (σ. 365-366)...

Παρασκευή, Ιανουαρίου 25, 2013

Μαζάουερ: πολιτικά ανίσχυρη η Ελλάδα στο μακεδονικό ζήτημα

 

Мазауер: политички немоќна Грција околу македонското прашање

 Μαζάουερ: πολιτικά ανίσχυρη η Ελλάδα στο μακεδονικό ζήτημα

O Μαρκ Μαζάουερ είναι Βρετανός ιστορικός, καθηγητής και διευθυντής του Κέντρου Διεθνούς Ιστορίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια στη Νέα Υόρκη, γνωστός στο ελληνικό κοινό από το έργο του «Θεσσαλονίκη, Πόλη των φαντασμάτων: Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι, 1430-1950». Το τελευταίο βιβλίο του έχει τίτλο «Η αυτοκρατορία του Χίτλερ» και κυκλοφορεί στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

Απόσπασμα από συνέντευξη στον Μάρκο Καρασαρίνη. Διατηρείται το πρωτότυπο κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΒΗΜagazino» της 1ης Νοεμβρίου 2009.

Ένα μικρό επεισόδιο στο τελευταίο βιβλίο σας αναφέρεται στην απόφαση των Γερμανών στην Αλσατία να μεταφράσουν τα γαλλικά ονόματα σε γερμανικά. Οι γλωσσικές διαμάχες που ενέσκηψαν μου θύμισαν τη διάσταση μεταξύ Ελλάδας και πΓΔΜ (sic) για την επίσημη ονομασία της δεύτερης.
«Τα ονόματα είναι εξαιρετικά ισχυρά. Το πώς και τι ονομάζει κανείς αποτελεί μια προσπάθεια να επιβάλει την εξουσία του. Η δυσκολία στην περίπτωση της “Μακεδονίας” είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει την απαραίτητη ισχύ στην αγορά της πολιτικής ώστε να επιμείνει στη δική της επιλογή, με αποτέλεσμα, αν θέλετε την άποψή μου, η ισχύουσα επίσημη πολιτική να καθυστερεί άλλα πράγματα και να σπαταλά το πολιτικό της κεφάλαιο. Προσωπικά, νομίζω ότι το ζήτημα είναι απλό, ας λένε τον εαυτό τους όπως θέλουν, ας ονομάζονται “Μακεδονία”, άλλωστε ήδη έτσι λέγονται από τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν πρόκειται να τους μπερδέψει κανείς με την ελληνική επαρχία της Μακεδονίας».

Είναι η περίπτωση της πΓΔΜ (sic) ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δημιουργίας εθνικών κρατών; Με «δάνεια» από το παρελθόν;
«Τα έθνη-κράτη λειτουργούν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Η περίπτωση της “Μακεδονίας” ως κράτους είναι απλώς η τελευταία σε μια μακρά ακολουθία οικοδόμησης εθνών στα εδάφη της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ξεκίνησε με την Ελλάδα».

Θα συμφωνήσετε όμως ότι ο εθνικισμός στα Βαλκάνια βρίσκεται σε ανοδική πορεία τα τελευταία 20 χρόνια, την ίδια μάλιστα στιγμή που οι περισσότερες κοινωνίες στην περιοχή γίνονται πολυπολιτισμικές.
«Έχετε δίκιο. Και αποτελεί ειρωνεία. Διότι αν ακολουθήσει κανείς με προσήλωση το όνειρο της εθνικής αγνότητας, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να ζήσει σε μια μεσαιωνική οικονομία. Ο λαϊκισμός βέβαια της εθνικής αγνότητας μπορεί να επικρατήσει. Όταν όμως οι πολιτικοί που τον ασκούν έρθουν αντιμέτωποι με τις επιλογές που κυκλοφορούν στο εσωτερικό μιας κοινωνίας αντιλαμβάνονται ότι οι άνθρωποι θέλουν άλλα πράγματα. Και όλα αυτά δεν είναι συμβατά μεταξύ τους».

http://novazora.gr/arhivi/7006

Τετάρτη, Ιανουαρίου 23, 2013

Έλληνες γίνονται Βούλγαροι για να μην πληρώσουν φόρους!

 

 

Γεννήθηκαν στην Ελλάδα, ζουν σε ελληνικά χώματα αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να βγάλουν Βουλγάρικες ταυτότητες και πινακίδες προκειμένου να γλιτώσουν κάποια από τα πολλά χαράτσια που επιβάλει η κυβέρνηση!

Η γειτονική χώρα τους τα παρέχει όλα: βουλγάρικες ταυτότητες και πινακίδες, χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές και τους απαλλάσσει από τεκμήρια, αφορολόγητα και έκτακτες εισφορές! Σύμφωνα με το star.gr έχει στηθεί μάλιστα για χάρη των φτωχών και ταλαιπωρημένων Ελλήνων ολόκληρη επιχείρηση!

Πιο συγκεκριμένα, έχουν δημιουργηθεί «κατάλληλα» γραφεία με εξειδίκευση στο πώς να «κλέψει κανείς το ελληνικό κράτος!» Οι επιχειρήσεις αυτές βοηθούν για παράδειγμα τους Έλληνες που είναι κάτοχοι πολυτελών αυτοκινήτων να δημιουργούν εικονικές εταιρείες, στις οποίες και καταγράφουν το αυτοκίνητό τους, έναντι κάποιου ελάχιστου ποσού!

Ήδη πάνω από 10.000 αυτοκίνητα Ελλήνων κατόχων κυκλοφορούν στη χώρα με βουλγαρικές πινακίδες.

Το απίστευτο στην όλη υπόθεση, είναι ότι το θέμα δεν γίνεται υπό άκρα μυστικότητα, αντιθέτως ακόμη και στο διαδίκτυο κυκλοφορούν δεκάδες αγγελίες σχετικά με τον τρόπο έκδοσης βουλγαρικών πινακίδων με αναλυτικά κοστολόγια.

«Η διακίνηση των αυτοκινήτων στα σύνορα με τη Βουλγαρία δεν ελέγχεται!» επιβεβαιώνει ο πρόεδρος ομοσπονδίας τελωνιακών υπαλλήλων Ελλάδος Δ.Τριμπόνιας, τονίζοντας πως έχει επανειλημμένα ενημερώσει τους αρμόδιους αλλά τίποτα από όσα έπρεπε δεν έγιναν!

«Έχουμε κατ' επανάληψη τονίσει τα 3 τελευταία χρόνια στην πολιτική ηγεσία πως υπάρχει μεγάλη φοροδιαφυγή, λαθρεμπόριο και παράνομη διακίνηση αυτοκινήτων αλλά δεν πήραν τις πρωτοβουλίες που έπρεπε» είπε χαρακτηριστικά ο κος Τριμπόνιας στο «πρωινό Αντ1», υπογραμμίζοντας πως αν θέλει η πολιτεία να αντιστρέψει την κατάσταση «θα πρέπει στον Προμαχώνα, το Ορμένιο και την Εξοχή να στηθούν τελωνιακά κλιμάκια και να κάνουν ελέγχους».

http://www.imerisia.gr

Τρίτη, Ιανουαρίου 22, 2013

Έλληνες τουρίστες επισκέπτονται τη Μακεδονία - Greek tourists visit Macedonia

 

= = =
To παρακάτω άρθρο στην αγγλική γλώσσα είναι αναδημοσίευση από την ειδησεογραφικό ιστοτόπο  SETIMES.COM ο οποίος φιλοξενεί ειδήσεις σε όλες τις γλώσσες των χωρών της Νότιο Ανατολικής Ευρώπης. Όσοι επιθυμούν να διαβάσουν το άρθρο στην ελληνική γλώσσα μπορουν να κάνουν κλικ εδώ. 
setimes
= = =

Greek tourists visit Macedonia

09/01/2013
Tourists from Greece resume visits to Macedonia, not bothered by political squabbling between the two countries.
By Miki Trajkovski for Southeast European Times in Ohrid -- 09/01/13

Tourists from Greece on Christmas visited Macedonia. [Miki Trajkovski/SETimes]

The popular Greek greeting, "Kalimera," was heard throughout Ohrid and Struga in late December when around 2,000 tourists from Greece arrived to celebrate Christmas. The Greeks returned to Macedonia after a long pause caused by political tensions between the two countries.

Visitors from Greece, however, said they are not interested in politics and will return to Macedonia because they enjoy the country. During their five-day stay in Macedonia, they visited natural, cultural and historical sites, and enjoyed traditional Macedonian specialties and music.

As Greek citizens they said they have no problems with Macedonia, and have a connection with the country.

"We are not interested in politics, despite the longstanding political pressures. We are all Christians, and that is why we arrived. It is nice here, there are beautiful places, and I like Macedonian girls," Celepis Apostolis, from Athens, told SETimes.

"I'm here for the first time, and it's truly a beautiful country. I have no problem with your [country] name; we are all people, and we want to live together. The politicians cause problems. The message to them is that they need to love one another, as we ordinary citizens love each other. We are small countries and must have mutual respect," Dimitris Soldatos, from Thessaloniki, told SETimes.

Greeks say that Macedonia is an inexpensive destination for them, which is an added incentive to return.

"The agency through which we came here offers many European destinations, but I decided to come here because I heard it is inexpensive, yet beautiful. People are welcoming, we have no problems. We are from the same religion and same people, and that's why I'll recommend it to my friends," Sirapo Celepi from Volos, told SETimes.

For domestic businesses and tourism, Greek guests are an asset.

"Besides standard hotel services, they enjoyed beauty salon treatments, visited restaurants and coffee bars. They bought jewellery and the famous Ohrid pearl," Andrijana Basoska, an Ohrid tourist guide, told SETimes.

"We offer them domestic Macedonian specialties and dishes, and the Ohrid trout. They enjoy Macedonia and mostly Ohrid, because of its many churches, monasteries, as Ohrid is known as the Jerusalem of the Balkans," Dragica Kostoska, manager at the Ohrid Millennium Hotel, told SETimes.

In November 2012, the mayors of 40 Greek municipalities and their wives visited Macedonia on motorcycles.

"The group I led was from Athens. I saw that they arrived to Macedonia happy, and were not interested in anything but nature, lakes and churches. We toured Lake Ohrid," Nikos Kormilis tourist guide, told SETimes.

"We are the Balkans and are connected with many commonalities -- culture, music, folk dances, and more. As two nations we have nothing to divide us, no problems at all. The Greeks are not against your country," Vangjelis Grikavis, from Athens' tourist agency Manisis, told SETimes.

This content was commissioned for SETimes.com.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 18, 2013

ΝΙΚΟΛΑ ΜΠΑΝΤΕΒ – ΘΡΥΛΟΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

 

НИКОЛА БАДЕВ – ЛЕГЕНДА НА МАКЕДОНСКАТА НАРОДНА МУЗИКА

ΝΙΚΟΛΑ ΜΠΑΝΤΕΒ - ΘΡΥΛΟΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Κάποτε, κυρίως τις δεκαετίες του ΄60 και ΄70, όταν πολλοί Μακεδόνες από την Ελλάδα μετανάστευσαν σε άλλες χώρες, κάθε φορά που επέστρεφαν έφερναν μαζί τους και όσους δίσκους ή κασέτες με μακεδόνικα τραγούδια μπορούσαν να κρύψουν στις αποσκευές τους. Έτσι, πολλά ήταν τα σπίτια που είχαν στο πάνω πάνω ράφι των ντουλαπιών τους, δίσκους γνωστών Μακεδόνων καλλιτεχνών. Ένας από αυτούς ήταν και ο Νίκολα Μπάντεβ.

Ο Никола Бадев (1918 – 1976) είναι ένας από τους γνωστότερους τραγουδιστές παραδοσιακών μακεδόνικων τραγουδιών, ο οποίος εκτός από το τραγούδι, ασχολήθηκε και με την συλλογή παλιών τραγουδιών, τα οποία εκδόθηκαν το 2006, προς τιμή του μεγάλου αυτού Μακεδόνα καλλιτέχνη.

Ο Бадев γεννήθηκε στο χωριό Глишиќ-Γκλίσσικ, κοντά στην πόλη Кавадарци-Καβάνταρτσι της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Σε ηλικία μόλις δέκα ετών, άρχισε να παίζει βιολί και έγινε μέλος του πολιτιστικού συλλόγου του Καβάνταρτσι και της δημοτικής χορωδίας του Васил Хаџиманов-Βάσιλ Χατζζιμάνοβ, φημισμένου καλλιτέχνη εκείνης της περιόδου. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, το 1948, έκανε το ντεμπού του στο πρόγραμμα του „Радио Скопје (Ράντιο Σκόπιε)“ και πρακτικά αυτή ήταν η αρχή της λαμπρής μουσικής του καριέρας. Τα πρώτα του τραγούδια, τα οποία ηχογράφησε το 1955, ήταν παραγωγή του κρατικού ραδιοφώνου και μεταξύ αυτών ήταν και οι επιτυχίες „До три ми пушки пукнале (Ντο τρι πούσσκι μι πούκναλε)“, „Мама Тоде учеше (Μάμα Τόντε ούτσσεσσε)“ και άλλα. Για το τότε ραδιόφωνο είχε ηχογραφήσει περισσότερα από 200 σόλο τραγούδια και ντουέτα. Πολλά ήταν τα τραγούδια που τραγούδησε μαζί με τη θρυλική Васка Илиева-Βάσκα Ιλίεβα. Για τις μουσικές παραγωγές της τότε Γιουγκοσλαβίας, ηχογράφησε περισσότερους από εκατό δίσκους. Ο πρώτος και αξέχαστος δίσκος του, ηχογραφήθηκε για το τραγούδι „Тешка беше нашата разделба (τέσσκα μπέσσε νάσσατα ραζντέλμπα – σκληρός ήταν ο χωρισμός μας“.

Το τραγούδι „Параходот (παραχόντοτ – καράβι)“ έγινε ο ύμνος του (τραγούδι που κατάγεται από την περιοχή του Костур-Κόστουρ-Καστοριάς και έχει ως θέμα τη μετανάστευση). Επίσης γνωστά του τραγούδια είναι και „Збогум мила (Ζμπόγκουμ μίλα-Αντίο αγαπημένη),, Блазе тебе Митро (Μπλάζε τέμπε Μίτρο-τυχερή εσύ Μίτρα)“, όπως και πολλά κομίτικα τραγούδια, χιουμοριστικά, χορευτικά. Τραγούδια όλων των ειδών. Είχε συνθέσει και δικά του τραγούδια, αλλά εκείνο τον καιρό απαγορεύονταν οι νέες συνθέσεις και έτσι παρουσίαζε τα τραγούδια του ως παραδοσιακά. Έτσι σήμερα, πολλά από τα τραγούδια του δεν είναι γνωστά ως δικά του, αλλά ως παλιά παραδοσιακά τραγούδια.

Η αρρώστια των σταμάτησε σε ηλικία 58 ετών, αλλά και εκείνες τις δύσκολες στιγμές πριν το θάνατό του, τραγουδούσε. Ο Никола Бадев έφυγε από αυτόν τον κόσμο, αλλά άφησε βαθιά τα χνάρια του στην ιστορία και τον πολιτισμό του μακεδόνικου λαού. Τραγούδησε πολλά από τα καλύτερα μακεδόνικα τραγούδια, αφύπνησε τα βαθύτερα αισθήματα στους ακροατές και σαν αηδόνι πέταξε σε όλο τον κόσμο για να του αφηγηθεί ότι στα Βαλκάνια υπάρχει ένας λαός, μικρός στον αριθμό, αλλά μεγάλος στον πολιτιστικό, καλλιτεχνικό και ιστορικό πλούτο.

Παρακάτω παρουσιάζονται δύο πανέμορφα μακεδόνικα τραγούδια, τα οποία χιλιοτραγουδήθηκαν από το Νίκολα Μπάντεβ.

Το πρώτο είναι το Параходот ми пристигна-Παραχόντοτ μι πρίστιγκνα (Ήρθε το καράβι μου), το οποίο κατάγεται από την περιοχή του Костур-Κόστουρ (Καστοριάς) και κατατάσεται στα μεταναστευτικά τραγούδια.

Параходот ми пристигна

Παραχόντοτ μι πρίστιγκνα

Ήρθε το καράβι μου

Параходот ми пристигна

Παραχόντοτ μι πρίστιγκνα

Ήρθε το καράβι μου

збогум либе подај рака

ζμπόγκουμ λίμπε ποντάι ράκα

Αντίο αγάπη μου, δώσε χέρι

Не плачи мило либе, не жалај

Νε πλάτσσι μίλο λίμπε, νε ζζαλάι

Μην κλαις γλυκιά μου αγάπη, μη θλίβεσαι

јас пак ќе се врнам.

ιάς πακ κε σε β΄ρναμ.

εγώ πάλι θα επιστρέψω.

Очите ти насолзени,

Ότσσιτε τι νασόλζενι,

Τα μάτια σου δακρυσμένα,

устето ти насмејано

ούστετο τι νασμέανο

Το στόμμα σου γελαστό

Не плачи мило либе, не жалај

Νε πλάτσσι μίλο λίμπε, νε ζζαλάι

Μην κλαις γλυκιά μου αγάπη, μη θλίβεσαι

јас пак ќе се врнам.

ιάς πακ κε σε β΄ρναμ.

εγώ πάλι θα επιστρέψω.

Ја земи си бело крпче,

Ιά ζέμι σι μπέλο κ΄ρπτσσε,

Πάρε λευκό μαντήλι,

избриши си црни очи

ίζμπρισσι σι τσρνι ότσσι

Σκούπισε τα μαύρα σου μάτια

Не плачи мило либе, не жалај

Νε πλάτσσι μίλο λίμπε, νε ζζαλάι

Μην κλαις γλυκιά μου αγάπη, μη θλίβεσαι

јас пак ќе се врнам.

ιάς πακ κε σε β΄ρναμ.

εγώ πάλι θα επιστρέψω.

Το δεύτερο τραγούδι έχει τίτλο Мајка на Марика думаше-Μάικα να Μαρίκα ντούμασσε (Η μητέρα στη Μάρικα έλεγε) και κατάγεται από την περιοχή Тиквешија-Τικβεσσία (περιοχή που περιλαμβάνει τις περιοχές Βόντεν-Έδεσσα, Μέγκλεν-Αλμωπία, Καβάνταρτσι και Νεγκότινο (πόλεις της Δημ.Μακεδονίας).

Мајка на Марика думаше

Μάικα να Μαρίκα ντούμασσε

Η μητέρα στη Μαρίκα έλεγε

Мајка на Марика думаше:

Μάικα να Μαρίκα ντούμασσε:

Η μητέρα στη Μαρίκα έλεγε:

Марике ќерко Марике,

Μάρικε κέρκο Μάρικε,

Μάρικε κόρη μου Μάρικε,

земи го ќерко Ѓорѓија,

ζέμι γκο κέρκο Γκιόργκια,

πάρε κόρη μου το Γκιόργκια,

Ѓорѓија први бекрија.

Γκιόργκια π΄ρβι μπέκρια.

το Γκιόργια, τον πρώτο μερακλή.

Нејќум го мајко Ѓорѓија,

Νέικιουμ γκο μάικο Γκιόργκια,

Δεν το θέλω μητέρα το Γκιόργκια,

Ѓорѓија први бекрија.

Γκίοργκια π΄ρβι μπέκρια.

το Γκιόργια τον πρώτο πότη.

Девет си жени побудил,

Ντέβετ σι ζζένι πόμπουντιλ,

Εννιά γυναίκες ξεγέλασε,

јас ќе сум мајко десетта.

ιάς κε σουμ μάικο ντέσετα.

εγώ θα είμαι μητέρα η δέκατη.

Послуша Марика мајка си

Πόσλουσσα Μαρίκα μάικα σι

Υπάκουσε η Μαρίκα τη μητέρα της

зеде го Ѓорѓи бекрија.

ζέντε γκο Γκιόργκι μπέκρια.

πήρε το Γκιόργκι τον πότη.

Ѓорѓи на Марика думаше:

Γκιόργκι να Μαρίκα ντούμασσε:

Ο Γκιόργκι στη Μαρίκα έλεγε:

Марике либе Марике.

Μάρικε λίμπε Μάρικε.

Μάρικε αγάπη μου Μάρικε

Нова се крчма отвора

Νόβα σε κ΄ρτσσμα ότβορα

Νέα ταβέρνα ανοίγει

мене ме канат да идам.

μένε με κάνατ ντα ίνταμ.

εμένα με καλούν να πάω.

Сефтето да им направам,

Σέφτετο ντα ιμ νάπραβαμ,

Τον σεφτέ να τους κάνω,

фирмата да им напишам.

φίρματα ντα ιμ νάπισσαμ.

τη φίρμα να τους γράψω.

Ене го Ѓорѓи кај иде,

Ένε γο Γκιόργκι κάι ίντε,

Νάτος ο Γκιόργκι όπου πάει

девет му зурли свиреа,

ντέβετ μου ζούρλι σβίρεα,

εννιά ζουρνάδες του έπαιζαν,

девет му зурли свиреа,

ντέβετ μου ζούρλι σβίρεα,

εννιά ζουρνάδες του έπαιζαν,

десет тапани чукаа.

ντέσετ ταπάνι τσσούκαα.

δέκα νταούλια του χτυπούσαν.

Μπορείτε να τα απολαύσετε στο ίντερνετ, στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις  http://www.youtube.com/watch?v=ippgW6RaYxI και  http://www.youtube.com/watch?v=aS_MeelaaZA

 

http://novazora.gr/arhivi/6872

Πέμπτη, Ιανουαρίου 17, 2013

Димитрис Јоану, Македонец во Грција, во интервју за грчки неделник: Не постои држава Скопје, само Република Македонија

 

Ρεπορτάζ του μακεδονικού τηλεοπτικού σταθμού KANAL5 για τη συνέντευξη του Δημήτρη Ιωάννου στην ελληνική εφημερίδα ΧΩΝΙ

По секој одговор на Јоану следува ироничен коментар од двајцата грчки новинари. Прочитајте повеќе!

По секој одговор на Јоану следува ироничен коментар од двајцата грчки новинари.

Етнички Македонец, кој не познава никаква држава Скопје, туку само Република Македонија –вели Димитрис Јоану, член и портпарол на Виножито за грчкиот неделник „То Хони“.
И покрај тоа што ова е еден од ретките случаи кога медиум во Грција одвојува време за разговор со член на партијата на Македонците, сепак, интервјуто и не е толку позитивно, по секој одговор на Јоану следува коментар од двајцата новинари и на некој начин на читателите се обидуваат со голема доза на иронија да им дадат контра објаснување на одговорите на Јоану.
„Етнички Македонци се оние граѓани од нашата земја, но и пошироко, кои припаѓаат, како што самите сакаат, на посебниот македонски народ. Што значи дека имаат посебен македонски национален идентитет, независен од географскиот “ – вели Јоану, објаснувајќи дека етнички Македонци освен во Грција има и во Бугарија и во Албанија. На што двајцата грчки новинари коментираат дека современ македонски народ постои само во главата на Јоану.
„Етнички Македонец? Можеби мислите етнички предавник?“ – одговараат новинарите на објаснувањето на Јоану во врска со проблемите со кои македонското малцинство се соочува во Грција, а најверојатно испровоцирани од одговорот каде што наместо Северен Епир, го користи терминот Јужна Албанија и им вели –“ За вас ние етничките Македонци не постоиме во нашата земја и во овој момент вие правите интервју со некој кој не постои. “
Својот став дека Скопје не е држава,туку град членот на Виножито го повторува на неколку пати во интервјуто, и покрај упорноста на новинарите, но и праксата во Грција, уставното име на нашата земја да се заменува со името на главниот град.
„Земја со име Скопје, не постои. Што значи дека прашањето треба да биде – во Скопје или во друг град на Република Македонија или во друга земја“ – го започнува Јоану одговорот на прашањето за неговите бизнис активности надвор од Грција. Но и во делот каде што новинарите се интересираат за неговиот став за преименувањето на патиштата и поставувањето на спомениците на Александар Македонски и Филип, ги користат термините Скопје, скопјаните, скопски јазик, наместо Македонија, Македонците и македонски јазик.
„Ако мислите на жителите на градот Скопје дека именуваат улици плоштади, и слично, тоа е нивно право. За вториот дел од вашето прашање, можете да замислите некој да праша дали Перикли зборувал каламатски (дијалектот од Каламата) “ – Јоану со контра прашање на То Хони дали Александар Велики говорел скопски.
Портпаролот на партијата на Македонците во Грција, вели дека Виножито е легална партија која ќе земе учество на евро изборите во 2014та.
„То Хони го издаваат двајца новинари Македонци. Господинот Јоану исто така изјавува дека е Македонец. Но, немаме никаква врска со него“ – пишуваат Христофоридис од Солун и Какламанос од Серес во воведот на интервјуто под наслов „Часови по историја... од еден „етнички Македонец“ “ и му посветуваат грчка песна –„ Во мојот заматен ум.“

Сања Ристовска

http://www.kanal5.com.mk/default.aspx?mId=37&eventId=103904&utm_source=daily.mk

= = = =

H αντίδραση της εφημερίδας ΧΩΝΙ στο ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού KANAL5 εδώ: http://www.toxwni.gr/xoni-apokleistika/item/854-kai-oi-skopianoi-kratane-to-xoni-video

Κυριακή, Ιανουαρίου 13, 2013

Συνέντευξη με έναν εθνικά Μακεδόνα

 

Αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη του αρχισυντάκτη της μακεδονικής εφημερίδας ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ Δημήτρη Ιωάννου στην εβδομαδιαία εφημερίδα «ΤΟ ΧΩΝΙ»* για να τη διαβάσουν όλοι στο ιντερνετ!

**Update – πρόσφατη ενημέρωση 1: Σχετικά με το τρόπο που παρουσίασε τη συνέντευξη η εφημερίδα “ΤΟ ΧΩΝΙ” ακολουθει σχολιασμός από τον More Sokol στο τέλος της ανάρτησης.

***Update – πρόσφατη ενημέρωση 2:  Για την πληρέστερη ενημέρωσή σας προστέθηκαν οι ερωτοαπαντήσεις #8 και #9 στο τέλος της συνέντευξης, οι οποίες δεν δημοσιευθηκαν στο “ΧΩΝΙ”.

 

Η συνέντευξη του αρχισυντάκτη της μακεδονικής εφημερίδας ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ Δημήτρη Ιωάννου στην εβδομαδιαία εφημερίδα «ΤΟ ΧΩΝΙ», Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

 

= = = =

1. Λέτε ότι είστε εθνικά Μακεδόνας. Τι είναι αυτό ακριβώς; Δηλώνετε ομοεθνής με τους κατοίκους του κράτους των Σκοπίων ή πρόκειται για κάποιον άλλο προσδιορισμό; Σε άλλες περιπτώσεις αναφέρεστε στην Ελλάδα με τις λέξεις «η πατρίδα μας». Τι είστε τελικά;..

Κατ’ αρχάς να σας ευχαριστώ για την πρόσκληση. Πιστεύω ότι αυτή η συνέντευξη θα συμβάλει θετικά στην ενημέρωση της τόσο πολύ παραπλανημένης ελληνικής κοινής γνώμης σχετικά με εμάς τους εθνικά Μακεδόνες.

Εθνικά Μακεδόνες εννοούμε αυτούς τους πολίτες της χώρας μας, αλλά και ευρύτερα, οι οποίοι ανήκουν, όπως οι ίδιοι επιθυμούν, σε ιδιαίτερο Μακεδόνικο έθνος. Έχουν δηλαδή μια ιδιαίτερη Μακεδόνικη εθνική ταυτότητα, ανεξάρτητη από τη γεωγραφική. Να προσθέσω πως "κράτος των Σκοπίων" δεν υπάρχει για να ταυτίζομαι με κάποια κρατική οντότητα που αναφέρετε στην ερώτησή σας.

Αν εννοείτε ότι αισθάνομαι ομοεθνής με τμήμα πολιτών άλλης χώρας, είναι φυσιολογικό, αφού τόσο στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, όσο και στη Βουλγαρία, Αλβανία, αλλά και σε ευρωπαϊκές και υπερωκεάνιες χώρες, ζουν άνθρωποι, οι οποίοι όπως και εγώ, έχουν μακεδόνικη εθνική συνείδηση, ανήκουμε δηλαδή όλοι μας σε μια συλλογικότητα που λέγεται σύγχρονο Μακεδόνικο έθνος.

Ανάλογα με το πού κατοικούν οι εθνικά Μακεδόνες έχουν διαφορετικό πολιτικό στάτους. Κάθε άτομο έχει την ιδιότητα του πολίτη μιας χώρας και αυτό ορίζει την έννοια πατρίδα με την έννοια κράτος.

Προσωπικά, σαν εθνικά Μακεδόνας, έχω ελληνική υπηκοότητα και κατά συνέπεια η πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, όπως ακριβώς ένας εθνικά Έλληνας στην Αλβανία έχει αλβανική υπηκοότητα και πατρίδα του είναι η Αλβανία. Έλληνες πολίτες, εθνικά Μακεδόνες. Αυτό είμαστε. Τόσο απλό είναι.

2. Μιλάτε για εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας. Είναι φασίστες οι Έλληνες;

Ακόμη και η ερώτησή σας περιέχει αντίφαση. Όταν εννοούμε εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας, δεν εννοούμε, ούτε ομαδοποιούμε, ούτε ονομάζουμε όλους τους συμπολίτες μας ως φασίστες. Λανθασμένα κάνετε τον συνειρμό σας.

Εκφασισμός μιας κοινωνίας σημαίνει ότι διαρκεί μια διαδικασία εκπαίδευσης μεγάλου τμήματος του πληθυσμού με σκοπό να σκέφτεται ολοκληρωτικά, εθνικοσοσιαλιστικά, σε πολλές εκφάνσεις του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι της χώρας.

Είναι εκτίμησή μας ότι τις τελευταίες δεκαετίες, και όχι μόνο, υπάρχει όχι απλά έλλειμα δημοκρατίας σε πολλούς τομείς, αλλά ακόμη πιο επιθετικές, εθνικιστικές, βίαιες συμπεριφορές, σε έντονο βαθμό στην Ελλάδα, χαρακτηριστικά δηλαδή του φασισμού, έτσι όπως τα έχουν γνωρίσει πολλές χώρες της Ευρώπης, αλλά και του κόσμου γενικά.

3. Καταγγέλλετε με μένος την Ελλάδα. Γνωρίζετε υπό ποιες συνθήκες ζουν οι Έλληνες στη Βόρεια Ήπειρο; Αναγνωρίζετε ότι η ελληνική κοινότητα στην Κωνσταντινούπολη έχει, ουσιαστικά, εξοντωθεί;

Βόρεια Ηπειρο; Μήπως εννοείτε Νότια Αλβανία;

Υπάρχουν διεθνή στάνταρ για τα ανθρώπινα δικαιώματα που πρέπει να γίνονται σεβαστά σε κάθε κράτος που θέλει να το υπολογίζουν στα πολιτισμένα. Άρα όποια χώρα δεν σέβεται τις εθνικές, θρησκευτικές, κοινωνικές ή όποιες άλλες μειονότητες παραβιάζει τις αρχές του ΟΗΕ και των διεθνών στάνταρ και φυσικά πρέπει να καταγγέλλεται για αυτό.

Δεν καταλαβαίνω από πού συμπεράνατε αυτό το «μένος» μας για την Ελλάδα.

Καταρχήν, η χρήση της έκφρασης "μένος κατά της Ελλάδας" δείχνει δημοσιογραφική υποκειμενικότητα από πλευράς σας. Όντως έχουμε μένος κατά οτιδήποτε του φασιστικού, ολοκληροτικού, εθνικιστικού, ρατσιστικού, ξενοφοβικού, βίαιου. Με λίγα λόγια μένος εναντίων των εχθρών της Δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που τμήμα της αποτελεί και ο σεβασμός στα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα οποιουδήποτε πολίτη. Αυτός είναι ο ορισμός του "μένους" σε ότι αφορά τόσο τις δικές μου δραστηριότητες, όσο και του πολιτικού φορέα που ανήκω, την Ε.Ε.Σ. ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ.

Σκεφτείτε πως οι εμείς οι Εθνικά Μακεδόνες δεν υπάρχουμε για την χώρα μας. Αυτή τη στιγμή παίρνετε συνέντευξη από κάποιον «ανύπαρκτο»!!

4. Οι Σκοπιανοί επιμένουν να βαφτίζουν Φίλιππο και του Αλέξανδρο, δρόμους, πλατείες, στάδια και αεροδρόμιο, να χρησιμοποιούν παντού τον ήλιο της Βεργίνας, επίσημοι παράγοντες φωτογραφίζονται μπροστά από χάρτες που απεικονίζουν τη χώρα τους να φτάνει ως τη Χαλκιδική, ο ίδιος ο πρωθυπουργός τους μιλά για «πολιτική γενοκτονία από μέρους της Ελλάδας» και αποσιωπάται η δήλωση Γκλιγκόροφ: «Καμία σχέση δεν έχουμε με τον Μέγα Αλέξανδρο. Αυτός ήταν Έλληνας, εμείς είμαστε Σλάβοι». Όλα αυτά, εσείς τα θεωρείτε προκλητικά ή όχι; Κατά τη γνώμη σας ο Μέγας Αλέξανδρος μιλούσε Σκοπιανά;

Αν εννοείτε ότι οι κάτοικοι της πόλης των Σκοπίων "βαφτίζουν" δρόμους, πλατείες κτλ. είναι δικαίωμά τους. Κάθε πόλη έχει δικαίωμα να ονοματοδοτεί προς τιμήν είτε συμβολικά, οτιδήποτε άψυχο αντικείμενο.

Το αν πολίτες μιας πόλης γοητεύονται από την αρχαιότητα, το πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν, είναι ζήτημα δικό τους. Εμείς δε ζούμε στην πόλη αυτή για να έχουμε λόγο. Δεν είμαστε πολίτες της πόλης των Σκοπίων.

Επιτρέψτε μου μια επισήμανση σχετικά με το τελευταίο σκέλος της ερώτησής σας. φανταστείτε κάποιος σήμερα να ρωτήσει: "Ο Περικλής μιλούσε καλαματιανά;".

5. Γιατί ασχολείστε τόσο πολύ με τη Θράκη και μιλάτε για εκεί «τουρκική μειονότητα»; Κατά τη γνώμη σας, η υπαρκτή θρησκευτική (μουσουλμανική) μειονότητα της Θράκης απολαμβάνει περισσότερες ή λιγότερες ελευθερίες από τους Έλληνες σε Αλβανία και Τουρκία;

Ακόμα και με την ερώτηση σας αναπαράγετε την πάγια Ελληνική θέση που λέει: στην Αλβανία και την Τουρκία υπάρχουν Έλληνες και όχι Χριστιανοί αλλά στην Ελλάδα υπάρχουν μόνο Μουσουλμάνοι και όχι Τούρκοι!

Εμείς απλά σεβόμαστε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού ανθρώπων και κρατών.

Αν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες πολίτες, μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα δηλώνουν οι ίδιοι ότι είναι Εθνικά Τούρκοι είναι θεμιτό λέτε να μην τους επιτρέπετε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού;

6. Προσφάτως, διαβάσαμε έρευνα Σκοπιανών αρχαιολόγων, που ισχυρίζονται ότι και ο Ιησούς ήταν Σκοπιανός. Υιοθετείτε κι εσείς αυτή την άποψη;

Δεν είμαι αρχαιολόγος. Δεν είμαι θεολόγος και βέβαια δεν είμαι Σκοπιανός.

7. Ισχυρίζεστε ότι οι δημοσιογράφοι που ασκούν κριτική στο Ουράνιο Τόξο και τους άλλους ομοϊδεάτες του χρηματοδοτούνται από μυστικά κονδύλια. Έχετε αποδείξεις για αυτό;

Και μόνον η γελοιότητα της "είδησης- ερώτησης" δεν χρήζει απαντήσεως...

10. Από ποιους χρηματοδοτείται το Ουράνιο Τόξο; Σκοπεύει το Ουράνιο Τόξο να ξανασυμμετάσχει στις Ευρωεκλογές, το 2014; Υπάρχουν -όπως αναφέρουν τα δημοσιεύματα- διεργασίες για κοινή «κάθοδο» με τους Τσάμηδες;

Το ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ είναι νόμιμο πολιτικό κόμμα που υποβάλει στην πολιτεία όλα εκείνα τα οικονομικά στοιχεία που υποβάλουν και τα υπόλοιπα κόμματα στην πατρίδα μας.

Βεβαίως και θα συμμετάσχει αφού άλλωστε λειτουργεί σαν ισότιμο μέλος στην EFA.

Όσο για τα δημοσιεύματα που αναφέρουν ότι μπορούμε να κατεβούμε σε ένα ψηφοδέλτιο με πολίτες άλλου κράτους -εκτός Ε.Ε. μάλιστα- τι να πω; Απλά ένα ακόμα γελοίο δημοσίευμα που κάθε νοήμων αντιλαμβάνεται πως τεχνικά είναι αδύνατο!!

11. Ισχύει ότι, πριν δύο χρόνια συναντηθήκατε στην Αλβανία με οργάνωση Τσάμηδων και μιλήσατε για τη σύσταση κοινού μετώπου εναντίον της Ελλάδας. Μια τέτοια κίνηση είναι εθνικιστική ή όχι, κατά τη γνώμη σας;

Χιλιάδες Μακεδόνες εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Ακόμα και σήμερα δε μπορούν να επιστρέψουν στις πατρικές τους εστίες.

Το ίδιο συνέβη και με τους Τσάμηδες. Αρκετός ο λόγος για μια συνάντηση πιστεύω. Υπάρχει δημόσια ανακοίνωση για αυτή τη συνάντηση και οπτικό υλικό μάλιστα το οποίο εμείς δώσαμε στη δημοσιότητα. Απόψεις, κινήσεις, δημοσιεύματα, χαρακτηρίζονται εθνικιστικά αν αναφέρονται σε δικές μας δραστηριότητες αλλά ποτέ σε δραστηριότητες άλλων.

12. Ισχύει ότι δραστηριοποιείστε επιχειρηματικά στα Σκόπια ή άλλη χώρα; Κι αν ναι, σε ποιον τομέα και με ποιο αντικείμενο;

Χώρα με το όνομα Σκόπια δεν υπάρχει.

Άρα η ερώτηση θα έπρεπε να είναι στα Σκόπια ή σε άλλη πόλη / στη Δημοκρατία της Μακεδονίας ή σε άλλη χώρα. Τελος πάντων.

Πρόκειται για την κλασική ερώτηση δηλαδή. Πάντοτε στη χώρα μας όταν κάποιος ,,ξεφύγει,, από το μαντρί του εθνικού μύθου, τα πρώτα πράγματα με τα οποία ασχολείται το οποιοδήποτε ,,ελληνικότατο,, ΜΜΕ είναι το πού εργάζεται, ποιός ήταν ο παππούς του, τί αυτοκίνητο οδηγεί....

Το επάγγελμά μου είναι Δικηγόρος Διεθνούς και Βιομηχανικού Δικαίου και μεταξύ των χωρών που δραστηριοποιούμαι είναι και η Δημοκρατία της Μακεδονίας.

= = = =

* Η ασυνέχεια στην αρίθμηση των ερωτοαπαντήσεων, προφανώς, οφείλεται στο γεγονός ότι η εφημερίδα «ΤΟ ΧΩΝΙ» για τεχνικούς λόγους δεν δημοσίευσε 2 από τις 12 συνολικά  ερωτήσεις και απαντήσεις. Συγκεκριμένα, δεν δημοσιεύθηκαν οι ερωτοαπαντήσεις #8 και #9 τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ:

8. Μιλάτε για «στοχευμένα, συκοφαντικά και υποβολιμαία» δημοσιεύματα εις βάρος σας; Θεωρείτε ως τέτοιο και αυτό που δημοσίευσε Το ΧΩΝΙ για τις δραστηριότητες της κυρίας Νατσουλίδου; Δεν ελεγχόταν από το ΣΔΟΕ η κυρία Νατσουλίδου; Δεν έχει το δικαίωμα το ΣΔΟΕ να την ελέγξει; Υπάρχουν κι άλλα δημοσιεύματα που μπορείτε να αναφέρετε, όπως αυτά που κάνουν λόγο για περίεργες χρηματοδοτήσεις που λαμβάνετε από κέντρα του εξωτερικού και για ακόμη πιο περίεργη κατάληξη των χρημάτων αυτών; Σε ποια σημεία τα διαψεύδετε ακριβώς και με ποια στοιχεία;
Τα στοχευμένα, συκοφαντικά και υποβολιμαία δημοσιεύματα ενάντια σε ακτιβιστές μειονοτικούς, αντιεθνικιστές και σε οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πατρίδα μας δυστυχώς είναι καθημερινά φαινόμενα.
Το ΣΔΟΕ και οι Δ.Ο.Υ. οφείλουν να κάνουν την δουλειά τους απέναντι σε όλους και κάθε τι έκνομο να αντιμετωπίζεται.
Τυχαία λέτε να βρέθηκαν έγγραφα της έρευνας σε χέρια δημοσιογράφων; Γιατί άραγε δεν ρωτήθηκε από το δημοσιογράφο η καταγγελλόμενη; Είναι αυτό δημοσιογραφική δεοντολογία;
Όσο κάποιοι προσπαθούν να παρουσιάσουν σαν δημοσιογραφικές επιτυχίες ψιθύρους, σενάρια, κουτσομπολιά και πρακτορικά παραμύθια τόσο θα υπηρετούν τον Εθνικισμό. Αφήνουμε αυτού του είδους τη δημοσιογραφία στην κρίση κάθε συμπολίτη μας που σέβεται τον εαυτό του και τη λογική. Όσο τα κρούσματα τέτοιας δημοσιογραφίας θα πολλαπλασιάζονται στον τύπο και τα ΜΜΕ τόσο στο τέλμα του εθνικισμού θα κατρακυλά η χώρα.

9. Στην ιστοσελίδα novazora.gr δημοσιεύτηκαν πριν από λίγο καιρό σχόλια σχετικά με τις ύποπτες χρηματοδοτήσεις από το εξωτερικό. Αυτά προκάλεσαν έντονες αντιπαραθέσεις... Για ποιο λόγο διεγράφησαν όλα τα σχετικά σχόλια;
Η ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ εκδίδεται κάθε πρώτη του μήνα από το Μάιο του 2010. 33 μήνες δηλαδή. Τους πρώτους μήνες υπήρχε δυνατότητα σχολιασμού χωρίς κανένα περιορισμό. Έτσι υπήρχαν διάφορα σχόλια ανώνυμων, δυστυχώς αρκετά από αυτά υβριστικά. Οι ύβρεις ήταν ο λόγος που μας ανάγκασε να μην επιτρέπουμε τα σχόλια εδώ και 2,5 περίπου χρόνια. Όταν διαβάζουμε δε, πως το ΣΔΟΕ θα κινηθεί δίνοντας αξία σε σχόλια που έγιναν πριν χρόνια σε ιστοσελίδα από ανώνυμους απλά γελάμε.

= = = =

Σχετικά με το τρόπο που παρουσίασε τη συνέντευξη η εφημερίδα “ΤΟ ΧΩΝΙ”  ακολουθει σχολιασμός από τον More Sokol:

«ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ» ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Με αφορμή το δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» «Γιατροί, αγρότες και Σκοπιανοί στα χέρια του ΣΔΟΕ» στις 16/12/2012, η συντακτική ομάδα της ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ με ανακοίνωσή της είχε τοποθετηθεί δημόσια, για το επίπεδο αυτού του είδους της «δημοσιογραφίας» στην πατρίδα μας. Μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Συχνά πυκνά στημένα δημοσιεύματα –στοχευμένα, συκοφαντικά και υποβολιμαία- δηλητηριάζουν την Ελληνική κοινή γνώμη με ψεύδη και υπερβολές για να κρύψουν την ένδεια των «υπευθύνων» και να θρέψουν ένα στείρο εθνικισμό από τον οποίο χρόνια τώρα τρέφονται ουκ ολίγοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και λογής- λογής «υπερπατριώτες». Χωρίς ίχνος δημοσιογραφικής δεοντολογίας , καλυπτόμενοι πάντα πίσω από την δύναμη των γνωστών αγνώστων «εθνικών κύκλων» μπορούν άφοβα να σπιλώνουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα…»

Αυτή η εκτίμηση –φαίνετε πως- οδήγησε κάποιους από την εφημερίδα «Το Χωνί» να ζητήσουν συνέντευξη από τον υπεύθυνο της ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ Δημήτρη Ιωάννου.
12 ερωτήσεις –με αρκετές από αυτές να είναι 3 ή 4 σε συσκευασία της μίας- έγιναν και ο μόνος όρος που τέθηκε από τον κ. Ιωάννου ήταν να δημοσιευθούν ολόκληρες οι απαντήσεις -το αυτονόητο δηλαδή. Περιμέναμε να δούμε τον τρόπο με τον οποίο θα παρουσίαζε η εφημερίδα την συνέντευξη για να κάνουμε και εμείς τις εκτιμήσεις μας.
Η εφημερίδα αφού επικαλέστηκε ζήτημα χώρου δεν δημοσίευσε 2 ερωτήσεις & απαντήσεις. Η διεθνής πρακτική και δημοσιογραφική δεοντολογία επιβάλουν τα κείμενα των συνεντεύξεων να μπαίνουν αυτούσια και η όποια κρίση επί της συνέντευξης να μπαίνει στην αρχή ή στο τέλος της παρουσίασης.

Στην περίπτωση της συνέντευξης Ιωάννου έχουμε το παράδοξο να απαντά η εφημερίδα μετά από κάθε απάντηση του ερωτώμενου! Οι απαντήσεις δε τις εφημερίδας να ξεπερνούν σε έκταση ακόμα και τις απαντήσεις του ερωτώμενου!! Αυτό από μόνο του δείχνει την αγωνία των «δημοσιογράφων» να χειραγωγήσουν τα συμπεράσματα όσων διαβάσουν τη συνέντευξη!
Αυτή τους η αγωνία είναι έκδηλη ακόμα από το ύφος και το ήθος των ερωτήσεων που υπέβαλαν. Ο τρόπος δε που παρουσιάζουν την συνέντευξη είναι αντάξιος της σχολής «Στόκου» και δεν είχαμε και αμφιβολίες επί αυτού. Το αντίθετο θα ήταν έκπληξη.

Η επιχείρηση σπίλωσης και διαστροφής ξεκινά με ένα φωτομοντάζ στη πρώτη σελίδα όπου ο συνεντευξιαζόμενος παρουσιάζεται με φόντο τη σημαία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με σκοπό να «δείξουν» στους αναγνώστες τους ότι ο εικονιζόμενος δεν είναι Έλληνας πολίτης αλλά «Σκοπιανός»!
Οι «δημοσιογράφοι» δε, θεωρούν -από το πρωτοσέλιδο ακόμα-πρωτοφανή πρόκληση όχι μόνο την θέση του Ιωάννου ότι είναι Εθνικά Μακεδόνας, όχι μόνο ότι όταν αναφέρετε στην γειτονική χώρα χρησιμοποιεί το συνταγματικό της όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας, αλλά ακόμα πιο μεγάλη πρόκληση είναι ο ισχυρισμός των Εθνικά Μακεδόνων να ισχυρίζονται –άκουσον , άκουσον- ότι η Ελλάδα είναι πατρίδα τους!!!
Βλέπετε λοιπόν τι προβλήματα προκύπτουν όταν κάποιοι «δημοσιογράφοι» δίνουν το λόγο σε κάποιους που η επίσημη θέση της Ελλάδας τους θεωρεί ανύπαρκτους; Ενώ διακαώς θα επιθυμούσαν κάποιοι να μην υπήρχαμε ακόμα και βιολογικά, αυτή η δήλωση μας περί πατρίδας μάλλον τους χαλάει τη συνταγή.
Ακόμα και μέσα από τις ύβρεις και τους προπηλακισμούς των Ελληναράδων (Σκοπιανοί, μειοδότες, χρηματοδοτούμενοι κλπ) φαίνετε ποιος έχει το ζόρι να φανατίζει την Ελληνική κοινή γνώμη και να ζει από αυτό.

Είναι τέτοιο δε το μένος των «δημοσιογράφων» εναντίον των όποιων και όσων δηλώνουν Εθνικά Μακεδόνες Έλληνες πολίτες που στην απάντηση:
«…Ανάλογα με το πού κατοικούν οι εθνικά Μακεδόνες έχουν διαφορετικό πολιτικό στάτους. Κάθε άτομο έχει την ιδιότητα του πολίτη μιας χώρας και αυτό ορίζει την έννοια πατρίδα με την έννοια κράτος. Προσωπικά, σαν εθνικά Μακεδόνας, έχω ελληνική υπηκοότητα και κατά συνέπεια η πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, όπως ακριβώς ένας εθνικά Έλληνας στην Αλβανία έχει αλβανική υπηκοότητα και πατρίδα του είναι η Αλβανία. Έλληνες πολίτες, εθνικά Μακεδόνες. Αυτό είμαστε. Τόσο απλό είναι.»
που δίνει ο Ιωάνου στην πρώτη ερώτηση, ανταπαντούν στην εφημερίδα  -σελίδα 36 με μεγάλη γραμματοσειρά-, ολοσέλιδα κάτω από την φωτογραφία του Δημήτρη Ιωάννου, γράφοντας χαρακτηριστικά:
«Εσείς, οι «σύγχρονοι εθνικοί Μακεδόνες» θέλετε να αποσχιστείτε; Θέλετε μετά να προσαρτηθείτε στα Σκόπια; Θέλετε να κάνετε το ανεξάρτητο «σύγχρονο μακεδονικό κράτος; Θέλετε και εδάφη της Ελλάδας; Θέλετε και περιουσίες των Ελλήνων; Θα έπρεπε να μας περιγράψετε τις φαντασιώσεις σας. Αυτό περιμέναμε»

Αυτά ακριβώς περιμένανε, αυτά τους έχουν ταΐσει τόσα χρόνια, αυτά ταΐζουν και αυτοί με τη σειρά τους αναγνώστες τους. Αυτό ακριβώς που περιγράφουμε σαν επιχείρηση εκφασισμού της κοινωνίας. Τι κι αν δεν υπάρχουν πουθενά τέτοιες εκφράσεις ή θέσεις από την ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ ή το Ουράνιο Τόξο;

Οι «δημοσιογράφοι» που υπηρετούν με συνέπεια τον εθνικιστικό παροξυσμό έχουν την ικανότητα να «συλλαμβάνουν» και τις φαντασιώσεις των «υπόπτων» και βάσει των φανταστικών «φαντασιώσεων» του φασιστομυαλού τους να οδηγούν στην πυρά όποιον γουστάρουν. Αυτό για τους Ελληναράδες είναι ύφος, είναι ήθος και βέβαια δεοντολογία!!

Επίσης η αναφορά ότι δήθεν το «Ουράνιο Τόξο» ξεκινά δικαστικό αγώνα κατά της Ελλάδας, διεκδικώντας μάλιστα τις περιουσίες των «προσφύγων ομοεθνών» του είναι ψευδής-στα δικαστήρια για περιουσίες προσφεύγουν οι άνθρωποι και όχι οι οργανώσεις- και είναι ένα ακόμα δείγμα της γνώσης που έχουν για το θέμα οι λογής – λογής τυχάρπαστοι «δημοσιογράφοι» που θέλουν να «ενημερώνουν», τρομάρα τους, την ελληνική κοινή γνώμη.

Ανάμεσα στα πολλά που διαστρέφουν οι «δημοσιογράφοι» είναι και το εξής καταπληκτικό: Στην ανακοίνωση για το Πρώτο Θέμα γράφαμε πως «Ότι διάφορα «φρούτα» ευδοκιμούν στα δημοσιογραφικά γραφεία μάλλον είναι γνωστό σε όλους τους Έλληνες.

Ότι οι πιο «πονηροί» από αυτούς είναι τρόφιμοι μυστικών κονδυλίων το γνωρίζαμε από τα χρόνια που ο Σαμαράς από το ΥΠΕΞ μοίραζε σε σακούλες λεφτά σε «δημοσιογράφους» (Καταγγελία από Μητσοτάκηχρησιμοποιούν όλο το κείμενο εκτός από το ότι η παραπάνω καταγγελία έγινε από τον πρώην πρωθυπουργό Μητσοτάκη και μας αποκαλύπτουν πως για αυτό ζήτησαν την συνέντευξη. Ήθελαν να μάθουν αν τους κατηγορούμε ότι χρηματοδοτούνται από μυστικά κονδύλια;

Εμείς κύριοι δεν είμαστε στα λογιστήρια των εθνικών ταμείων για να ξέρουμε ποιός και πόσα. Απλά ο πρώην πρωθυπουργός μας Μητσοτάκης δήλωσε για τον νυν πρωθυπουργό μας Σαμαρά, σε κατάθεση (με σύνταξη πρακτικού παρακαλώ) που έκανε σε επιτροπή της ΕΣΗΕΑ για το θέμα της διάθεσης των μυστικών κονδυλίων, ότι:

«Δεν δίνονταν επιταγές. Μόνο μετρητά»… «Τα χρήματα δόθηκαν κυρίως για προπαγάνδα γύρω από το όνομα της Μακεδονίας. Όμως, αντί η προπαγάνδα να γίνει προς τα έξω, γινόταν προς τα μέσα».

Ο κ. Μητσοτάκης άφησε επίσης να εννοηθεί ότι τα χρήματα διοχετεύονταν σε συγκεκριμένους δημοσιογράφους, προκειμένου να «χτίσει» το πολιτικό του ίματζ ο κ. Σαμαράς. Είπε, τέλος, ότι υπολογίζει ότι σε διάστημα ενός και μισού χρόνου διατέθηκαν από τα μυστικά κονδύλια πάνω από 1 δισ. δρχ. και προέτρεψε τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και τα μέλη του Πειθαρχικού Συμβουλίου να ζητήσουν τη σύσταση εξεταστικής των πραγμάτων επιτροπής στη Βουλή για το θέμα των μυστικών κονδυλίων.» (Πηγή: tvxs.gr/node/27563)
Άρα, λοιπόν, «κύριοι» για στοιχεία απευθυνθείτε σε άλλους.

Απλά όταν πρωθυπουργός της Ελλάδας ομολογεί πως 1 δις δρχ. δόθηκε σε ενάμιση χρόνο για προπαγάνδα στο εσωτερικό γύρω από το όνομα της Μακεδονίας, τι δεν καταλαβαίνετε;

Τι μπορούν να καταλάβουν κάποιοι, όταν το μένος τους δεν τους αφήνει να σκεφθούν καν. Ρωτάμε συχνά… και αν οι Μακεδόνες ακτιβιστές και οι Τούρκοι μειονοτικοί της Θράκης είναι για εσάς πράκτορες, κύριοι «δημοσιογράφοι», για πείτε μας: οι Εθνικά Έλληνες της Αλβανίας ή της Τουρκίας ή οπουδήποτε αλλού είναι και αυτοί πράκτορες;
Αλλά, απάντηση δεν δίνουν.
Εμείς πάντως να σας το ξαναπούμε:
Κρίμα. Πραγματικά κρίμα. Μίσος και χολή μοιράζουν οι Εθνικιστικοί κύκλοι.

Εμείς οι Εθνικά Μακεδόνες της Ελλάδας ζούμε χρόνια τώρα αυτές τις πρακτικές σπίλωσης των γνωστών-αγνώστων. Εύκολα τις διακρίνουμε και τις αποκαλύπτουμε σε κάθε καλόπιστο συμπολίτη. Μαζί με τους Έλληνες δημοκράτες και αντιεθνικιστές με συνέπεια παλεύουμε -και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε- ενάντια στο κλίμα εκφασισμού της κοινωνίας και της δημόσιας ζωής.
Αφήνουμε αυτού του είδους της δημοσιογραφίας και της συνομωσιολογίας στην κρίση κάθε συμπολίτη μας που σέβεται τον εαυτό του και τη λογική. Όσο τα κρούσματα τέτοιας δημοσιογραφίας θα πολλαπλασιάζονται στον τύπο και τα ΜΜΕ τόσο στο τέλμα του εθνικισμού θα κατρακυλά η πατρίδα μας.

ΥΓ: τα υβριστικά σχόλια αναγνωστών εναντίον των Εθνικά Μακεδόνων, που διατηρεί η εφημερίδα «Το Χωνί» στην ηλεκτρονική της έκδοση είναι δείγμα και της δεοντολογίας που υπηρετεί αλλά και του επιπέδου των νεοελλήνων αναγνωστών και κορυφαίων σχολιαστών της. Ευτυχώς τέτοια σχόλια αποδεικνύουν την μόρφωση και την παιδεία των απογόνων του Περικλή.

h1

h2

h3

MORE SOKOL 13-01-2013

 

 

Σάββατο, Ιανουαρίου 12, 2013

Συνέντευξη του Δημήτρη Ιωάννου στην εφημερίδα “ΤΟ ΧΩΝΙ”

 

Dimitrios Ioannou Δημητρης Ιωάννου

Διάβαστε αυτή την Κυριακή 13/1/2013 τη συνέντευξη του Δημήτρη Ιωάννου, αρχισυντάκτη της μακεδονικής εφημερίδας ΝΟΒΑ ΖΟΡΑ,  στον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Αγόρη της κυριακάτικης εφημερίδας “ΤΟ ΧΩΝΙ”.

ΤΟ ΧΩΝΙ” προβαλει τη συνεντευξη στο εξώφυλλο με  τον γνωστό χαρακτηριστικό τρόπο που δείχνει πόσο παραπλανημένη είναι η κοινή ελληνική γνώμη και τα λανθασμένα στερεότυπα που κυριαρχούν στην Ελλάδα για τους Μακεδόνες.

Ωστόσο, εμείς οι Μακεδόνες θα διαβάσουμε τι ακριβώς λέει στη συνέντευξη ο Δημητρης Ιωάννου στις μέσα σελίδες της εφημερίδας το “ΤΟ ΧΩΝΙ”.

 xwni

 

Πέμπτη, Ιανουαρίου 10, 2013

Η βουβή γλώσσα των μειονοτήτων

 

του Αθανάσιου Αλεξανδρίδη

(Αναδημοσίευση από το http://www.protagon.gr)

Photo: kolix/FlickrΑφορμή για αυτό το κείμενο μού έδωσε μια πρόσφατη επίσκεψή μου σε μια παραμεθόρια περιοχή της Ελλάδας. Η ταβέρνα απ’ έξω είχε τουρκικό όνομα. Οι πελάτες μπαίνοντας στο μαγαζί ευχόντουσαν όλοι τους στα ελληνικά «Χρόνια Πολλά». Στα τραπέζια μιλούσαν άλλες παρέες ελληνικά και άλλες τουρκικά. Το αφεντικό και οι σερβιτόροι μιλούσαν μέσα στην αίθουσα αποκλειστικά ελληνικά αλλά μόλις περνούσαν στην κουζίνα, έτυχε να κάθομαι δίπλα, μιλούσαν αποκλειστικά τουρκικά. Το ραδιόφωνο έπαιζε τραγούδια από ένα σταθμό ελληνικό, όμως η τηλεόραση, ψηλά και ορατή από παντού, με κλειστό τον ήχο έπαιζε ένα τούρκικο κανάλι. Όχι τούρκικα σήριαλ, ένα κανονικό κανάλι με ειδήσεις, διαφημίσεις, εκπομπές.

Ανατρίχιασα. Σκέφθηκα: Η βουβή τηλεόραση είναι ο Μπίγκ Μπράδερ της κρυμμένης τους ταυτότητας! Ποια είναι η επιρροή αυτής της βουβής γλώσσας που, κάτω από την επικυριαρχία της ελληνικής ως δημόσιας γλώσσας, δηλώνεται; Πόση δύναμη έχει αυτή η γλώσσα που δε μιλιέται φωναχτά αλλά που διαβάζεται στα χείλη; Ποια η διπλή ταυτότητα, ποιό το αίσθημα του καταπιεσμένου και η λανθάνουσα οργή σε όσους Έλληνες πολίτες κυριαρχεί η εντύπωση ότι δεν τους επιτρέπεται η δημόσια έκφραση της γλώσσας και του πολιτισμού της καταγωγής τους;

Ανέτρεξα πίσω σε άλλες στιγμές της ιστορίας της Ελλάδας όπου η βίαιη επιβολή της ελληνικής -ως της μοναδικής γλώσσας- προκάλεσε τον βίαιο «εξελληνισμό» αλλά και τον υποχρεωτικό ξενιτεμό ελλήνων πολιτών, όπως για παράδειγμα των κατοίκων της Βόρειας Ελλάδας που μιλούσαν «μακεδονικά» και μεγάλου αριθμού τουρκογενών ελλήνων της Θράκης.

Ακόμη και μεταξύ των αμιγώς Ελλήνων είναι χαρακτηριστική η περίπτωση των Ποντίων που ενώ μιλούσαν μια αρχαία εκδοχή της ελληνικής μεταξύ τους, δεν την μάθαιναν στα παιδιά τους για να μην «στιγματισθούν» στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Το τραύμα του συλλογικού αποκλεισμού, που μεταδόθηκε μάλιστα από γενιά σε γενιά, νομίζω ότι υπάρχει και στα τέσσερα παραδείγματα που ανέφερα παραπάνω. Χωρίς να απομακρύνομαι από την ιδέα ότι η γλώσσα είναι ο κύριος φορέας ενός πολιτισμού και από την αρχαιοελληνική αντίληψη ότι «Έλληνες είναι οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες», ρωτώ: δεν θα αποδεχθεί καλύτερα την ελληνική γλώσσα και παιδεία ως γενικό άξονα της κοινωνίας μας και της ζωής του το παιδί που προερχόμενο από μια άλλη εθνότητα θα νιώσει ότι θεσμικά αναγνωρίζεται η πολιτισμική αξία της γλώσσας καταγωγής του;

Το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό και δεν αφορά μόνο τους τουρκόφωνους έλληνες υπηκόους. Αφορά και όλα τα αλλοδαπά παιδιά που ήρθαν μικρά στην Ελλάδα ή γεννήθηκαν εδώ, διαμένουν εδώ, μιλούν μέσα στο σπίτι τη γλώσσα καταγωγής, «σαν κρυφό σχολειό» και που αργά ή γρήγορα είτε γιατί θα το αποφασίσουμε σαν κοινωνία είτε γιατί θα μας το επιβάλουν οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί θα αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα.
Θέλουμε Έλληνες πολίτες με μια φανερή και μια κρυφή ταυτότητα;

Το πρόβλημα είναι μεγάλο και η Ελλάδα, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις, είναι πλέον και θα παραμείνει, όπως είναι το παρόν και το μέλλον όλων των δυτικών κοινωνιών, πολυφυλετική, πολυθρησκειακή, πολυγλωσσική. Καιρός επιτέλους να διαγνώσουμε έγκαιρα το πρόβλημα και να πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα ώστε να αποφύγουμε τα μεγαλύτερα δεινά. Ας θυμίσω ως τραγικά παραδείγματα της ουσιαστικής αποτυχίας στην ένταξη τις βόμβες στον υπόγειο του Λονδίνου και τον εμπρησμό των Παρισινών περιχώρων από ενταγμένα στην αντίστοιχη γλώσσα παιδιά μεταναστών που όμως θεωρούσαν ότι ανήκουν σε άλλον, καταπιεσμένο και, κατά συνέπεια, εξιδανικευμένο πολιτισμό.
Ο ρόλος του σχολείου που θα αναγνωρίζει και που θα διδάσκει κατ’ επιλογήν και τις άλλες γλώσσες και τους συναφείς πολιτισμούς είναι τεράστιος. Εχει ήδη υπάρξει στην πατρίδα μας το πετυχημένο πείραμα στην Θράκη που επέτρεψε να παραμείνουν μέσα στο σχολείο παιδιά που σε άλλη περίπτωση θα το είχαν εγκαταλείψει νωρίς. Το πείραμα έχει ιδιαίτερα κατηγορηθεί από τις συντηρητικές και φασιστικές παρατάξεις που θέλουν την επιβολή μιας κλειστού τύπου ελληνικότητας με τη βία και που αγνοούν το πόση βία μπορεί να ενσταλάξει ο ακρωτηριασμός της ταυτότητας ενός ατόμου, πόσο μάλλον μεγάλων κοινωνικών ομάδων. Γιατί η ταυτότητα, για να έχει γερές βάσεις, πάντα πρέπει να τιμά και την ταυτότητα των γεννητόρων.
Το ζήτημα λοιπόν τελικά δεν είναι εκπαιδευτικό αλλά πολιτικό. Η θα παραμείνουμε μια κοινωνία αποκλεισμών και διχασμών αφήνοντας τις βουβές γλώσσες να θεριεύουν μέσα στο μυαλό πολλών συμπολιτών μας ή θα επιτρέψουμε την ανοιχτή και διαλεκτική πολυφωνία για να επιχειρήσουμε τη σύνθεση της «ελληνικότητας»της εποχής μας, για όλους.


*Ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης είναι ψυχίατρος - ψυχαναλυτής.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 07, 2013

ТАНАС МЕЧКАРОВ – ΤΑΝΑΣ ΜΕΤΣΣΚΑΡΟΒ

 

Μια απλή συνέντευξη, με απλές ερωτήσεις και απλές απαντήσεις. Για απλά αυτοβιογραφικά θέματα, απλές αλήθειες. Απλές σκληρές αλήθειες. Αλήθειες που θα καταλάβουν και θα αισθανθούν όλοι οι Μακεδόνες. Επειδή τις έζησαν, τις γεύτηκαν ή τις άκουσαν από τους προγόνους τους. Η ,,καθημερινή,, ζωή των ,,ανύπαρκτων,,.

Ο Αυστραλός πολίτης μακεδόνικης καταγωγής Танас Мечкаров-Τάνας Μετσσκάροβ γεννήθηκε στο φημισμένο μακεδόνικο χωριό Нерет,Леринско-Νέρετ,Λέρινσκο (Πολυπόταμος Φλώρινας). Μικρό ακόμη αγόρι, έζησε τις φρίκες του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και του Εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα και αναχώρησε για την Αυστραλία το 1950, σε ηλικία μόλις 14 ετών.

Το απόσπασμα της συνέντευξης που ακολουθεί (μετάφραση από την αγγλική γλώσσα) πραγματοποιήθηκε το Νοέμβριο του 2010, από τον εκδότη των Pollitecon Publications, Βίκτορ Μπιβέλ ή Βίκτορ Μπιβόλτσσεβ, Αυστραλό πολίτη μακεδόνικης καταγωγής, επίσης από το χωριό Νέρετ.

Τάνας, θα ήθελες να μας πεις σχετικά με τις πρώτες παιδικές σου αναμνήσεις από το χωριό σου, το Νέρετ;

Οι παιδικές μου αναμνήσεις…Ήμουν παιδάκι, συνήθως έπαιζα με τα άλλα παιδιά. Όλοι ήταν πολύ πολύ φτωχοί. Θυμάμαι ότι είχαμε γείτονες που πολλές φορές δεν έτρωγαν επί τρεις ημέρες. Στο σπίτι ψήναμε ψωμί και μια κυρία ήρθε και ικέτευε τη μπάμπα μου (γιαγιά) να της δώσει λίγο ψωμί, επειδή είχε τρία μικρά παιδιά, δύο κοριτσάκια και ένα αγοράκι και δεν είχαν φάει τρεις ημέρες. Η μπάμπα μου της έδωσε όλο το ψωμί που είχε ψήσει την ημέρα εκείνη. Η γυναίκα δεν ήξερε πώς να την ευχαριστήσει.

Και εμείς ήμασταν φτωχοί, αλλά όχι σε τέτοια τραγική κατάσταση. Είχαμε μερικά πρόβατα, δυο τρεις αγελάδες και λίγη γη για να την καλλιεργούμε. Ζούσαμε σε ένα σπίτι όλη η οικογένεια μαζί, ο παππούς μου Στόιτσσε, η γιαγιά μου Λόζανα, η μητέρα μου Ρίστανα, οι δύο μου αδερφές Φάνα και Κάτα, ο αδερφός μου Μίτρε, εγώ, ο θείος μου, η θεία μου και τα δυο τους παιδιά. Ο πατέρας μου Βάνε βρισκόταν στην Αυστραλία.  Όλοι σε ένα σπίτι και λίγο αργότερα προσθέσαμε λίγα δωμάτια και το χωρίσαμε στα τρία, ένα τμήμα του παππού, ένα δικό μας και ένα στο θείο μου. Χωρίσαμε και το κοπάδι στα τρία. Ο αδερφός μου το βοσκούσε και εγώ είχα αναλάβει τις αγελάδες και τα βόδια.

Στο σχολείο πήγαινες;

Ναι, πήγαινα στο ελληνικό σχολείο. Όλα τα παιδιά υποχρεούνταν να πηγαίνουν. Δεν επέτρεπαν οι αρχές λειτουργία μακεδόνικων σχολείων. Πήγα περίπου ενάμιση, δύο χρόνια. Ήταν πολύ δύσκολα στο σχολείο, επειδή έπρεπε να μαθαίνουμε ελληνικά, απαγορευόταν να μιλάμε μακεδόνικα. Όλα όμως τα παιδιά μιλούσαμε, κρυφά βέβαια, τη μακεδόνικη γλώσσα. Άλλη γλώσσα δεν ξέραμε. Μια μέρα όμως με άκουσε ο δάσκαλος και με πήγε σε ένα δωμάτιο και άρχισε να με ρωτάει γιατί μιλούσα αυτή τη γλώσσα, τί γλώσσα ήταν αυτή; Δε γνώριζα τη διαφορά. Ήταν Μακεδόνικα. Μου είπε ότι ήταν βουλγάρικα. Εγώ δεν ήξερα τί είναι τα βουλγάρικα και με χτύπησε με ένα ραβδί περισσότερες φορές στα δύο χέρια, επειδή μιλούσα στη γλώσσα μου, στη μητρική μου γλώσσα. Τα Μακεδόνικα. Δεν καταλάβαινα τη διαφορά. Ήξερα απλά ότι πήγαινα στο σχολείο για να μάθω και ελληνικά. Τίποτα άλλο δεν ήξερα για το όλο θέμα. Ήμουν μόνο εφτά ή οχτώ ετών παιδάκι.

Τί είδους πράγματα σας μάθαιναν στο σχολείο;

Όλα όσα μας δίσασκαν αφορούσαν την Ελλάδα. Προσπαθούσαν να μας κάνουν Έλληνες. Τα πάντα γίνονταν για να μας μάθουν την ελληνική γλώσσα. Τίποτα άλλο. Όσο μπορούσαμε να καταλάβουμε, εκτός από την Ελλάδα δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Όλος ο κόσμος ήταν Ελλάδα.

Ποιά γλώσσα μιλούσατε στο σπίτι;

Μιλούσαμε μόνο μακεδόνικα. Δεν μας το επέτρεπαν, αλλά ήταν η μόνη γλώσσα που γνωρίζαμε, η μακεδόνικη γλώσσα. Συνηθίζαμε να σκεπάζουμε τα παράθυρα για να μη φαινόμαστε και προσπαθούσαμε να μιλάμε σιγανά για να μη μας ακούσει κάποιος απ΄έξω, ιδιαίτερα τα βράδια. Σκεπάζαμε τα παράθυρα με κουβέρτες. Πολύ βαριές και χοντρές κουβέρτες, τις οποίες φτιάχναμε από το μαλλί των προβάτων μας. Έτσι οι άνθρωποι που περνούσαν απ΄έξω δε μπορούσαν να καταλάβουν τί μιλούσαμε. Και έξω πάλι μόνο μακεδόνικα μιλούσαμε. Εάν βλέπαμε να έρχεται ο αστυφύλακας σωπαίναμε ή αρχίζαμε να λέμε ότι λέξεις ελληνικά είχαμε μάθει. Υπήρχαν βέβαια άτομα μεταξύ μας που δεν ήξεραν ούτε μια λέξη ελληνικά.

Η πλησιέστερη σας πόλη ήταν το Λέριν. Πηγαίνατε εκεί συχνά;

Είχα πάει στο Νεβόλενι (Σκοπιά Φλώρινας), δυο φορές, αλλά ποτέ μου δεν είχα πάει στο Λέριν. Η πρώτη φορά που βρέθηκα στο Λέριν ήταν λίγο πριν αναχωρήσω για την Αυστραλία. Ο πατέρας μου, μου είχε στείλει χρήματα για να αγοράσω μερικά ρούχα και άλλα πράγματα, τα οποία χρειαζόμουν για να ετοιμαστώ για το μακρινό ταξίδι προς την Αυστραλία. Αυτό συνέβη όταν ήμουν 13 ετών. Ποτέ πριν δεν είχα βρεθεί στην πόλη. Άκουγα γι΄ αυτήν, γνώριζα γι΄αυτήν, αλλά ποτέ δεν είχα πάει επειδή δεν υπήρχαν χρήματα, δεν μπορούσαμε τίποτε να ξοδέψουμε εκεί και έτσι δεν υπήρχε λόγος να μεταβούμε εκεί. Χώρια ο μακρύς ποδαρόδρομος που ήταν αναγκαίος.

Το Νέρετ ήταν ,,καθαρό,, μακεδόνικο χωριό;

Ναι, στο Νέρετ ζούσαν μόνο Μακεδόνες. Οί Έλληνες είχαν ένα αστυνομικό τμήμα εκεί, όπου  εργάζονταν μόνο Έλληνες. Έλληνες ήταν και οι δάσκαλοι που έστελναν στο χωριό. Κάτοικοι του χωριού Έλληνες δεν υπήρχαν. Υπήρχαν βέβαια αυτοί που αποκαλούσαμε ,,Γκρκομάνοι,,, αυτοί που ήθελαν να γίνουν Έλληνες ή που καλόπιαναν τις αρχές για να έχουν καλύτερη ζωή. Ένας σκύλος όμως, όσο και να μάθει να νιαουρίζει, γάτα δεν πρόκειται να γίνει. Πάλι σκύλος θα είναι.

Τί θυμάσαι σχετικά με το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο;

Θυμάμαι πολλά από το πόλεμο εκείνο. Οι Γερμανοί ήρθαν στο χωριό μας και πήραν όλα τα μουλάρια και τα άλογα ή τουλάχιστον όσα δεν προλάβαμε να κρύψουμε, για να εκτελούν τις εργασίες τους και να κουβαλούν πράγματα ως τους λόφους. Ήμουν οχτώ ή εννιά χρονών και δούλευα καθημερινά πολύ σκληρά για την ηλικία μου.  Τα μαντριά μας βρίσκονταν πολύ μακριά από το χωριό, πάνω στο βουνό και συχνά κοιμόμασταν εκεί. Έπρεπε να φορτώσω τα ζώα, με μεγάλη βιασύνη, να τα πάω στο χωριό, να ξεφορτώσω στο σπίτι και να εγκαταλείψω το χωριό πριν οι Γερμανοί μπλοκάρουν τους δρόμους.

Όλα αυτά συνέβαιναν πολύ πριν την αυγή και εγώ, οχτάχρονο αγόρι, φοβόμουν πολύ όσο εκτελούσα τις εργασίες αυτές. Δυστυχώς όμως έπρεπε να το κάνω. Έτσι ήταν η ζωή μας. Όλα τα παιδιά, από την ηλικία των έξι ή εφτά ετών δούλευαν και έκαναν δουλειές σαν να ήταν ενήλικες. Έπρεπε να το κάνουν. Οι συνθήκες δεν επέτρεπαν άνετη ζωή.

Πώς επηρέασε ο πόλεμος αυτός τη ζωή του χωριού;

Λίγα συγκεκριμένα πράγματα θυμάμαι επειδή το περισσότερο διάστημα βρισκόμασταν με τις αδερφές και τον αδερφό μου στα μαντριά, προσέχοντας τα ζώα.

Ακόμη όμως θυμάμαι τους Γερμανούς που έφτασαν στο Νέρετ, στο κέντρο του χωριού, το στρεντ σέλο ή όπως το αποκαλούσαμε, ράλισστσσε. Ήταν όλοι τους ψηλοί άντρες.

Έπειτα θυμάμαι την υποχώρηση των Γερμανών. Όταν εγκατέλειψαν το χωριό μας, ακολούθησε μεγάλος βομβαρδισμός του.

Πώς ήταν η ζωή κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου;

Φριχτή, φριχτή. Καταρχήν, ο θείος μου ήταν παρτιζάνος και για το λόγο αυτό ήρθε ο ελληνικός στρατός και έκαψε το σπίτι μας. Έκαψαν τα πάντα στο σπίτι εκτός τα ρούχα που φορούσαμε πάνω μας. Δε μας έμεινε τίποτα. Ούτε τροφή, ούτε ρούχα, τίποτα. Έκαψαν τα πάντα.

Μετά από αυτό εγκατασταθήκαμε στο σπίτι του άλλου μου θείου, το οποίο ήταν και πατρικό σπίτι της μητέρας μου. Έπεσε όμως βόμβα στο σπίτι εκείνο και αναγκαστήκαμε και πάλι να μετακινηθούμε σε άλλο σπίτι. Πήγαμε στο σπίτι του Πέτρε Μετσσκάροβ, το οποίο βρισκόταν δίπλα στο πατρικό μου. Μετακομίσαμε εκεί. Σύντομα όμως ο ελληνικός στρατός βομβάρδισε και πάλι το χωριό και χτύπησε το σπίτι του Πέτρε. Επισκευάσαμε όπως όπως τις ζημιές στο πατρικό της μητέρας μου και εγκατασταθήκαμε και πάλι εκεί.  Αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε σπίτι τρεις φορές.

Δεν μπορούσαμε να βγούμε από το χωριό για να φροντίσουμε τα ζώα μας. Ούτε πάνω από το χωριό, ούτε κάτω από το χωριό. Ο στρατός πυροβολούσε όποιον έβλεπε. Πολλοί ήταν οι συγχωριανοί μου που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν. Το 1948 σκοτώθηκε ο αδερφός μου από νάρκη. Οι παρτιζάνοι πήραν τη μητέρα μου για να τους μαγειρεύει και λίγο διάστημα μετά, η αδερφή μου η Φάνα εντάχθηκε στις τάξεις των παρτιζάνων, του Δημοκρατικού Στρατού, μαζί με άλλα δύο παιδιά από το χωριό, την Πάρα Σλίφκινα και τον Τάνας Σλίφκιν. Πολλοί ήταν οι παρτιζάνοι από το Νέρετ. Όλα τα σπίτια είχαν τουλάχιστον από έναν, κάποια δύο και τρεις, κάποια όλη η οικογένεια.

Τί κάνατε για να επιβιώσετε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου;

Έπρεπε να δουλεύουμε πολύ σκληρά. Δε μπορούσαμε να πάμε στο Λέριν (Φλώρινα), αν και χρειαζόμασταν πολλά πράγματα από εκεί. Κυρίως αλάτι. Δε μας επέτρεπαν να αγοράσουμε αλάτι επειδή ήξεραν ότι χωρίς αλάτι δε θα μπορούσαμε να φάμε τίποτα, ούτε να ετοιμάσουμε φαγητό για τους παρτιζάνους. Υπήρχαν άτομα των ελληνικών αρχών έξω από την πόλη και έψαχναν όλους όσους επέστρεφαν από το Λέριν για να δουν τί είχαν αγοράσει. Δεν επέτρεπαν να αγοράσουμε αλάτι, ούτε πολλά πράγματα μαζί. Τρώγαμε ψωμί και όλα τα υπόλοιπα χωρίς αλάτι. Δουλεύαμε πολύ σκληρά κάθε μέρα για να επιβιώσουμε, αλλά με φτωχής ποιότητας τροφή. Αποτελούσε μέρος της στρατηγικής να σταματήσουν την προμήθεια αλατιού στους παρτιζάνους.

Καταρχήν, οι Μακεδόνες παρτιζάνοι εμπλέχθηκαν στον πόλεμο για να αγωνιστούν για τα δίκαια των Μακεδόνων, αλλά δυστυχώς αργότερα αναμίχθηκαν με το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τα πράγματα άλλαξαν. Και να κερδίζαμε στον εμφύλιο δεν πιστεύω ότι θα άλλαζαν πολύ τα πράγματα για τους Μακεδόνες. Η προδοσία από τους κομμουνιστές φάνηκε αργότερα.

Τί συνέβη μετά τον Εμφύλιο;

Λόγω της δολοφονίας του αδερφού μου και των περιπετειών της μητέρας μου, ο παππούς μου έγραψε γράμμα στον πατέρα μου και του είπε να με πάρει στην Αυστραλία πριν με σκοτώσουν και μένα. Και τα πράγματα άρχισαν να εξελίσονται. Ο πατέρας μου κατάφερε να λάβει άδεια για μένα από τις αρχές της Αυστραλίας. Όταν έφτασε η άδεια μετανάστευσης για την Αυστραλία, αναχώρησα για εκεί. Μόνος. Ήμουν μόλις 13 ετών και έκλεισα τα 14 πάνω στο πλοίο για τη μακρινή χώρα.

Τί είδους ενέργειες έκαναν οι ελληνικές αρχές για να διατηρούν τον έλεγχο στο χωριό;

Είχαν πολλούς σπιούνους, χαφιέδες. Άτομα που πληρώνονταν για να δίνουν πληροφορίες στην αστυνομία εάν υπήρχε οποιαδήποτε δραστηριότητα στο χωριό. Για το ποιός μιλάει δημόσια ή στο σπίτι του μακεδόνικα, για το ποιός μίλησε ενάντια στην ελληνική κυβέρνηση, ή οτιδήποτε άλλο. Πλήρωναν ανθρώπους μόνο και μόνο για να τους πληροφορούν. Μερικές φορές τα άτομα αυτά δεν συμπαθούσαν κάποιον χωριανό και έλεγαν ψέμματα στην αστυνομία για να το βλάψουν. Πολλοί ήταν αυτοί που συλλήφθησαν και βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν για το τίποτα, χωρίς κανένα λόγο, μόνο επειδή κάποιος σπιούνος, από αυτούς τους πληρωμένους,  αφηγήθηκε ψεύτικες ιστορίες στις αρχές. Η αστυνομία δεν έλεγχε τη βασιμότητα των καταγγελιών. Βασιζόταν μόνο στα λόγια των καταδοτών. Αυτά συνέβαιναν όλον τον καιρό.

Θα ήθελες να μας πεις για την πρώτη σου συνάντηση με τον πατέρα σου όταν έφτασες στην Αυστραλία;

Ποτέ μου δεν είχα γνωρίσει τον πατέρα μου. Του είχα γράψει ένα γράμμα πριν ξεκινήσω για την Αυστραλία και του είπα να έρθει να με συναντήσει στο λιμάνι, επειδή δεν ήξερα πώς έμοιαζε, πώς ήταν η εμφάνισή του. Τέλος πάντων, ήρθε στο λιμάνι και με πήρε. Δεν ήμουν σίγουρος αν είναι ο πατέρας μου ή κάποιος άλλος. Μαζί του έμεινα τρία χρόνια. Το 1953 αποφάσισα να εγκατασταθώ στο Περθ.

Πώς αναγνωρίσατε ο ένας τον άλλο;

Δεν τον αναγνώρισα. Ο πατέρας μου απλά ήρθε κοντά μου και με ρώτησε “Τι σι Τάνας (είσαι ο Τάνας);” Του είπα “Ντα (ναι)”, και μου είπε “ιάς σουμ τάτκο τι (εγώ είμαι ο πατέρας σου).” Και γνωριστήκαμε εκεί. Με αγκάλιασε και με φίλησε και όλα αυτά που κάνουν οι πατεράδες. Ήμουν πολύ περήφανος και χαρούμενος που γνώρισα επιτέλους τον πατέρα μου. Ήξερα ότι έχω πατέρα αλλά ποτέ δεν τον είχα συναντήσει, δεν τον είχα δει. Ήταν πολύ συναρπαστικό και συγκινητικό. Τον κοιτούσα συνεχώς. Ήταν ο πατέρας μου. Κάθε φορά που έρχονταν φίλοι μου στο σπίτι μου στο χωριό, συνήθιζαν να λένε “ο πατέρας μου αυτό, ο πατέρας μου εκείνο” και εγώ δε μπορούσα να πω τίποτα. Ο πατέρας μου βρισκόταν πολύ μακριά για να μας βοηθήσει. Βρισκόμασταν σε πολύ μειονεκτική θέση.

Στην Αυστραλία όμως άλλαξαν όλα. Ελευθερία, σιγουριά. Μιλούσαμε πλέον ελεύθερα τη μακεδόνικη γλώσσα. Κοιμόμασταν ήσυχοι τα βράδια. Το 1954 ήρθε και η μητέρα μου με τη μικρή μου αδερφή Κάτα και το 1955 ήρθε και η Φάνα με τον άντρα της και τα παιδιά της. Όσοι απέμειναν από την οικογένεια έσμιξαν και πάλι. Πέρασα καλή ζωή εδώ στην Αυστραλία. Κανείς δε με πείραξε για την καταγωγή μου. Τώρα στα γηρατειά σκέφτομαι όλο και περισσότερο το Νέρετ. Δε μου επιτρέπει η Ελλάδα να επισκεφτώ το χωριό μου. Είμαι ,,επικίνδυνος,, για την ασφάλειά της…τι να πω δεν ξέρω…

http://novazora.gr/arhivi/6929